του Αχιλλέα Ροδίτη

Στις 8 Νοεμβρίου, στην Παλαιόχουνη Αρκαδίας, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εγκαινίασε τη Μονάδα Διαχείρισης Απορριμμάτων κάνοντας λόγο για μια: «Σπουδαία μέρα για την Πελοπόννησο». Πρόκειται άλλωστε για το έργο της Ολοκληρωμένης Διαχείρισης Απορριμμάτων στην Πελοπόννησο, προϋπολογισμού 135 εκατ. ευρώ, το οποίο προβλέπεται να δημιουργήσει 200 και πλέον μόνιμες θέσεις εργασίας. Έτσι, η Πελοπόννησος έχει το πιο ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης απορριμμάτων.

Ας κάνουμε όμως τώρα μια χρήσιμη ιστορική αναδρομή. Το 2014, όλη η Πελοπόννησος δεν είχε τι να κάνει με τα σκουπίδια της. Η πλειοψηφία των σκουπιδιών κατέληγε σε χώρους προστασίας. Σε χωματερές δηλαδή. Ούτε καν, υγειονομικής ταφής. Στο πελοποννησιακό έδαφος, μόνο η Πάτρα – που όμως ανήκει στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας – είχε κάτι σύγχρονο στον τομέα αυτό, δηλαδή, το εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμμάτων. Έτσι, τότε, (το 2014), συναντήθηκαν οι 26 Δήμαρχοι των 5 νομών της Πελοποννήσου, για να δουν τι θα κάνουν.

Στη συνάντηση εκείνη είχε παρουσιαστεί το παράδειγμα της Πάτρας με την επισήμανση ότι η πόλη τους είχε ξεπεράσει κι ότι εκείνοι ως Δήμοι είχαν μείνει πολύ… πίσω. Αποφάσισαν να ενώσουν δυνάμεις και να προχωρήσουν στην κατασκευή τριών εργοστασίων. Ένα στην Μεσσηνία, ένα στην Κορινθία και ένα στην Λακωνία, αυτό που προ ημερών εγκαινιάστηκε, (δικαίως… διά τυμπανοκρουσιών), παρουσία του Έλληνα Πρωθυπουργού.

Και το ερώτημα που προκύπτει, απλό και αυτονόητο: Γιατί η Πάτρα της πρωτοπορίας, κάποτε, αφέθηκε στη στασιμότητα στα νεότερα χρόνια; Γιατί από πρωτοπόρα, με τη ματιά στο μέλλον και το σύγχρονο, έγινε η πόλη του «παλιού» και ξεπερασμένου; Από πόλη του πρώτου βαγονιού, έγινε πόλη που «κυνηγά» το «τρένο» γιατί δεν προλαβαίνει να ανέβει έγκαιρα ούτε στο τελευταίο βαγόνι;