Ο Χάρης Μεγαλυνός (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Χαράλαμπου Κάτση, γεν. 1951) εκ Πύργου Ηλείας ορμώμενος, μεγάλωσε και ενηλικιώθηκε στην Αθήνα. Τελείωσε τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ ποτέ δεν άσκησε  το επάγγελμα του δικηγόρου προς βιοπορισμόν.

Απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε ο Χάρης Μεγαλυνός στη LiFO και τον Χρήστο Παρίδη: 

— Αναρωτηθήκατε ποτέ αν η διαδικασία της συγγραφής είναι μια απόπειρα να συντονιστείτε με τους αόρατους παλμούς των ανθρώπων; 

Είναι μια πραγματικότητα η ποίηση, που απορρέει από την κοινωνική πραγματικότητα των ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα αυτονομείται από αυτήν, γιατί είναι μια συμπυκνωμένη αίσθηση της ζωής του ποιητή χωρίς το εγώ του, δηλαδή το ποιητικό εγώ δεν ταυτίζεται με το εγώ του ποιητή, είτε γράφει στο πρώτο είτε στο τρίτο πρόσωπο.

— Πώς βλέπετε τις τάσεις της σημερινής εποχής; Η νέα γενιά Ελλήνων δεν μοιάζει να συγκινείται από εθνικές ταυτότητες. 

— Συμφωνείτε με όλα όσα πρεσβεύει το σύγχρονο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα σε ό,τι αφορά τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου; 

Είναι μια εντελώς νέα αντίληψη της ομοφυλοφιλίας, σε σημείο που δεν έχει σχέση με αυτήν.

— Διεκδικούν απολύτως ισότιμη αντιμετώπιση, συμπεριλαμβάνοντας όλο και περισσότερες μειονότητες. Μήπως, λόγω γενιάς, έχουν παγιωθεί μέσα σας πιο συντηρητικές απόψεις;

— Θα εξακολουθήσει η ποίηση να αποτελεί δημιουργική έκφραση στον καιρό του ιντερνέτ; 

Όλοι γράφουν στα σόσιαλ και υπάρχει μεγάλη τάση προς την ποίηση, παρά προς την πρόζα. Η χρήση του ίντερνετ έχει κάνει την ποίηση ακόμα πιο δημοφιλή, καθώς είναι σύντομη και μπορείς να την καταλάβεις αμέσως. Νομίζω ότι επειδή οι άνθρωποι ζουν μόνοι τους, κλεισμένοι στο καβούκι τους, γράφουν πιο πολύ απ’ ό,τι γράφαμε εμείς και γράφουν εντελώς διαφορετικά. Πολλές φορές βλέπω ότι γράφουν πιο φιλοσοφικά και πιο εσωτερικά.

Ταυτόχρονα, είναι πιο εγκεφαλικοί και πιο νοσηροί. Δεν ξέρω αν πρόκειται για νοσηρότητα της εποχής ή προέρχεται από τις προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων σήμερα ‒ η μοναξιά και η απομόνωση από τους στενά συνδεδεμένους μεταξύ τους ανθρώπους. Η ατομική ικανοποίηση έχει φέρει μεγαλύτερο ατομικισμό, που είναι σε πλήρη σύγκρουση με το κοινωνικό στοιχείο. Θυμίζει περισσότερο την ποίηση του Μεσοπολέμου, παρά εκείνη της γενιάς του ’70 και του ’80, που ήταν πιο κοινωνική. Μια ποίηση ψυχολογικής κρίσης, θα έλεγα, όχι κοινωνικής.

— Και ο ελληνικός κόσμος; 

Είναι πολύ ευρύτερος από τον γεωγραφικό χώρο. Το πιο αναγνωρίσιμο που μπορείς να πεις είναι ότι η Ελλάδα, πέρα από τον χώρο, είναι περισσότερο μια ιδέα. Μια ιδέα της Δύσης για τον πολιτισμό. Ταυτόχρονα, έχει μετουσιωθεί σε έργα και διαρκή πολιτισμό, από τον ρομαντισμό μέχρι τον μεταμοντερνισμό. Η Ελλάδα αναφέρεται παντού. Είναι μια συνέχεια, δεν υπάρχει ρήξη. Υπάρχουν μεταβολές στη φαινομενολογία των πραγμάτων, αλλά η ουσία είναι η ίδια. Είτε είναι η λόγια γλώσσα, είτε η δημοτική, είτε η αφηρημένη, διατηρεί στοιχεία ελληνικότητας. Δεν εννοώ με την έννοια των εθίμων και της παράδοσης αλλά με την έννοια της παγκοσμιότητας της ελληνικής γλώσσας.

Νομίζω ότι τα επόμενα χρόνια η ελληνική γλώσσα θα πάρει μεγαλύτερη αξία από αυτήν που νομίζουμε ότι έχει, όταν ακόμα και η γλώσσα των κομπιούτερ χρησιμοποιεί σχεδόν την αρχαιοελληνική γλώσσα και τους συσχετισμούς νοήματος και σημαίνοντος, πράγμα ενθαρρυντικό για το μέλλον τόσο της γλώσσας μας όσο και γενικότερα αυτού που λέμε «Ελλάδα».