| Οι ελληνικές παθογένειες έχουν αντίκτυπο και στο θέμα της εθελοντικής αιμοδοσίας. Οι ανάγκες αυξάνουν, οι εθελοντές όχι…

του Αχιλλέα Ροδίτη

Παρόλα τα κινήματα και τις πρωτοβουλίες, παρόλους και τους θετικούς δείκτες σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αιμοδοσία στην Ελλάδα βαίνει με αρνητικούς ρυθμούς. Το ερώτημα είναι «γιατί». Και οι απαντήσεις δίνονται πρακτικά, τεκμηριωμένα και με στοιχεία, μέσω της «Πολιτείας», από την κα Ανθή Παπαβραμοπούλου, Επισκέπτρια Υγείας του Κέντρου Αίματος Π.Γ.Ν. Πατρών.

Το πρώτο που μας εντυπωσιάζει είναι ότι η ίδια χαρακτηρίζει «λάθος» την πασίγνωστη τακτική της «ευκολίας» που επιδιώκεται επί χρόνια να «περάσει» στην αντίληψη των πολιτών, με την φράση «Δώσε 10 λεπτά απ’ τον χρόνο σου».

Σύμφωνα με την κα Παπαβραμοπούλου αυτό είναι λάθος, διότι «Στο σύνθημα αυτό, ο λίγος χρόνος που αφιερώνει ο αιμοδότης, φαίνεται να έχει μεγαλύτερη σημασία, από τις προϋποθέσεις που πρέπει να τηρούνται για την ασφάλεια δότη και αίματος».

Όπως εξηγεί, η εθελοντική αιμοδοσία χρειάζεται: έναν καλά ενημερωμένο αιμοδότη, έναν καλά προετοιμασμένο αιμοδότη (ύπνος, ενυδάτωση, τήρηση κανόνων μετά την αιμοδοσία), έναν αλτρουιστή αιμοδότη που δεν περιμένει οποιαδήποτε υλική ανταπόδοση για την κοινωνική προσφορά του.

Έναν αιμοδότη, τέλος, που γνωρίζει ότι κάθε μονάδα αίματος ανήκει αποκλειστικά στους ασθενείς που το έχουν ανάγκη και δεν αποτελεί «προσωπικό ή οικογενειακό απόθεμα».

ΑΙΜΟΔΟΤΕΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ ΑΠ’ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Από τον Μάρτιο του 2017 μέχρι σήμερα, στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί 1.022.713 αιμοδότες αλλά το 40% δεν είναι εθελοντές! Πρακτικά η χώρα μας χρειάζεται 650.000 μονάδες σε ετήσια βάση, ενώ οι 110.000 μονάδες απ’ αυτές προορίζονται για τις μεταγγίσεις των πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία.

Σε αντίθεση με χώρες τις Δυτικής Ευρώπης που καλύπτουν τις ανάγκες τους αποκλειστικά με εθελοντικό αίμα, μόνο το 60 % των μονάδων αίματος στην Ελλάδα προέρχεται από εθελοντές (πολίτες και ένοπλες δυνάμεις) ενώ το υπόλοιπο 40% προέρχεται από δότες αντικατάστασης, δηλαδή αιμοδότες που προσφέρουν αίμα για συγγενή ή φίλο, εκτάκτως. Έτσι, η Ελλάδα αναγκάζεται να προμηθεύεται περίπου 20.000 μονάδες ετησίως, από τον Ελβετικό Ερυθρό Σταυρό, προκειμένου να καλύπτει το τεράστιο κενό που δημιουργείται!

Και όλα αυτά, όταν η ελληνική πραγματικότητα καλλιεργεί την προνοητική εθελοντική αιμοδοσία με αργούς ρυθμούς και παράλληλα οι εθνικές ανάγκες σε αίμα αυξάνονται γρηγορότερα από ότι η εθελοντική προσφορά, διότι, όπως υποστηρίζει η κα πΠαπαβραμοπούλου, «εδραιώθηκε σταδιακά η νοοτροπία ‘δίνω για να πάρω’ και όχι ‘δίνω για να μεταγγιστεί όποιος το χρειάζεται’».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