Από τα «Σαγόνια του Καρχαρία» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, που επί της ουσίας «εμπέδωσαν» τον όρο μπλοκμπάστερ στην κινηματογραφική διάλεκτο, έως τους αιμοβόρους καρχαρίες που αναστατώνουν τον Σηκουάνα στο φετινό «Under Paris», η κινηματογραφική βιομηχανία έχει επιδείξει πολλάκις το ενδιαφέρον της για ανάλογες ιστορίες με υπερμεγέθεις καρχαρίες που σπέρνουν τον τρόμο.
Δημοσίευμα του BBC, το οποίο προσπαθεί να «αποκρυπτογραφήσει» τη διαχρονική τάση του Χόλιγουντ να επαναφέρει πεινασμένους για ανθρώπινη σάρκα καρχαρίες στο προσκήνιο, σημειώνει ότι το κοινό μοιάζει να αγαπά αυτές τις ταινίες, γοητευμένο από το εξασφαλισμένο σασπένς και τον gore τρόμο που τα εν λόγω φιλμ παρέχουν.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ δηλώνει θαυμαστής, με πληροφορίες να αναφέρουν ότι ήταν κοντά στο να υποδυθεί τον πρόεδρο των ΗΠΑ –πριν πράγματι γίνει πρόεδρος– σε μια από τις ταινίες της καλτ σειράς «Sharknado».
Οι πιο παλιοί πιθανώς να θυμούνται τον Τζέιμς Μποντ του Σον Κόνερι στο «Thunderball» να κολυμπάει στην ίδια πισίνα με τους καρχαρίες που διατηρούσε ο «κακός» της ταινίας του 1965, ενώ οι νεότεροι είναι πιθανό να έχουν παρακολουθήσει τις περιπέτειες του Τζέισον Στέιθαμ απέναντι στον γιγάντιο «μεγαλόδοντο» στο «The Meg» του 2018 ή το τραγελαφικό «Cocaine Shark» του 2023, το οποίο παραδόξως «επιβεβαιώθηκε» από την πραγματικότητα πριν από μερικές ημέρες όταν καρχαρίες στη Βραζιλία βρέθηκαν θετικοί… σε χρήση κοκαΐνης.
Η Χέιλι Ιστον, η Βρετανίδα σκηνοθέτης πίσω από μια νέα ταινία με καρχαρίες, ονόματι «Something in the Water», εξηγεί στο BBC τον λόγο που ελκυόμαστε από αυτό το κινηματογραφικό υποείδος. «Το να είσαι αποκλεισμένος στη μέση του ωκεανού είναι από μόνο του αρκετά τρομακτικό. Είσαι παγιδευμένος σε έναν ξένο κόσμο όπου όλα μπορούν να συμβούν» λέει.
Από την πλευρά της, η καθηγήτρια ψυχολογίας Σούζαν Γιανγκ επισημαίνει ότι ο φόβος «του άγνωστου, της μοναξιάς και μιας συγκυρίας στην οποία το άτομο είναι αδύναμο» είναι εξαιρετικά ισχυρός.
Υποστηρίζει επίσης ότι η παρακολούθηση ταινιών τρόμου με καρχαρίες από την ασφάλεια του σπιτιού μας ή της κινηματογραφικής αίθουσας δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να έρθει αντιμέτωπο με τους φόβους του σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον.
Επικαλούμενη τον Φρόιντ, η Γιανγκ εκτιμά ότι οι ταινίες αυτές αγγίζουν ασυνείδητους φόβους και επιθυμίες και παρέχουν μια ασφαλή διέξοδο που έχει σκοπό την εξερεύνηση καταπιεσμένων συναισθημάτων και ενστίκτων, όπως η επιθετικότητα και ο φόβος του θανάτου.
Το δημοσίευμα του BBC αποπειράται να θίξει στη συνέχεια την παράμετρο της «δαιμονοποίησης» των καρχαριών εξαιτίας της τρομακτικής απεικόνισής τους στον κινηματογράφο. Στο δημοσίευμα γίνεται λόγος για εκατοντάδες δολοφονίες καρχαριών, ενώ αναφέρεται και μια δήλωση του Στίβεν Σπίλμπεργκ ο οποίος κατά το παρελθόν είχε πει ότι «λυπάται πραγματικά για τον αποδεκατισμό του πληθυσμού των καρχαριών» εξαιτίας του «Jaws».
Σε ανάλογη κατεύθυνση ήταν δηλώσεις του δημιουργού της ταινίας «Under Paris», Ξαβιέ Γκενς, ο οποίος υποστήριξε ότι στην ταινία του ήθελε να «αναδείξει τους κινδύνους της ανθρώπινης απληστίας».
Όπως καταλήγει το δημοσίευμα του BBC, φαντάζει απίθανο το Χόλιγουντ να σταματήσει να γυρίζει ταινίες με καρχαρίες.
Όμως τα στοιχεία δείχνουν ότι οι καρχαρίες, μάλλον, δεν είναι οι ίδιοι «οι κατά συρροή δολοφόνοι της θάλασσας», αλλά τα θύματα της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Πηγή: BBC
