του Αχιλλέα Ροδίτη

Σε μια εποχή που το τσιμέντο μας απειλεί να μας πνίξει και που ασχολούμαστε πολύ με το πώς θα κάνουμε πιο «πράσινο» το περιβάλλον μας γύρω μας, τις πόλεις μας και τον χώρο όπου ζούμε, μια γυναίκα μας δείχνει και μας προτείνει, μέσω της «Πολιτείας», έναν διαφορετικό δρόμο που σίγουρα λίγοι έχουν σκεφτεί κι ακόμα λιγότεροι έχουν αποτολμήσει να ακολουθήσουν.

Η Αναστασία Πουλοπούλου, με καταγωγή από την Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, ζει στην Ηλιούπολη της Αθήνας, αλλά μέχρι και πριν από μικρό χρονικό διάστημα ζούσε και στην Πάτρα, όπου σπούδαζε στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Ξέρει καλά την πόλη μας και δηλώνει πως το παράδειγμά της, αν το ακολουθούσαν οι Πατρινοί, θα μπορούσαν σχεδόν όλα τα μπαλκόνια μας να ήταν καταπράσινα, κι όλη η πόλη να μοσχομύριζε!

Η Αναστασία έχει μετατρέψει το σπίτι, το μπαλκόνι και την αυλή της σε μια καταπράσινη όαση, γεμάτη ζωή και χρώμα. Το αξιοσημείωτο; Τα περισσότερα από αυτά τα φυτά, τα έχει σώσει από τα… σκουπίδια. Η «Πολιτεία» την βρήκε και μιλήσαμε μαζί της με σκοπό να μεταφέρουμε τη δική της εμπειρία αλλά και τα συμπέρασμά της. Ουσιαστικά, για να αναδείξουμε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο που θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε γνωρίζοντας πώς τα «άχρηστα» μπορούν να γίνουν πηγή ζωής και έμπνευσης…

• Κυρία Πουλοπούλου, η ιστορία σας είναι συγκινητική και φυσικά πρωτότυπη. Κατ’ αρχάς, πώς ξεκίνησε αυτή η αγάπη σας για τα φυτά και ειδικά η διάσωση όσων βρίσκετε στα σκουπίδια;

Σε μια άλλη περίοδο της ζωής μου, η σκέψη να υπάρχει άλλος ζωντανός οργανισμός στο χώρο μου μου φαινόταν αδιανόητη. Κοιτούσα τη μητέρα μου με περιέργεια καθώς μιλούσε με τρυφερότητα στη λεμονιά της, που έστεκε υπερήφανη στο μπαλκόνι από τη γέννησή μου. Μου φαινόταν ένα παράξενο πράγμα. Όταν έφυγε από αυτόν τον κόσμο η μητέρα μου, η λεμονιά άρχισε να μαραίνεται. Παρά τις προσπάθειές μου να τη σώσω, ξεράθηκε. Κι εκείνο το δέντρο, που ήταν μία ζωντανή μνήμη της ύπαρξής της μητέρας μου, έφυγε μαζί της. Από αυτή την απώλεια, όμως, γεννήθηκε κάτι νέο μέσα μου. Μια ανάγκη να δημιουργήσω, να φροντίσω. Και έτσι, αυτό που ξεκίνησε ως ένα μικρό δεντράκι ελιάς στη μνήμη της μητέρας της, η Μαρίκα, μετατράπηκε σε ένα ολόκληρο ταξίδι στον μαγικό κόσμο των φυτών. Έμαθα, μέσα από δοκιμές και λάθη, να φροντίζω κάθε φυτό, να το αναζωογονώ και να του χαρίζω μια δεύτερη ευκαιρία.

• Και πώς είναι η καθημερινότητά σας τώρα, μέσα σε όλο αυτό το πράσινο;

Στο σπίτι που διαμένω, τώρα υπάρχει ένας όμορφος κήπος. Βρίσκω τεράστια ηρεμία ασχολούμενη μαζί του. Ποτίζω, καθαρίζω, κλαδεύω τις πλούσιες τριανταφυλλιές και τα ανθισμένα χρυσάνθεμα του χειμώνα. Φέτος είναι όλα εκρηκτικά σε άνθη, μέγεθος και χρώμα. Από τα πέταλα των τριαντάφυλλων φτιάχνω ροδόνερο για τον καθαρισμό του προσώπου μου, μετατρέποντας την ομορφιά τους σε μια πράξη καλλωπισμού και φροντίδας. Η αυλή μου μπορώ να σας πω ότι είναι μια πραγματική όαση, με παχύφυτα, φραγκόσυκα, πικροδάφνη, γιούκα, αρωματικά βότανα, κρασούλα, αλόη, αρμπαρόριζα, κάκτους, μπέντζαμιν, ακόμα και μια βερικοκιά που μεγάλωσε από ένα κουκούτσι… που βρήκα πεταμένο.

