*  Κατά τον κ. Σουρή, η υπόθεση της Πάτρας αναδεικνύει το φαινόμενο αδυναμίας ουσιαστικής προστασίας παιδιών. Με φορείς που «αδυνατούν να συνεργαστούν για αυτό που λέγεται πραγματικά «παιδική προστασία».

Του Αχιλλέα Ροδίτη

Ένας απλός αλλά βαθύς και ουσιαστικός διάλογος μας με τον Ειδικό Ψυχοθεραπευτή Phd(c), Mph Ψυχολόγο, υποψήφιο Διδάκτωρα Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών και Master of Public Health, Εμμανουήλ Σουρή, ήταν αρκετός για να ξεδιπλωθούν μια σειρά από σοβαρά και κρίσιμα «σημεία των καιρών» που άπτονται της ψυχολογίας, του καθενός μας και της κοινωνίας συνολικά.

Ο κ. Σουρής μιλά για πράγματα που ίσως πολλοί από εμάς έχουμε σκεφτεί αλλά δε μπορέσαμε να τα βάλουμε σ’ ένα οργανωμένο πλαίσιο σκέψης και προβληματισμού, ώστε να εξάγουμε και τα κατάλληλα συμπεράσματα.

Όπως, για παράδειγμα, το αν η πολυετής και παρατεταμένη κρίση, (αρχικά οικονομική κι έπειτα υγειονομική και οικονομική μαζί), έβαλε το «χέρι» της στην αύξηση της βίας. Κι αν επειδή δεν ήταν επαρκής η οργάνωση της κοινωνίας και των Δομών, συνέβαλε ακόμα και στην «είσοδο» της βίας… μέσα στα ίδια τα σπίτια μας!

ΠΑΡΑΝΟΙΑ, ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΑΤΑΞΙΑ…!

“Όλο και πιο συχνά, τον τελευταίο καιρό, ερχόμαστε αντιμέτωποι μπροστά σε μια σειρά πρωτοφανούς αγριότητας εγκληματικών συμπεριφορών (ανθρωποκτονίες- γυναικοκτονίες- παιδοκτονίες, βιαιοπραγίες, φαινόμενα κακοποίησης και ενδο- οικογενειακής βίας κ.α.), οι οποίες, όσο και αν μοιάζουν πολλές φορές φαινομενικά ανεξήγητες, το σίγουρο είναι πώς δεν έχουν τελειωμό, παραπέμποντας καθ’ υπερβολή σε παρανοϊκές κοινότητες χάους και αταξίας του 19ου αιώνα», είναι η περιγραφή του κ. Σουρή για την επικρατούσα κατάσταση.

Με τον ίδιο να σημειώνει με νόημα ότι:

«αν όντως είναι αλήθεια πως το έγκλημα είναι ένα φαινόμενο συνυφασμένο με τις ανθρώπινες κοινωνίες, άλλο τόσο συνιστά γεγονός το ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια η ελληνική κοινωνία αντικρίζει κατάματα τον εφιάλτη μιας συνεχώς αυξανόμενης βαρβαρότητας- αγριότητας των εγκληματικών συμπεριφορών».

Αναλύοντας τα αίτια, ο κ. Σουρής επισημαίνει πως:

«Η Ελλάδα κατά τα χρόνια της κρίσης, ως ένα όχι μοναδικό αλλά σίγουρα ακραίο παράδειγμα εκρίζωσης, εξαΰλωσης και απαξίωσης των παραδοσιακών τρόπων κοινωνικής αναπαραγωγής, έντονης επιδείνωσης των χώρων της εργασίας, της δημόσιας υγείας, της προσωπικής ζωής και ευτυχίας, επιβεβαιώνει ακόμη και μετά την υγειονομική κρίση (2019-2022), μια δομική υπόθεση διατήρησης της κοινωνικής βίας: την μεταφορά της κοινωνικής βίας στον οικογενειακό χώρο, αποδεικνύοντας πώς η βία που δεν μπορεί να βρει κοινωνική διέξοδο έκφρασης, μπορεί να εκφραστεί εντέλει με τρόπο ιδιωτικό!».

