Η συνάντηση μας, το 2013, στη Νέα Υόρκη, όσα  μου είπε για την Πάτρα και η συνέντευξη που… δεν έγινε

 του Αχιλλέα Ροδίτη

Ήταν 26 Ιανουαρίου του 2013 όταν στη μεγαλύτερα σάλα δεξιώσεων στο Long Ailand της Νέας Υόρκης είχαμε μια επαφή που «έμεινε» μέχρι τον πρόσφατο θάνατο του, με τον σπουδαίο Έλληνα Γιάννη Μαρκόπουλο.

Ήταν σε μια εκδήλωση που γινόταν προς τιμήν του, από τον Ομογενειακό ραδιοφωνικό σταθμό «COSMOS FM», καθώς οι Έλληνες Ομογενείς ήθελαν να τον τιμήσουν και να τον βραβεύσουν για την πολύτιμη προσφορά του στην πατρίδα, τον λαό και στην ιστορία. Σε αυτήν την εκδήλωση παρών ήταν κι ένας ακόμη Αχαιός, ο ιδρυτής του «COSMOS FM», από την περιοχή των Καλαβρύτων, κ. Θανάσης Ζησιμόπουλος.

Οι όχι και τόσο καλής ποιότητας φωτογραφίες από τη συνάντηση εκείνη, έτσι κι αλλιώς δε μπορούν να αποτυπώσουν τις εικόνες και κυρίως τα συναισθήματα και μνήμες από τα όσα ο Μεγάλος Μουσικοσυνθέτης μοιράστηκε μαζί μας, ειδικά για την Πάτρα. Μια πόλη που υπεραγαπούσε αν κι εκείνη την περίοδο είχε συμπέσει μια στιγμή «πικρίας» εξαιτίας ματαίωσης μιας συναυλίας του λίγο καιρό πιο πριν.

[ Ανέκδοτες φωτο από την βράβευση του Γιάννη Μαρκόπουλου στην Νέα Υόρκη (Ιαν 2013) – από το προσωπικό αρχείο του Αχιλλέα Ροδίτη ]:

«Η ΠΑΤΡΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ…»

Αυτός ήταν και ο λόγος, μάλιστα, που μόλις του συστήθηκα ως «Δημοσιογράφος από την Πάτρα», μου έσφιξε το χέρι και με τράβηξε στη γωνία, λέγοντας μου:

«Α, η Πάτρα που αγαπώ, η Πάτρα που καμιά φορά πικραίνει μα πάντα την αγαπάς».

Πληθωρικός και γενναιόδωρος σε κάθε του βήμα και έκφραση, σε κάθε του κίνηση. Μ’ ένα χαμόγελο που σε αφόπλιζε.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος στην τότε κουβέντα μας, που όμως δεν ήταν στο πλαίσιο συνέντευξης αλλά μια απλή κι ανθρώπινη συζήτηση, μου είχε πει (χρησιμοποιώ τα ακριβή λόγια του) ότι… την Πάτρα και την Αχαΐα την είχε ως κοινωνία πολύ «ψηλά» στη θέση του νου και της ψυχής του, επειδή στο διάβα του χρόνου ήταν από κείνα τα μέρη, τα πρωτοπόρα, που παρέδιδαν μαθήματα αγώνα και δημοκρατίας.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ… ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ

Εντυπωσιακή, επίσης, ήταν και η τόσο μεγάλη έκπληξη του που τον βράβευαν. Πιστεύοντας ότι… δεν είχε κάνει τίποτα περισσότερο απ’ το να μεταφέρει σκέψεις του και συναισθήματα του με τη μουσική… Έτσι, είχε πει. Θυμάμαι, τον κοιτούσα με δέος, τον άκουγα με απορία, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι εκείνος ο «γίγαντας» ήταν «γίγαντας» ακριβώς επειδή ΔΕΝ ένιωθε έτσι.

Δεν είχε να αποδείξει τίποτα. Απλά, το «μεγαλείο» του ήμασταν τυχεροί που το ανακαλύψαμε εμείς για τον εαυτό μας, ως λαός. Στα μετέπειτα χρόνια οι συζητήσεις πύκνωσαν. Υπήρχε στο πρόγραμμα και μια συνέντευξη για την «Πολιτεία». Τα προβλήματα υγείας, όμως, στάθηκαν εμπόδιο. Ως τελευταία πράξη χρέους, καταγράφω τα πιο σημαντικά της πρώτης κατ’ ιδίαν συζήτησης, που μάλιστα αφορούσαν ειδικά την πόλη μας.

ΟΙ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Τελευταία του εμφάνιση στην Πάτρα ήταν τον Μάρτη του 2018, στην παρουσίαση του έργου του «Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» –  Κοσμική Λειτουργία σε ποίηση του Διονυσίου Σολωμού. Η συναυλία δόθηκε στο Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών με τη συνδιοργανωτές το Πανεπιστήμιο και την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Συμμετείχαν ο Κώστας Μακεδόνας, ο Μανώλης Χατζημανώλης, η υψίφωνος Άννα Παπαδοπούλου και ο βαρύτονος, Νικόλας Καραγκιαούρης ενώ αφηγήτρια ήταν η ηθοποιός Μάνια Παπαδημητρίου.

Είχε εμφανιστεί δύο φορές στο Φεστιβάλ του Οργανισμού Πολιτιστικών και Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων υπό τον αείμνηστο Ανδρέα Ανδριόπουλο. Στο 12ο Φεστιβάλ Πάτρας, το 1993 και στο 18^ο Φεστιβάλ, το 1999 με την συναυλία «Η λειτουργία του Ορφέα και τα δημοφιλή τραγούδια».

Είχε βραβευτεί στο Ρωμαϊκό Ωδείο από τον Ανδρέα Ανδριόπουλο, υπό το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού και σε κλίμα έντονης συγκινησιακής φόρτισης. Ο Ανδρέας Ανδριόπουλος, ο νεότερος, γιος του ιδρυτή του Ο.Κ.Π.Ε. και συνεχιστής του Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος, δηλώνει στην «Πολιτεία» «πόσο άριστη ήταν η συνεργασία αλλά και πόσο στενή η σχέση αγάπης του πατέρα του με τον Μεγάλο Μουσικοσυνθέτη».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