του Αχιλλέα Ροδίτη

Στις εκλογές για την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, μεταξύ των υποψηφίων του Νεκτάριου Φαρμάκη, ανακαλύψαμε ένα σπάνιο «διαμάντι» συμπολίτη με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ο Μάριος Αντώνης, απλά Μαριαντώνης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κάιρο. Όνειρό του, όμως, ήταν πάντα να γυρίσει Ελλάδα. Τελικά, έγινε μόνιμος κάτοικος Αιγείρας, (τόπος καταγωγής της μητέρας του).

Με περγαμηνές σπουδών σε Αθήνα και Παρίσι, εξαιρετικός Συγγραφέας, επίσης, ένας Έλληνας της Αιγύπτου, που έχει πολλά να μας πει και να μας δώσει… Στη σημερινή έντυπη «Πολιτεία» φιλοξενείται ένα μέρος της Συνέντευξής μας η οποία εξ ολοκλήρου αναδημοσιεύεται εδώ, στο Politeianews.gr.

 

ΣΤΟΙΧΕΙΑ: 

• Όνομα:  Μάριος Αντώνιος (Μαριαντώνης)
• Επίθετο:  Πολίτης
• Έτος & ημερομηνία γέννησης:Ιούνιος 1985
• Όνομα γονιών: Νικόλαος&Αικατερίνη
• Σπουδές: Βachelor International Relations & MBA in Human Resources
• Αγαπημένος προορισμός: Ελλάδα
• Αγαπημένο φαγητό:  Μακαρόνια με κιμά
• Αγαπημένη ταινία:  Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποια το «La Vita è Bella»
• Αγαπημένο βιβλίο: Ο Κόσμος της Σοφίας του JosteinGaarder
• Πώς γεμίζετε τον ελεύθερο χρόνο; Μου αρέσει να οραματίζομαι ιδέες φιλοσοφικές ή διάφορες λύσεις που θα βελτίωναν την χώρα μας.
• Θρήσκευμα: Χριστιανός Ορθόδοξος
• Τι πιστεύετε ότι είναι το πολυτιμότερο στη ζωή του Ανθρώπου; Να μπορεί να διατηρεί την ισορροπία μέσα του.

 

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

1. Είστε ένας Έλληνας που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κάιρο της Αιγύπτου. Πείτε μας εν τάχει την ιστορία σας…

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Κάιρο από Έλληνες γονείς. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μιλούσα Ελληνικά Γαλλικά και Αραβικά. Στο σπίτι μιλούσα Ελληνικά, στο σχολείο Γαλλικά και Αραβικά όποτε συναναστρεφόμουν με Αιγύπτιους.

Η μητέρα μου είχε την ιδέα να με βάλει σε κάποιο ξενόγλωσσο σχολείο. Σκέφτηκε, ότι κάποια στιγμή στη ζωή του θα μάθειΑγγλικά,οπότε αποφάσισε να με εγγράψει σε γαλλικό δημοτικό σχολείο, το «LycéefrançaisduCaire». Εκεί τελείωσα το δημοτικό, και μετά επειδή υπήρχε πιθανότητα μετάθεσης και επιστροφής της μητέρας μου στην Ελλάδα, οι γονείς μου αποφάσισαν να με αλλάξουν σχολείο και πήγα στην ΑμπέτειοΣχολή που είναι ένα από τα ιστορικότερα σχολεία της ελληνικής παροικίας του Καΐρου.

Στα εφηβικά μου χρόνια,ως ενεργό μέλος της παροικίας, ήμουν πρόσκοπος και έφτασα στο επίπεδο του υπαρχηγού των λυκοπούλων. Δεν θα έλεγα ότι είμαι από τους λάτρεις του προσκοπισμού, απλά ως Έλλην της Αιγύπτου ήθελα να είμαι ενεργό μέλος και μια από τις δραστηριότητες που υπήρχε για τα παιδιά της παροικίας ήταν το Προσκοπείο. Στην πραγματικότητα πάντα με έλκυε το ποδόσφαιρο για αυτό και έπαιζα μπάλα στο εφηβικό της τότε πρωταθλήτριας Αιγύπτου Ζαμάλεκ. Όνειρό μου όταν ήμουν μικρό παιδί ήταν να γίνω ποδοσφαιριστής και κάποτε μου δόθηκε μια δυνατότηταμέσω μιας γνωριμίας να πάω να παίξω στον Ολυμπιακό αλλά ως Παναθηναϊκός το αρνήθηκα και δεν το μετάνιωσα ποτέ μου, διότι είμαι από τους ανθρώπους που βάζω τα πιστεύω μου πάνω από όλα.

