Ένα χρόνο μετά την ιστορική πρώτη τους εμφάνιση στο Ηρώδειο, οι Septicflesh επιστρέφουν ξανά στις 26 και 27 Σεπτεμβρίου, σε μία σύμπραξη με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, υπό τη διεύθυνση του Koen Schoots, το Πειραϊκό Φωνητικό Σύνολο Libro Coro και εκλεκτούς guest μουσικούς.
Λίγες μέρες πριν, ο κιθαρίστας και συνθέτης της μπάντας Χρήστος Αντωνίου και η ερμηνεύτρια Φανύ Μέλφη μιλούν για την περσινή εμπειρία τους στη σκηνή ενός μνημείου με 2.000 χρόνια ιστορίας, το χάος και την τελειότητα της μουσικής τους, τη σχέση τους με το κοινό, αλλά και για το πού οδεύει η μπάντα στο μέλλον.
Σε λίγες μέρες θα επιστρέψετε στο Ηρώδειο, και μάλιστα για δύο συναυλίες αυτή τη φορά. Πώς βιώσατε την πρώτη σας εμφάνιση εκεί πέρσι και πώς νιώθετε που θα γράψετε ξανά ιστορία σε έναν τόσο ιδιαίτερο χώρο;
ΧΡΗΣΤΟΣ – Η πρώτη εμφάνιση στο Ηρώδειο ήταν κάτι που δεν ξεχνιέται. Το βάρος του χώρου, η ενέργεια, η ένταση της στιγμής, όλα μαζί δημιούργησαν μια εμπειρία μοναδική. Το να επιστρέφουμε φέτος, και μάλιστα για δύο βραδιές, είναι τιμή και ευθύνη.
ΦΑΝΥ – Την ημέρα του live ένιωθα σαν να με οδηγούν σε κάτι που ξεπερνάει τις αντοχές μου. Σκεφτόμουν «Πού πάω; Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου;» Ήμουν εξαντλημένη σωματικά και ψυχικά. Δεν ήθελα να καταλάβω πού βρίσκομαι αν το συνειδητοποιούσα ίσως να κατέρρεα. Όποτε άφησα το σώμα μου να το ζήσει, να τραγουδήσει, να αισθανθεί. Εγώ εξαφανίστηκα. Φέτος θα προσπαθήσω να είμαι εκεί ολόκληρη. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω αλλά το θέλω. Έστω και για λίγο…
Υπάρχει κάποια ξεχωριστή στιγμή από εκείνο το βράδυ που σας σημάδεψε και ίσως θέλετε να ξαναζήσετε ή να ξεπεράσετε φέτος;
ΧΡΗΣΤΟΣ – Η πειθαρχία του κοινού και το πόσο ακριβής ήταν η σύμπραξη με την ορχήστρα. Αυτά μένουν.
ΦΑΝΥ – Δεν ξεχωρίζω καμία στιγμή. Ήταν όλα. Και φέτος, αντί να είμαι πιο ήρεμη, αγχώνομαι περισσότερο. Και μ’ αρέσει. Θέλω να ξαναζήσω αυτή τη φρικτή τελειότητα. Αυτό το οξύμωρο. Φέτος βέβαια, έχω παρέα σε αυτό το υπέρτατο χάος. Την Αφροδίτη Πατουλίδου. Μια γυναίκα «βουτηγμένη» στην τέχνη. Μια γυναίκα που έχει βρεθεί στις πιο απαιτητικές σκηνές του κόσμου. Θα έχω σύμμαχο που κατανοεί το χάος και θα με προτρέπει βουτήξουμε μέσα του ακόμα βαθύτερα και ας μας κατασπαράξει μαζί της το χάος θα είναι ομορφότερο και όλο δικό μας!
Πώς προσαρμόζεται ο ήχος και η σκηνική παρουσία ενός συμφωνικού death metal σχήματος σε ένα τόσο «ιερό» μνημείο; Υπάρχουν πολλοί τεχνικοί περιορισμοί;
ΧΡΗΣΤΟΣ – Υπάρχουν αρκετοί περιορισμοί λόγω της ιδιαιτερότητας του χώρου, αλλά με σωστή προετοιμασία και σεβασμό βρίσκουμε τις λύσεις. Ο ήχος και η εικόνα προσαρμόζονται ώστε να αναδειχθεί η μουσική χωρίς να διαταραχθεί ο χαρακτήρας του μνημείου. Είναι μια δημιουργική πρόκληση.
