– Η βία έχει απλώσει τα «πλοκάμια» της και στις πολύ μικρές ηλικίες, ακόμα και σε παιδιά δημοτικού…
του Αχιλλέα Ροδίτη
Ασταμάτητα και καθημερινά είναι τα περιστατικά τραυματισμένων παιδιών που καταλήγουν στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο Παίδων της Πάτρας, ύστερα από μικρούς ή μεγαλύτερους καυγάδες με συνομηλίκους τους. Μέχρι και το έμπειρο ιατρικό προσωπικό έχει απορήσει με την έξαρση του φαινομένου και την πρωτοφανή συχνότητα των κρουσμάτων. Όσοι εργάζονται στο νοσοκομείο επί χρόνια, ιατροί ή νοσηλεύτριες, έχουν ως σημείο αναφοράς το παρελθόν για να κρίνουν και να συγκρίνουν την κατάσταση σε σχέση με το τι συνέβαινε τις παλαιότερες περιόδους και τονίζουν ότι η διαφορά με αυτό που επικρατεί σήμερα, είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Επισημαίνουν πως αυτό πρέπει να προβληματίσει τους πάντες, από τους γονείς μέχρι και την εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά ακόμα και τις Αρχές και τους αυτοδιοικητικούς και κοινωνικούς φορείς.
ΕΝΑ ΜΕ ΔΥΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ!
Είναι χαρακτηριστική η φράση ενός εκ των εμπειρότατων ιατρών, του Παιδοχειρουργού Βασίλη Αλεξόπουλου (ένθετη φωτοιγραφία) ο οποίος σε σχετική ερώτηση της «Πολιτείας», απαντά:
«Δυστυχώς είναι πραγματικότητα ότι είναι πια καθημερινά τα περιστατικά χτυπημένων παιδιών που έρχονται στο νοσοκομείο μας». «Έχουμε σίγουρα ένα με δύο περιστατικά μέρα παρά μέρα κι αυτό ‘λέει’ πολλά», προσθέτει ο γνωστός ιατρός.
Και επειδή μιλάμε για το Καραμανδάνειο, αυτονόητα η αναφορά επικεντρώνεται σε παιδιά όχι πάντα εφηβικής ηλικίας, αλλά και μικρότερης.
Όχι, δηλαδή, τόσο σε παιδιά των 15 ή 16 ετών ή κοντά στην ενηλικίωση, (17χρονους), δηλαδή σε εφήβους που «βράζει» το αίμα τους, όπως συνήθως λέμε, αλλά μιλάμε για περιπτώσεις που συνδέονται ακόμα και με παιδιά δημοτικού, κάτω των 10 χρόνων! Δυστυχώς και εκεί, όπως φαίνεται, έχει διεισδύσει για τα καλά το κακό της βίας…!
ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Μία ακόμα αξιοσημείωτη παράμετρος, αφορά στο ότι δεν είναι όλα τα περιστατικά εμφανή και εύκολα στη διάγνωση, αφού τα παιδιά που έχουν υποστεί βία και έχουν δεχτεί κάποιο χτύπημα με μη εμφανές τραύμα, δύσκολα ομολογούν. Και είναι αρκετές οι υποθέσεις τέτοιων μικρών παιδιών που μπορεί να μην έχουν εμφανές τραύμα από το χτύπημα άλλου παιδιού, αλλά να είναι αισθητός ο πόνος που νιώθουν. Την ίδια ώρα όμως, το θύμα δεν λέει εύκολα τι ακριβώς συνέβη. Είτε φοβάται, είτε και ντρέπεται. Έτσι, ακόμα και το να εξάγει συμπέρασμα, ο γιατρός ή ο γονιός, για το τι ακριβώς συμβαίνει, είναι κι αυτό δύσκολο.
Το ακόλουθο παράδειγμα, που αφορά σε 10χρονο αγόρι που μεταφέρθηκε στο Καραμανδάνειο προ ημερών από την μητέρα του με… πόνους στην κοιλιά, είναι ενδεικτικό: Μάνα και παιδί έφθασαν στις 11 το βράδυ στο νοσοκομείο. Το παιδί παραπονιόταν ότι τον πονούσε η κοιλιά του. Οι γιατροί έκαναν εξετάσεις, ο ειδικευόμενος δεν έβλεπε κανένα απολύτως πρόβλημα στην κοιλιακή χώρα, το ανέφερε στον ειδικευμένο και εκείνος ενώ επικρατούσε ούτε ή άλλος συνωστισμός από μικρούς ασθενείς, προσπαθούσε να βρει την… άκρη.
Μετά από πολλή προσπάθεια και κουβέντα και αρκετά «πες μας τι συνέβη…», το παιδί μίλησε. Εξομολογήθηκε ότι μετά το σχολείο δέχθηκε γροθιά από συμμαθητή του. Τότε έπρεπε να ειδοποιηθεί και ο μπαμπάς στο σπίτι, να γίνει αναφορά για το περιστατικό, να ενημερωθούν οι Αρχές κ.λπ.. Μια διαδικασία που τελικά κράτησε ως τις δύο το πρωί…
Τα παραπάνω περιγράφουν μια καθημερινότητα την οποία βιώνει όλο το προσωπικό του νοσοκομείου. Και καταδεικνύει ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα που χρήζει μεγάλης προσοχής. Τελικά η βία έχει απλώσει τα πλοκάμια της και στις πολύ μικρές ηλικίες
ΑΧΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ / ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