Για δύο πράγματα έχω μετανιώσει στην Αίγυπτο, το πρώτο είναι ότι λόγωτου γαλλικού σχολείου δεν έμαθα ποτέ να γράφω και να διαβάζω αραβικά και όταναυτό ήταν εφικτό στο ελληνικό σχολείο προτιμούσα να έχω κενό παρά να κάνω μάθημα. Υπήρχε τότε άνθρωπος που μου είπε ότι όταν μεγαλώσεις θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, πλέον έχω καταλάβει τι εννοούσε.Το δεύτερο είναι που ενώ ο ελληνικός ναυτικός όμιλος ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μου δεν έκανα ποτέ κωπηλασία στον Νείλο.

Κάποιοι θα μπορούσαν να με χαρακτηρίσουν τρίγλωσσο αλλά η αλήθεια είναι ότι η ανυπέρβλητη αγάπη μου για την Ελλάδα, από μικρό παιδί με έκανε να σκέφτομαι μόνο στα Ελληνικά. Αν και κάποιες φορές μπορεί να μου έρθει πρώτα στο μυαλό η γαλλική λέξη ή ακόμα σπανιότερα η αραβική.

Μόλις τελείωσα το λύκειο έφυγα από την Αίγυπτο και ήρθα να σπουδάσω και να  μείνωμόνιμα στην Ελλάδα που ήταν το όνειρό μου, μιας και μέσω των πανελληνίων είχα πετύχει στο ΕΚΠΑ Τμήμα Βιολογίας.

2. Όνειρό σας, έχετε πει, ήταν να επιστρέψετε κάποια στιγμή στην Ελλάδα. Γιατί; Από πού και από τι προήλθε αυτό το έντονο συναίσθημα της επιστροφής;

Ποτέ δεν μπήκα στη λογική να σκεφτώ από που πηγάζει αυτή η αγάπη μου και η διασύνδεση που νιώθω με την μητέρα πατρίδα. Προσπαθώντας να απαντήσω στην ερώτηση που μου κάνατε ανατρέχω μέσα στις παιδικές μου μνήμες, μήπως βρω κάποια απάντηση και δεν μπορώ να πω ότι βρίσκω κάτι συγκεκριμένο.

Μάλλον μεγάλο ρόλο έχει παίξει ότι όποτε ερχόμουν Ελλάδα έμενα στην ανατολική Αιγιάλεια -που συνδυάζει βουνό και θάλασσα-και έχοντας υπόψιν τα βιβλία της Πρεσβείας που απεικόνιζαν όμορφους προορισμούς της χώρας, πίστευα ότι η Ελλάδα είναιαπό τα ομορφότερα μέρη του πλανήτη. Παρεμπιπτόντως ακόμα το πιστεύω.

Επίσης πιθανότατα μεγάλο ρόλο έπαιξε που στο γαλλικό σχολείο όποτε κάναμε κάποιο νέο θέμα, το μάθημα ξεκίναγε με αναφορές σε Έλληνες της αρχαιότητας και ο θαυμασμός με τον οποίο με κοίταζαν κάποιοι συμμαθητές-οι οποίοι ήταν από διάφορες χώρες μιας και εκεί φοιτούσαν παιδιά διπλωματών- μπορεί υποσυνείδητα να μου έτρεφε ακόμη περισσότερο τον θαυμασμό μου και την αγάπη μου για την Ελλάδα.

 

3. Έρχεστε λοιπόν στην Ελλάδα για σπουδές. Και…; Τι αντικρίσατε στην πατρίδα; Τι ήταν πιο “κοντά” σ’ αυτό που περιμένατε και τι πιο “μακριά”…;;

Εξαρχής, γνώριζα ότι ερχόμενος στην Ελλάδα, η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που είχα συνηθίσει. Στην Αίγυπτο λόγω της νομισματικής διαφοράς είχαμε σαν οικογένεια τη δυνατότητα να έχω νταντά και οδηγό. Θυμάμαι όταν πρωτοήρθα μόνιμα στην Ελλάδα κάποιοι φίλοι μου να μου λένε «μα καλά άφησες όλα αυτά για να έρθεις στην Ελλάδα και να πηγαινοέρχεσαι στη σχολή με το λεωφορείο;».

