του Αχιλλέα Ροδίτη
Για πολλούς το σημείο συνάντησης και εκκίνησης είναι στο καφέ απέναντι από τις φυλακές του Αγ. Στεφάνου. Άλλοι, πάλι, ξεκινούν από το σπίτι τους στην Πάτρα. Ακόμα και μόνοι, ολομόναχοι, σε έναν περίπατο Ιερό, για ένα Τάμα που τους «δένει» παντοτινά με τον Άγιο.
Κάθε χρόνο, το αφιέρωμα της «Πολιτείας» στους πιστούς που καλύπτουν χιλιόμετρα ολόκληρα με τα πόδια για να φτάσουν στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στα Σπάτα και να προσκυνήσουν την Θαυματουργή Εικόνα εκπληρώνοντας ένα Τάμα, μας συγκινεί, τόσο για τις ιστορίες που συλλέγουμε, όσο για το ότι πλήθος αυτών των πιστών είναι… νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια!
Άλλοι σε παρέες, άλλοι εντελώς μόνοι, με ένα ξύλο για στήριγμα, ένα μπουκάλι νερό κι ένα σακίδιο με δυο απαραίτητα, ξεκινούν το μακρύ και δύσκολο δρομολόγιο των 43 χιλιομέτρων περίπου. Διαβαίνοντας όχι μια εύκολη, σχετικά, ευθεία, αλλά έναν δύσκολο και επίπονο δρόμο, μέσα από δρόμους από τσιμέντο κι όχι πάντα άσφαλτο, από χώμα και πέτρες, έναν δρόμο γεμάτο ανηφόρες και κατηφόρες.
Κατηφόρες που επίσης είναι δύσκολες, όπως μας λέει η Παρασκευή Δ.: «Περιμένεις να φτάσεις σε κατηφόρα θεωρώντας πως θα ‘ναι ευκολότερο αλλά η συσσωρευμένη κόπωση σε συνδυασμό με τη βαρύτητα το κάνουν τελικά κι αυτό πολύ πιο δύσκολο και επίπονο».
Αλλά συμπληρώνει: «τίποτα όμως δεν μας πτοεί. Κάθε δυσκολία… χάνεται με μια σκέψη, για αυτό που σου ικανοποίησε ο Άγιος, η πίστη σου σε Αυτόν».
Μεταξύ των πιστών, και πολλά νέα παιδιά που ετοιμάζονται να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις. Λίγο πιο κει, μια γυναίκα, μόλις 40 ετών, η οποία πήγαινε ΞΥΠΟΛΗΤΗ έχοντας κάνει ένα Τάμα που δεν μας εκμυστηρεύτηκε. «Είναι μεταξύ εμένα και του Αγίου», είπε.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ
Η Μονή Αγίου Νικολάου Σπάτων είναι μοναστήρι που ιδρύθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, από έναν καλόγερο της Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιγιαλείας και της οποίας αποτέλεσε μετόχι για αρκετά χρόνια.
Γιορτάζει τρεις φορές το χρόνο: την 6η Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης του αγίου, την 10η Μαΐου πιο πανηγυρικά, την ημέρα δηλ. μετακομιδής του ιερού λειψάνου του Αγίου Νικολάου από τα Μύρα Λυκίας της Μικράς Ασίας προς το Μπάρι της Ιταλίας, καθώς και κατά την εορτή της Πεντηκοστή.
Το μοναστήρι αποτελεί σημαντικό ιστορικό και θρησκευτικό μνημείο και παράλληλα τοπόσημο της περιοχής, καθώς και πόλο έλξης πολλών προσκυνητών από την Αχαΐα, την Ηλεία και αλλού.
ΤΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΕΓΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Ένα οικοτροφείο που αποτέλεσε την «ζεστή» αγκαλιά για εκατοντάδες παιδιά της Ηλείας και της Αχαΐας προσφέροντας τους γνώση, αφού τα πρώτα χρόνια λειτουργούσε Δημοτικό Σχολείο. Ένα ίδρυμα που τα παλαιότερα χρόνια από το έσοδά του παρείχε κοινωνικό έργο και στήριζε όλα τα ιδρύματα της Ι.Μ.. Τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσης, της πανδημίας και των άλλων αρνητικών συγκυρίων στηρίζεται από την μητρόπολη για να βρίσκουν εκεί καταφύγιο κακοποιημένες γυναίκες.
Η έναρξη λειτουργίας του ως Οικοτροφείο, έγινε τρία χρόνια μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Δημιουργήθηκε το Οικοτροφείο Αρρένων στο οποίο λειτούργησε και Δημοτικό σχολείο. Φιλοξενούσε εκατοντάδες παιδιά, και από τους δύο γειτονικούς νομούς, την Ηλεία και την Αχαΐα, και η φιλοξενία αυτή διαρκούσε μέχρι τα παιδιά να τελειώσουν και το εξατάξιο, τότε, Γυμνάσιο και να περάσουν στο Πανεπιστήμιο.
Τα νεότερα χρόνια, η έλλειψη παιδιών οδήγησε την Μητρόπολη Ηλείας να μετατρέψει το ίδρυμα σε στέγη για τις κακοποιημένες γυναίκες.
Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΛΟΤΟ…
Είναι ιστορία γνωστή σε λίγους, που μας εκμυστηρεύτηκε ο παπάς του Μοναστηριού. Ένα από τα παιδιά του Οικοτροφείου έτρεχε στρέφοντας το βλέμμα του με δέος προς τον ουρανό κάθε φορά που ένα πολεμικό αεροπλάνο πετούσε από πάνω. Το παιδί αποκάλυψε στον ιερέα το όνειρο του να γινόταν όταν μεγάλωνε πιλότος.
Ο ιερέας τον βοήθησε στο διάβασμα, ήταν πάντα δίπλα του, μέχρι τη στιγμή που έδωσε πανελλήνιες και πέτυχε! Πριν από ένα χρόνο περίπου, ένα πολεμικό αεροσκάφος της 116 Π.Μ. τράνταξε τον τόπο με τον ήχο του, πετώντας σε κοντινή απόσταση από το Μοναστήρι. Το έκανε ξανά και ξανά, για δύο και τρεις μέρες συνεχόμενα, με τον ιερέα να μην αντιλαμβάνεται το «γιατί».
Μια εβδομάδα αργότερα, τον επισκέφθηκε το παιδί του Οικοτροφείου, μεγάλος πια, και του είπε: «Παππούλη, με είδες που πετούσα με το αεροπλάνο μου προχθές από πάνω»; Ήταν το παιδί, που έκανε το όνειρο του, αλλά ποτέ δεν ξέχασε πού μεγάλωσε και ποιος τον βοήθησε…
