Του Παναγιώτη Δημόπουλου – Καθηγητή Πανεπιστημίου Πατρών, Γραμματέα Περιβάλλοντος ΠΑΣΟΚ

Η εστίαση σε πρόσωπα και κομματικές δυναμικές αποπροσανατολίζει από την ουσία: τα δομικά προβλήματα της κοινωνίας παραμένουν ανεπίλυτα, σκιαγραφώντας μια πραγματικότητα που υπερβαίνει τις βαρύγδουπες μεν, επιφανειακές και καφενειακές δε, αναλύσεις.

Η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει βαθιές κοινωνικο-οικονομικές προκλήσεις.

Η πολιτική ρητορική και η επικοινωνιακή διαχείριση, αντί να εστιάζουν σε τεκμηριωμένες λύσεις, συχνά εκτρέπονται σε αφηγήματα που ενισχύουν την πόλωση ή αποσπούν την προσοχή με δευτερεύοντα ζητήματα.

Η υπέρβαση αυτής της παγίδας απαιτεί μια πολιτικο-τεχνοκρατική προσέγγιση, που σημαίνει πολιτικές βασισμένες σε δεδομένα και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.

Οι κινήσεις πολιτικού εντυπωσιασμού (ίσως και υπεροψίας) μέσω παραιτήσεων-λυτρωτικής εξόδου, δεν θα λειτουργήσουν, όπως φαντάζονται κάποιοι, σαν την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου.

Δεν θα πυροδοτήσουν μια επανάσταση για πολιτική και κοινωνική απελευθέρωση.

Και δεν πρέπει να γίνουν γίνουν αφορμή για εσωστρεφή πολιτική φλυαρία.

Μόνο πρέπει να λειτουργήσουν ως επιπλέον τεκμήριο για μια στροφή προς την πραγματική ουσία: έναν δημόσιο διάλογο που αναδεικνύει δεδομένα, προτεραιοποιεί την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων και θέτει τις βάσεις για μια πολιτική διακυβέρνηση που υπερβαίνει τον κύκλο της βραχυπρόθεσμης επικοινωνίας.

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, βασισμένο στην εμπειρική ανάλυση και τη συμμετοχή των πολιτών, για να αντιμετωπίσει τις ρίζες της κρίσης – οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και περιβαλλοντικής.

Ο Λόρδος Βύρωνας της εποχής μας, είμαστε όλοι εμείς.

Το τελευταίο προπύργιο της Δημοκρατίας είμαστε όλοι εμείς.