Ποτέ δεν με ενδιέφεραν πολύ όλα αυτά τα λούσα, αν τα είχα σε περίοπτη θέση δεν θα έφευγα από την Αίγυπτο ή θα είχα ήδη επιστρέψει.Από μικρός θυμάμαι που πηγαίναμε στην ερυθρά θάλασσα σε πεντάστερα ξενοδοχεία και στα καλύτερα εστιατόρια της Αιγύπτουκαι για αυτό μπορεί να τα έχω απομυθοποιήσει. Έχει τύχει αρκετές φορές να τρώγαμε με επισήμους στο καλύτερο εστιατόριο του Καΐρου και μετά να πήγαινα για τσάι και αργιλέμε φίλους σε καφενεδάκια σε φτωχογειτονιές της πόληςπου έχουν τις καρέκλες στα πεζοδρόμια.

Γενικά ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος που ήρθα στην Ελλάδα και η αλήθεια είναι ότι τον πρώτο καιρό απλά απολάμβανα την κάθε στιγμή που ήμουν εδώ, ειδικά μέρες που δεν είχε τύχει ποτέ να επισκεφθώ την Ελλάδα.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν που μια μέρα ήθελα να πάω στη σχολή και περίμενα αρκετή ώρα το λεωφορείο και κάποιος περαστικός μου είπε έχουν απεργία. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθααντιμέτωπος με μια τέτοια κατάσταση μιας και στην Αίγυπτο δεν υπάρχουν απεργίες.

Επίσης αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι στο πανεπιστήμιο είχε πολιτικές παρατάξεις και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της χώρας μιλάνε όλη την ώρα για πολιτική. Στην Αίγυπτο λόγω της πολιτικής κατάστασης ανέκαθεν οι κάτοικοι της χώρας απέφευγαν την ενεργή συμμετοχή με τα κοινά.

Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε πολύ η ενασχόληση με τα κοινά της σχολής, μιας και ήταν κάτι καινούριο για εμένα, και έφτασα στο σημείο να είμαι υπεύθυνος παράταξης. Αυτό έγινε στο τρίτο έτος και τότε συνειδητοποίησα το πόσο πολύ μου άρεσε και για αυτό άφησα το Βιολογικό της Αθήνας και πήγα να σπουδάσω Διεθνείς Σχέσεις, διότι ήθελα να εμβαθύνω τις γνώσεις μου στα πολιτικά.

4. Έπειτα, εξωτερικό για μεταπτυχιακά; Πάνω σε τι;

Για μεταπτυχιακό ήταν να πάω στη Γαλλία και με είχαν αποδεχτεί στο AmericanUnivercityofParis για να σπουδάσω Middle eastern studies and Islamic culture. Εκείνη την περίοδο η μητέρα μου ήταν στο Ελληνικό προξενείο της Μασσαλίας και όταν την επισκέφτηκα μου άρεσε πολύ η AixEnProvence -μια κοντινή πόλη-και είδα ότι εκεί είχε ένα πανεπιστήμιο το οποίο είχε σπουδές στην διοίκηση και οργάνωση μη κυβερνητικών οργανώσεων, και το σκεφτόμουν έντονα. Αλλά με προτροπή του πατέρα μου αποφάσισα να μείνω Ελλάδα και να αποδεχτώ την πρόταση που μου έκαναν από το NewYorkCollege να κάνω ένα Mphil -για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένα μίνι διδακτορικό-και έτσι έμεινα εδώ.

Το θέμα που σκεφτόμουν να κάνω διατριβή αφορούσε τις Ελληνικές παροικίες της Μέσης Ανατολής με εξειδίκευση στην Αίγυπτο. Εκείνη όμως την περίοδο ξεκίνησε η Αραβική άνοιξη η οποία επηρέασεάμεσα και την Αίγυπτο με την πτώση του Μουμπάρακ και για κάποιο λόγο όλο αυτό με έκανε να αναθεωρήσω πολλά από αυτά που πίστευα περί μεταπτυχιακού και αποφάσισα να το παγώσω.