ΦΑΝΥ – Υπάρχουν συγκεκριμένοι περιορισμοί και καλά κάνουν που υπάρχουν. Ο χώρος δεν είναι «σκηνή». Είναι χώρος με μνήμη. Με ιστορία. Δεν μπορείς να σταθείς επιθετικά. Δεν σου ανήκει. Πρέπει να το υπηρετήσεις. Το ίδιο και ο ήχος. Δεν έχεις την ελευθερία που έχεις σε άλλες σκηνές, αλλά αυτό δεν είναι περιορισμός, είναι πρόκληση. Πώς θα μιλήσεις, χωρίς να φωνάξεις. Πώς θα σπάσεις τον κόσμο, χωρίς να σπάσεις την πέτρα.
Μετά το τέλος της περσινής σας συναυλίας στο Ηρώδειο, οι ταξιθέτες μάς είπαν με χαμόγελο ότι εντυπωσιάστηκαν από τον σεβασμό που έδειξε το κοινό στον χώρο. Θεωρείτε ότι οι ακροατές της metal σκηνής συχνά παρεξηγούνται από ανθρώπους που δεν έχουν επαφή με το είδος; Εσείς έχετε συναντήσει δυσκολίες στη διοργάνωση συναυλιών για αυτό το λόγο στο παρελθόν;
ΧΡΗΣΤΟΣ – Σίγουρα οι οπαδοί του metal συχνά παρεξηγούνται. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα κοινό που δείχνει τεράστιο πάθος αλλά και σεβασμό στη μουσική και στον χώρο. Ναι, στο παρελθόν υπήρχαν δυσκολίες στη διοργάνωση, όμως σιγά-σιγά αυτή η εικόνα αλλάζει.
ΦΑΝΥ – Εκείνο το βράδυ, οι προκαταλήψεις σωπάσανε. Μ’ αρέσει που το κοινό διέψευσε όλους εκείνους που, σχολιάζουν και κριτικάρουν. Το κοινό αποτέλεσε τους μάρτυρες που έκαναν το μυστήριο αληθινό. Αυτό που ζήσαμε δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς εκείνους. Δεν ήρθαν για φασαρία, αλλά για να ταΐσουν την ψυχή τους και να αγαλλιάσουν τη δική μας. Έχουν φωνάξει αλλού, άλλες φορές, σε άλλους χώρους. Εάν δείτε ποσά «όχι» υπάρχουν στο inbox μου.
Όσον αφορά τη σύνθεση της μουσικής σας, ποιες ήταν οι πηγές έμπνευσης που σας οδήγησαν στα πρώτα σας βήματα ώστε να «παντρέψετε» τον ακραίο metal ήχο με το πιο «εξευγενισμένο» συμφωνικό στοιχείο; Αν μπορούσατε να συνεργαστείτε με έναν μεγάλο συνθέτη κλασικής μουσικής του παρελθόντος, ποιον θα διαλέγατε και γιατί;
ΧΡΗΣΤΟΣ – Από την αρχή μας ενδιέφερε να δημιουργούμε ατμόσφαιρα και να δίνουμε κινηματογραφικό βάθος στη μουσική μας. Οι επιρροές από την κλασική μουσική και τα soundtracks ήταν καθοριστικές. Ο ακραίος ήχος είχε την ένταση, η κλασική μουσική έδινε το εύρος. Ο συνδυασμός ήρθε φυσικά. Αν είχα τη δυνατότητα να συναντήσω κάποιον, θα ήταν ο Stravinsky του οποίου έργο Rite of Spring με συγκλόνισε και με ώθησε να σπουδάσω σύνθεση.
Η θεματολογία σας συχνά είναι εμπνευσμένη από τη μυθολογία, τη φιλοσοφία και την τέχνη. Επηρεάζεστε όμως στιχουργικά από το κομμάτι της καθημερινότητας, έστω και έμμεσα;
ΧΡΗΣΤΟΣ – Ναι, έστω και έμμεσα. Η καθημερινότητα, οι κοινωνικές εντάσεις και τα υπαρξιακά ερωτήματα τροφοδοτούν τη θεματολογία μας. Μέσα από μύθους και σύμβολα εκφράζουμε και πτυχές της σύγχρονης ζωής.