• Ποια είναι λοιπόν αυτή η ξεχωριστή και συγκινητική ιστορία σας, για την διάσωση φυτών από τα σκουπίδια;

«Από τα σκουπίδια έχω σώσει ένα γιούκα, ένα μπέντζαμιν, δέντρο δύο μέτρων και μια γαρδένια. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος πετάει μια ολόκληρη ζωή. «Χάρισέ το ή φύτεψέ το κάπου», σκέφτομαι. Είναι ζωντανοί οργανισμοί. Όσον αφορά στη γαρδένια, αποτελεί δύσκολο λουλούδι. Απορώ πώς το πέταξαν στα σκουπίδια. Την τοποθέτησα σε μία μεριά, δεν την κούνησα καθόλου, της άρεσε το σημείο και μου χαρίζει τα όμορφα άνθη της κάθε χρόνο. Αντιλήφθηκε ότι την αγαπούν και είναι χαρούμενη». 

ΑΛΛΑ, ΘΕΛΕΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Η κυρία Πουλοπούλου επισημαίνει με έμφαση την προσπάθεια που απαιτείται για να σωθεί ένα φυτό, όπως συνέβη με το μπέντζαμιν που βρήκε στα σκουπίδια και το οποίο το μετέφερε με κόπο, αλλά εν τέλει και με μεγάλη ικανοποίηση. Θέλει προσπάθεια και πολύ χρόνο, αλλά, όπως τονίζει, αξίζει τον κόπο.

«Σε μια εποχή που τα δάση μας καίγονται, που σε λίγο θα αναπνέουμε μόνο μπετόν, το να πετάμε το παραμικρό πράσινο στα σκουπίδια είναι μια πράξη που δεν μπορεί να αντιληφθεί ο εγκέφαλός μου», σημειώνει και προσθέτει: «ο καθένας μπορεί να φιλοξενήσει ένα κομμάτι φύσης στον προσωπικό του χώρο. Ακόμα και σε διαμερίσματα με ελάχιστο φως, υπάρχουν ανθεκτικά φυτά, όπως τα μπαμπού, που ευδοκιμούν στο νερό».

• Εκτός από τα λουλούδια, τι άλλο έχετε στο «πράσινο βασίλειό» σας;

Τα αρωματικά μου βότανα – λεβάντα, ρίγανη, φασκόμηλο, δυόσμος και δεντρολίβανο – ζουν σε γλάστρες προσφέροντας τις υπέροχες μυρωδιές τους. Έχω τη δική μου μικρή παραγωγή δυόσμου και δεντρολίβανου. Κόβω κλαδάκια, τα πλένω με λευκό ξύδι, τα αποξηραίνω και είναι έτοιμα για χρήση. Τη ρίγανη δεν την αποξηραίνω, γιατί φρέσκια μου φαίνεται πιο μοσχοβολιστή. Φέτος, μάλιστα, η φροντίδα της πήρε νέα διάσταση με τη δημιουργία ενός οικοσυστήματος. Φύτεψε γαϊδουράγκαθα από σπόρους που μάζεψε η ίδια, με σκοπό να προσελκύσει μέλισσες, πεταλούδες και πασχαλίτσες. Ήρθαν μεμονωμένες μέλισσες και πεταλούδες, δίνοντάς μου μια απίστευτη ικανοποίηση, αλλά καμία πασχαλίτσα. Η απουσία τους με απασχολεί και με θλίβει, θυμίζοντάς μου πώς κάποτε τριγύριζαν ανάμεσά μας μπόλικες από αυτές. Είναι μια υπενθύμιση της λεπτής ισορροπίας της φύσης. Τέλος, μαζί με τον σύζυγό της, δημιούργησαν ακόμα κι ένα «ξενοδοχείο εντόμων», μια ιδέα διαδεδομένη στο εξωτερικό. Ελπίζουν να φιλοξενήσουν επισκέπτες και να συμβάλουν, έτσι, στην ισορροπία του οικοσυστήματος.

ΑΧΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ / ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