Τότε, με προτροπή ενός καθηγητή μου, ξεκίνησα να εργάζομαι εθελοντικά σε ένα ίδρυμα πολιτισμού και ασχολήθηκα με την στελέχωση του τμήματος των εθελοντών. Αυτό με έκανα να συνειδητοποιήσω ότι μου άρεσεη διαχείριση των ανθρωπίνων πόρων και έτσι άλλαξα το μεταπτυχιακό μου και έκανα στο NYC ένα MBA  με εξειδίκευση στο HumanResources.

 

5.Τελικά όμως, επιλέγετε… όχι να μείνετε στην Αθήνα, την πρωτεύουσα με τις “μεγάλες” ευκαιρίες, αλλά να εγκατασταθείτε στην Αιγιάλεια, την ιδιαίτερη πατρίδα; Γιατί;

Εκείνη την περίοδο που ήταν η μεγάλη κρίση στην Ελλάδα υπήρχε η πιθανότητα στο ίδρυμα πουήμουν να εργαστούμε οι περισσότεροι από εμάς με αμοιβή,καθότι ήταν να βγουν κάποια προγράμματα, μα αυτό καθυστέρησε αρκετά και οι περισσότεροι φύγαμε.

Δυστυχώς για πολλούς νέους η απάντηση στην κρίση ήταν να φύγουν στο εξωτερικό, όπως και το έπραξαν αρκετοί γνωστοί μου.

Η σκέψη αυτή πέρασε από το μυαλό μου, ειδικά όταν σε μια κουβέντα με κάποιους γνωστούς μας από την Αίγυπτο μου έγινε μια βολιδοσκόπηση για να εργαστώ σε μια ελληνική εταιρεία στην Αίγυπτο. Μα ενδόμυχα δεν ήθελα να φύγω από την Ελλάδα και για αυτό έκανα κάτι που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα. Έγραψα τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου μου.

Το έδειξα σε μια καθηγήτρια μου η οποία με παρότρυνε να το τελειώσω και να το εκδώσω διότι θεωρούσε ότι άξιζε. Αφού μίλησα με πολλούς εκδοτικούς  οίκους, αποφάσισα να του δώσω σάρκα και οστάμέσω τηςαυτοέκδοσης και να γίνω ελεύθερος επαγγελματίας. Η πίεση των λογαριασμών και η επιθυμία μου να πετύχω την παραμονή μου στην Ελλάδα με έκανε να γράψω τέσσερα βιβλία.

Η Αιγείρα-Ακράτα ήταν ανέκαθεν η πρωτεύουσα της καρδιάς μου και πάντα έψαχνα δικαιολογίες να έρχομαι πολύ συχνά. Από τότε που ο νόμος επέτρεπε τη βραχυχρόνια μίσθωση μέσω διαφόρων πλατφορμών τα καλοκαίρια ασχολούμουν με τα διαμερίσματα που είχε φτιάξει ο πατέρας μου στην Αιγείρα.

Με τον καιρό η επιθυμία μου να μείνω μόνιμα στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αιγείρα έπεισε τη λογική μου να απορρίψει κάποιες προτάσεις δουλειάς που είχα στην Αθήνα και τελικά έγινε πράξη. Από τον Κορονοϊό και ύστερα μένω μόνιμα στην Αιγείρα και προσπαθώ μέρα με τημέρα να αξιοποιήσω όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται με την πολυκατοικία που έφτιαξε ο πατέρας μου ως αρχιτέκτονας.

6. Στις περιφερειακές εκλογές ήσασταν υποψήφιος. Τι αποκομίσατε από αυτή τη διαδικασία;

Έχοντας μεγαλώσει σε ένα σπίτι στο οποίο ο πατέρας μου ασχολούταν με τα κοινά της παροικίας και είχε πολύ συχνά εκλογές και από την άλλη η μητέρα μου ως υπάλληλος της Πρεσβείας συναναστρεφόμουν με διπλωμάτες, είχε ως αποτέλεσμα από μικρός να παρευρίσκομαι μπροστά σε πολιτικές συζητήσεις και να με ελκύει η  πολιτική. Αυτή η έλξη κορυφώθηκε στο Βιολογικό Αθήνας που ασχολήθηκα ενεργά με τις παρατάξεις της σχολής.

