του Αχιλλέα Ροδίτη

Δύο φωτογραφίες σε πλήρη αντιστοίχηση. Ο συμπολίτης που ψάχνει στο καλάθι των σκουπιδιών του δρόμου, για να βρει, «έστω υπολείμματα φαγώσιμου», όπως μας είπε.

Και από την άλλη, το καλάθι για τους άπορους στο σούπερ μάρκετ, που, «πρωτοφανώς είναι σε καθημερινή βάση σχεδόν άδειο…», όπως προϊσταμένη του καταστήματος μας εκμυστηρεύτηκε.

Για την πρώτη φωτογραφία, που είναι «γροθιά» στο στομάχι, το μόνο που μπορούμε να πούμε και είναι πράγματι άξιο προβληματισμού και άκρως ανησυχητικό, είναι ότι… δυστυχώς συνηθίσαμε σε τέτοιες εικόνες! Ναι, συνηθίσαμε. Ποιος να το πίστευε πριν από 20 χρόνια ότι θα το βλέπαμε και δεν θα μας προκαλούσε σοκ;

Για την δε, δεύτερη φωτογραφία, μόνο θα αναρωτηθούμε… είναι άραγε σημεία των καιρών, είναι αδιαφορία; Ή μήπως τελικά είναι η δική μας ανημποριά να βοηθήσουμε; Επειδή ακριβώς η ακρίβεια μας έφερε σε σημείο αδυναμίας για ένα έστω και λιγοστό περίσσευμα που να το διοχετεύσουμε σε εκείνους που είναι περισσότερο αδύναμοι από εμάς;

Προς απάντηση, θα χρησιμοποιήσουμε την φράση της υπαλλήλου του σούπερ μάρκετ. «Ο κόσμος θέλει αλλά δεν μπορεί. Βλέπω πολλούς που μου δηλώνουν στεναχώρια γιατί κι αυτά που παίρνουν για το σπίτι είναι λειψά για τις ανάγκες της οικογένειας. Κι έτσι, δεν υπάρχει τίποτα να αφήσουν στο καλάθι…».