Η 28η Φεβρουαρίου, εδώ και 2 χρόνια, δεν είναιαπλά η τελευταία μέρα του χειμώνα. Η ζωή την κατέγραψε ήδη στη λίστα των επετείων αυτής της χώρας.

Είναι το έγκλημα στα Τέμπη που σημάδεψε τη μέρα και την έντυσε με το αίμα και τη στάχτη που έμεινε από τα σώματα των 57 ανθρώπων, νέων στην πλειοψηφία τους.

57 οικογένειες είδαν το χρόνο να σταματά για τους δικούς τους ανθρώπους στις 28 Φεβρουαρίου 2023, εκεί στη εύφορη κοιλάδα πλάι στα δροσερά νερά του ποταμού, που έπνιξε τις κραυγές πόνου, τρόμου και απόγνωσης των ανθρώπων, όταν αντίκρυσαν με τα μάτια τους τον ίδιο το θάνατο, ακριβώς τη στιγμή που εξαντλείτο και το τελευταίο μόριο οξυγόνου πουυπήρχε γύρω τους.

Αυτό το έγκλημα και οι μεθοδευμένες προσπάθειες συγκάλυψής του μαζί με όλα όσα έχουν δημοσιοποιηθεί μέχρι σήμερα, αποκάλυψαν τεράστια ελλείμματα στην οργάνωση του κράτους και των υποδομών του, και κυρίως ξεσκέπασαν τις διαχρονικές κυβερνητικές ευθύνες, πουυπαγορεύονται από τον ίδιο το χαρακτήρα της πολιτικής που ασκείται.

Ό,τι απειλεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όπου τα κέρδη είναι πάνω από όλα, και από την ανθρώπινη ζωή, εξοβελίζεται από κάθε σχεδιασμό. Το κράτος φροντίζει γι αυτό. Η δικαιοσύνη έχει χάσει την ανεξαρτησία της, οι πολίτες είναι απροστάτευτοι από κάθε κίνδυνο, τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται παντού, στην εργασία,στην παιδεία, στην υγεία, στον πολιτισμό, οι κατακτήσεις των εργαζομένων θυσιάζονται για τηνκερδοφορία των λίγων.

Η τραγωδία στα Τέμπη δεν έβγαλε τυχαία στο δρόμο ένα εκατομμύριο Έλληνες.

Όσα συνέβησαν πριν 2 χρόνια ξεπέρασαν τα όρια ανοχής των πολιτών και τους έκαναν να αισθανθούν, πως, είναι πλέον ανάγκη ζωής να αλλάξουν πολλά σ΄αυτόν τον τόπο. Διεκδικούν την αλήθεια και μαζί με αυτήν όσα δικαιούνται, αυτά που τους ανήκουν.Υπάρχει μια αόρατη κλωστή που συνδέει τόσες πολλές χιλιάδες κόσμου – ετερόκλητους φαινομενικά– σε όλη τη χώρα και σε κάθε ξένο τόπο που ζουν Έλληνες, με τις τραγικές οικογένειες των θυμάτων και όλοι μαζί σχηματίζουν το χορό μιας τραγωδίας που γράφεται σήμερα και ζητά την κάθαρση για όσα συμβαίνουν σε αυτό το κράτος το εχθρικό, το εκμεταλλευτικό και άδικο, το αλαζονικό και σκληρό απέναντι στους πολίτες του.

Οι φωνές του κόσμου που πλημμύρισε τις πόλεις της χώρας, ταξίδεψαν μαζί με τα άσπρα και μαύρα μπαλόνια των ψυχών στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού. Κάθε μπαλόνι  ένα όνομα, ένα πρόσωπο, ένας άνθρωπος, που του στέρησαν τη ζωή βίαια, αυτοί που χωρίς  αιδώ και χωρίς διάθεση να αλλάξουν πολιτική κατεύθυνση, εξακολουθούν δια στόματος πρωθυπουργού και άλλων «επιφανών» υπουργών, να λοιδορούν τις οικογένειες των νεκρών, να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη επικαλούμενοι «ανθρώπινο λάθος» και να μιλούν για «τις μεγάλες μάχες που θα δοθούν μέχρι να νικηθεί το βαθύ κράτος του παρελθόντος». Μόνο που αυτό είναι το δικό τους κράτος που υπηρετούν πιστά, αυτό που ευθύνεται για τα Τέμπη και άλλες ακόμη τραγωδίες που έχουν συμβεί.

Σήμερα, πυκνώνουν τα σύννεφα του πολέμου γύρω μας. Η χώρα μας εξυπηρετεί με κάθε τρόπο τουςπολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟστην ευρύτερη περιοχή, ενώ συμμετέχει στην ανάπτυξη της πολεμικής οικονομίας την οποία υλοποιεί η ΕΕ. Τις συνέπειες όλων αυτών δεν θα αργήσουμε να τις δούμε. Θα φανούν στις ακόμη πιο σκληρές περικοπές των κοινωνικών δαπανών, στη φτώχεια και στην επιδείνωση των συνθηκών  ζωής της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού σε όλα τα επίπεδα.

Θα ζήσουμε και άλλα δεινά σ΄αυτή τη χώρα, αν εμείς οι ίδιοι δεν αγωνιστούμε για τη ζωή που μας αξίζει. Και είναι αυτός ο αγώνας ο καλύτερος φόρος τιμής στους 57 νεκρούς των Τεμπών και σε όλους τους νεκρούς αυτού του τόπου που πλήρωσαν με τη ζωή τους εγκληματικές πολιτικές και παραλείψεις. Και μπορεί να είναι «μακρύς και δύσκολος», αυτός ο δρόμος, είναι, όμως, ο δικός μας δρόμος και θα τον περπατήσουμε μέχρι το τέλος.

Γεωργία Ροδοπούλου,

Γιατρός, Γ.Γ.ΕΣΥΝ Πάτρας