Στα μάτια του κοινού είστε μία από τις πιο αναγνωρισμένες ελληνικές μπάντες διεθνώς. Ποιο θεωρείτε το καθοριστικό σημείο αυτής της πορείας;
ΧΡΗΣΤΟΣ – Το καθοριστικό σημείο ήταν η επιστροφή μας με το Communion. Από εκεί και πέρα, η πορεία μας πήρε μια νέα ώθηση και οδήγησε στο να καθιερωθούμε διεθνώς.
Αν μπορούσατε να δώσετε μια συμβουλή στον εαυτό σας όταν ξεκινούσατε στα 90s, ποια θα ήταν;
ΧΡΗΣΤΟΣ – Να έχουμε περισσότερη υπομονή και επιμονή. Τα αποτελέσματα έρχονται με συνέπεια και σκληρή δουλειά, όχι από τη μια μέρα στην άλλη.
Κυρία Μέλφη, τα τελευταία χρόνια έχετε γίνει η φωνή σε αρκετά έργα του Χρήστου Αντωνίου. Πώς είναι να ερμηνεύετε μουσική τόσο αυστηρά δομημένη, από έναν δημιουργό με τόσο ξεκάθαρο προσωπικό όραμα;
ΦΑΝΥ – Η ευφυΐα του Χρήστου είναι ακραία. Η μουσική του είναι ακραία. Όλα του είναι ακραία. Όταν ερμηνεύεις τις συνθέσεις του, απαιτεί να «φτύσεις» ό,τι βέβηλο βλάσφημο, άρρωστο κουβαλάς μέσα σου. Σε χαλάει επίτηδες. Όμως τότε μόνο αποδίδεις με τον τρόπο που θέλει εκείνος.
Δεν τον νοιάζουν τα πτυχία αν δεν έχεις έκφραση, ούτε οι σωστές νότες αν δεν έχεις χαρακτήρα, ούτε η τεχνική εάν είσαι ίδια με τους άλλους. Χρειάζεται τέχνη. Μετά λοιπόν το εσκεμμένο χάος, σου δίνει νέο έργο να δουλέψεις. Και σε ξαναχαλάει. Κάθε φορά χαλάς και πιο βαθιά. Υπάρχει μια περίεργα όμορφη διαστροφή σε όλο αυτό. Δεν είσαι νορμάλ για να δουλεύεις με τον Αντωνίου.
Η τέχνη όμως δεν είναι νορμάλ, δεν πρέπει να είναι νόρμαλ, και δεν είναι για όλους. Τα όρια που αγγίζουμε είναι οριακά ψυχασθένειας. Το πιο σκληρό όμως είναι η επιστροφή στην πραγματικότητα. Όταν φτάνεις σε τέτοια επίπεδα, ανοίγονται πόρτες στο κεφάλι σου που δεν πρέπει φεύγοντας να τις αφήσεις ανοιχτές. Φοβάμαι μήπως κάποια πόρτα που ανοίγουμε μείνει ανοιχτή και δεν μπορούμε να επιστρέψουμε…
Σε τι φάση βρίσκεστε αυτό τον καιρό; Δουλεύετε σε νέο υλικό; Ετοιμάζετε κάποια περιοδεία;
ΧΡΗΣΤΟΣ – Ναι, δουλεύουμε πάνω σε νέο υλικό και το Amphibians EP ήταν μια μικρή γεύση. Παράλληλα προγραμματίζουμε εμφανίσεις που θα ανακοινωθούν σύντομα.
Πώς βλέπετε το μέλλον των Septicflesh στα επόμενα χρόνια; Με μια νέα δημιουργική κατεύθυνση ίσως ή συνέχιση της σημερινής πορείας;
ΧΡΗΣΤΟΣ – Θέλουμε να εξελίσσουμε συνεχώς τον ήχο μας, χωρίς να χάνουμε την ταυτότητά μας. Το μέλλον θα είναι ένας συνδυασμός συνέχειας και πειραματισμού.
