Ακόμα και την ώρα που η Ευρώπη «καιγόταν» από τους καύσωνες του καλοκαιριού, καταναλωτές σε πανικό συγκέντρωναν αποθέματα σε καυσόξυλα για τον χειμώνα, με αποτέλεσμα οι τιμές τους να εκτοξευθούν. Στο χωριό Αγκ της Ουγγαρίας, δύο ώρες νοτιοδυτικά από τη Βουδαπέστη, η Νικολέτα Κέλεμαν λέει ότι οι τιμές των ξύλων, που χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά για τη θέρμανσή της τον χειμώνα, έχουν πλέον διπλασιαστεί. Το ξύλο ενός δέντρου κοστίζει σήμερα σχεδόν όσο μισός μισθός, ο οποίος ανέρχεται κατά μέσον όρο στα 250 ευρώ τον μήνα στο χωριό. «Φαντάζομαι ότι θα καταλήξουμε να καίμε τα έπιπλα», λέει η Κέλεμαν. Στα δάση γύρω από τη Στουτγκάρδη της Γερμανίας οι κλοπές ξύλων έχουν αυξηθεί, σύμφωνα με τον Γκετζ Μπούλοου φον Ντένεβιτζ, υπεύθυνο για τη διαχείριση του δάσους στην περιοχή. «Ερχονται με ένα τρέιλερ ή ένα τρακτέρ, ένα φορτηγό και έναν γερανό, έχουν επαγγελματικό εξοπλισμό, κόβουν τα ξύλα και φεύγουν. Επικρατεί θράσος», λέει. Οι Αρχές έχουν προειδοποιήσει ότι το παράνομο κόψιμο ξύλων αλλά και οι εκπομπές των παλιών φούρνων που καίνε ξύλα είναι κάθε άλλο παρά φιλικές προς το περιβάλλον πρακτικές. Αλλά πολλοί νιώθουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή.

Στη Βρετανία, μια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι σχεδόν ένας στους τέσσερις δεν θα ανάψει τη θέρμανση φέτος τον χειμώνα. Το κόστος του φυσικού αερίου στη Βρετανία έχει αυξηθεί κατά 96% και του ηλεκτρικού ρεύματος κατά 54% τον τελευταίο χρόνο. Στη Γερμανία, ο Νόρμπερτ Σκρόμπεκ, ένας καπνοδοχοκαθαριστής στο Βερολίνο, λέει ότι είδε τη ζήτηση για τις υπηρεσίες του να εκτινάσσεται, διότι οι Γερμανοί βάζουν ξανά σε λειτουργία παλιές σόμπες και προμηθεύονται νέες.

Ο Βιντσέντς Σενφέλντερ, ένας 41χρονος επιστήμονας από το Βερολίνο, κάλεσε τον Σκρόμπεκ να επιθεωρήσει την παλιά σόμπα του διαμερίσματός του. Κατασκευασμένη το 1880, δεν είχε χρησιμοποιηθεί εδώ και δεκαετίες, όμως ο Σενφέλντερ φοβάται για ελλείψεις στο φυσικό αέριο τον χειμώνα και θέλει να έχει μια εναλλακτική λύση. Η κατάσταση τού θυμίζει τα παιδικά του χρόνια στην Ανατολική Γερμανία, όπου ήταν συνήθεις οι διακοπές ρεύματος. «Τελευταία φορά που έζησα τέτοια αβεβαιότητα ήταν ως παιδί τη δεκαετία του ’80», θυμάται, εν κατακλείδι.