Κατά την άποψη πολλών φίλων μου άργησα να κάνω το πρώτο βήμα στην πολιτική και πίστευαν ότι έπρεπε να ασχοληθώ νωρίτερα. Αντιθέτως εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός για να ασχοληθεί κανείς με τα κοινά. Το αν η στιγμή που ασχολήθηκα ήταν κατάλληλη ή όχι θα το μάθω στο μέλλον. Σήμερα νιώθω ότι καλώς έπραξα.

Αυτό που αποκόμισα από τη διαδικασία, είναι κάποια ανάμεικτα συναισθήματα, με τα περισσότερα να είναι θετικά. Πρώτον, νιώθω ότι έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου να κερδίσει ο συνδυασμός και να ανανεώσει την θητεία του ένας κατά την δική μου άποψη πετυχημένος Περιφερειάρχης.

Επίσης μέσα από την περιοδεία έμαθα αρκετά μέρη τα οποία δεν είχε τύχει να επισκεφθώ παλαιότερα. Μα σημαντικότερο όλων, είναι ότι γνώρισα πολλούς ανθρώπους και με πολλούς από τους οποίους ήρθα πιο κοντά και θα ήθελα να τους κρατήσω στη ζωή μου.

Αυτό που δεν μου άρεσε είναι η αμέτρητη ψευτιά που είδα από πολλούς ανθρώπους άλλους κοντινούς και άλλους αγνώστους. Το πόσο εύκολα σε κοιτάζει κάποιος στα μάτια και σου λέει θα σε ψηφίσω, ενώ δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το πράξει.

 

7. Δε θα μπορούσα να μη ρωτήσω πόσο αγωνιάτε με όσα συμβαίνουν στο Ισραήλ αυτή την περίοδο και πως εκτιμάτε ότι θα εξελιχθεί η κατάσταση;

Σίγουρα με ανησυχεί πάρα πολύ η όλη κατάσταση όχι, μόνο επειδή γεννήθηκα στην Αίγυπτο και ξέρω τις πιθανές επιπτώσεις ενός αραβο-ισραηλινού πολέμου, αλλά διότι έχω σπουδάσει Διεθνείς Σχέσεις και βλέπω τα πράγματα από τελείως διαφορετική σκοπιά.Εννοείταιότι ο κάθε σώφρον άνθρωπος επιθυμεί και ελπίζει να τελειώσει σύντομα όλο αυτό,μα  δυστυχώς οι οιωνοί δείχνουν πολύ άσχημη εξέλιξη.

Έχει ανοίξει ένας νέος κύκλος αιματηρής βίας το οποίο σε πολλούς κατοίκους της περιοχής έχει ξυπνήσει άσχημες μνήμες και πολύ φοβάμαι ότι απλοί άνθρωποι, εκατέρωθεν θα επιζητήσουν αντίποινα. Μα αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι η πιθανότητα να εξαπλωθεί η βία και σε άλλα μέρη και ναξεκινήσει το λεγόμενο «dominoeffect» με ολέθριες επιπτώσεις για όλους μας.

Εδώ θα ήθελα να βάλω μια πολύ σημαντική υποσημείωση και ελπίζω κάποιοι αναγνώστες να την λάβουν πολύ σοβαρά υπόψιν τους. Η αραβο-ισραηλινήδιένεξη είναι πολυσύνθετη και πολύ μπερδεμένη με εκατέρωθεν λάθη. Οπότε θα ήθελα από τα βάθη της καρδιάς μου ο κόσμος να μην διαλέγει πλευρά κατά το δοκούν σαν να είναι ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι στο οποίο οι οπαδοί ακολουθούν τυφλά την ομάδα τους μόνο και μόνο επειδή έχουν επιλέξει μια πλευρά. Επίσης πολύς κόσμος αυτή τη στιγμή είναι πολύ φορτισμένος και φανατισμένος σε σημείο που είναι έτοιμοςγια όλα.

Από τη μία, σε χώρες της Ευρώπης, κάποιοι σημαδεύουν τα σπίτια των Εβραίων με το αστέρι του Δαυίδ και από την άλλη πεντακόσιες τριάντα χιλιάδες Εβραίοι επιστρέφουν στην χώρα τους ως έφεδροι έτοιμοι για πόλεμο. Οπότε η κατάσταση είναι τεταμένη και δεν πρέπει να την επιβαρύνουμε περισσότερο ρίχνοντας νερό στο μήλο του φανατισμού αναπαράγοντας με στόμφο τα συνθήματα της μιας ή της άλλης πλευράς.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