Μια αληθινή ιστορία καταγράφει ο Μένιος Σακελλαρόπουλος στο βιβλίο του «Το κορίτσι της στάχτης», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Καλάβρυτα, 13 Δεκεμβρίου 1943. Τα γερμανικά πολυβόλα θερίζουν ζωές, βάφοντας με αίμα τον τόπο ολάκερο. Δεν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα. Σπαράζουν οι μανάδες σκάβοντας με τα νύχια το χώμα, κρύφτηκαν ο ήλιος και τα πουλιά. Παντού στάχτη και θάνατος.

Η Παρασκευούλα, πεντέμισι χρόνων, νιώθει να χάνεται το μυαλό της, λαβώνεται η ψυχή της. Κρύβεται με τ’ αδέλφια της στο βουνό, δυο μερόνυχτα περπατούν θρηνώντας τον πατέρα. Ο Μητροπολίτης ζητά από τις οικογένειες να δώσουν παιδιά για υιοθεσία στην Αυστραλία. Με φλογισμένα μάτια, η μικρή σηκώνει το τρεμάμενο χεράκι της και φωνάζει: «Εγώ θα πάω στην… Αστραλία, εγώ!» Χλώμιασε η μάνα της, η Αρχοντούλα, στράγγιξε το αίμα από τις φλέβες της. Το αεροσκάφος Ντακότα με το όνομα «Αέρας» αναλαμβάνει να συνεχίσει την ιστορία, που ράγισε πέτρες και γκρέμισε βουνά!

Μια αληθινή, σπαρακτική ιστορία με φόντο τα ισοπεδωμένα Καλάβρυτα, ένα ολόφωτο μήνυμα στην ανθρωπότητα από μία συγκλονιστική γυναίκα, τη Βίβιαν Στεφάνου, για τη δύναμη της ψυχής του ανθρώπου, που χτίζει φάρους για ν’ απλώσει το φως!

Γράφει ο συγγραφέας στην αφιέρωση του βιβλίου: «Στη μάνα Βίβιαν, το κορίτσι της στάχτης, που δραπέτευσε από τα πολυβόλα που τη στοίχειωναν και την κόλαση της φωτιάς για να δείξει με την καρτερικότητά της ότι μπορεί κανείς να κερδίσει τη ζωή, αρκεί να το θέλει η ψυχή του. Σε όλες τις ηρωίδες μάνες των Καλαβρύτων που μέσα στην ολόμαυρη ράχη και στα ματωμένα χώματα, εκεί όπου δεν έμεινε πέτρα για πέτρα, έσφιξαν τα δόντια κι ανέστησαν τα ορφανά τους, χρέος τιμής στους δολοφονημένους άντρες τους».