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ & Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

«Και σ’ όλα αυτά, μια σειρά παιδοκτονιών, όπως φαίνεται, από την εξέλιξη της υπόθεσης της Πάτρας, έρχεται να κλονίσει συθέμελα την κοινωνική αντίληψη για τον ρόλο της μητέρας, και εν γένει της γονεϊκότητας και να διαταράσσει τον διαχρονικά υψηλό ιεραρχικά κοινωνικό ρόλο της ‘μητέρας’», υπογραμμίζει ο πατρινός Ψυχολόγος.  «Άνθρωποι χωρίς κανένα δομικό σύστημα αξιών, με αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής τους αναλαμβάνουν να γίνουν γονείς χωρίς ίχνος συνειδητότητας του ρόλου», προσθέτει.

Και προχωρά πιο βαθιά, προς την πλευρά του κράτους, της κοινωνίας, όλων ημών: «Το οικογενειακό, κοινωνικό περιβάλλον, οι θεσμοί σιωπηροί παρατηρητές σε μια νοσηρή μορφή οικογένειας που κανείς δεν αντιλήφθηκε ή δεν βρήκε τον τρόπο να δράσει εγκαίρως, μετατρέπονται σε έναν όχλο που κραυγάζει για εγκλήματα και διψάει για τιμωρία χωρίς να προλαμβάνει και να προφυλάσσει παιδιά. Η παιδική προστασία χάνει και το νόημα της. Οι προεκτάσεις πολλές, το αποτέλεσμα ένα. Χάθηκαν τρία παιδιά , χωρίς κανένας να βρει τον τρόπο να τα προστατεύσει».

ΠΟΤΕ ΛΕΓΕΣΑΙ… «ΜΑΝΑ»!

Υπηρετώντας για χρόνια τον θεσμό της παιδικής προστασίας, και ως εκπαιδευτής υποψηφίων θετών και αναδόχων γονέων, ο κ. Σουρής μας ανέλυσε πόσο πολύ εξαντλείται κάθε μέσο εξασφάλισης και υγιούς μετάβασης των παιδιών στην «μεγάλη αγκαλιά», όπως λέει, «των ανθρώπων εκείνων που επιλέγουν με περισσή αγάπη να αποκτήσουν ένα παιδί». Εξηγώντας ότι «θα πρέπει να σταθούμε το ίδιο προστατευτικοί και στα βιολογικά παιδιά που υπάρχουν σημάδια ενδεχόμενης κακοποίησης» για να υπογραμμίσει κάτι εντελώς ανατρεπτικό:

«Μητέρα, είναι η κάθε γυναίκα που είναι ο φύλακας – άγγελος ενός παιδιού όσα χρόνια κι αν περάσουν και όχι η γυναίκα που θα φέρει απλά ένα παιδί στον κόσμο».

Ο κ. Σουρής εμμένει στην άποψη ότι… Μάνα δεν είναι η γυναίκα που σε γεννά αλλά αυτή που σε δημιουργεί, που μένει δίπλα σου μέχρι το τέλος… «Καμία δε διδάχτηκε το πώς να γίνει μάνα. Δεν διδάσκεται αλλά πηγάζει εκ των έσω. Το νιώθεις, δεν το μαθαίνεις».  

Κατά τον ίδιο, λοιπόν, δεν αρκεί η γέννηση ενός παιδιού για να σε κάνει μάνα. Εξάλλου, «σε κάποιους ο τίτλος της μητέρας ή του πατέρα αποδίδεται μόνο και μόνο για να τον δυσφημίσουν ή να τον υποβιβάσουν με τις πράξεις τους».

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Κατά τον κ. Σουρή υπόθεση της Πάτρας αναδεικνύει κι ένα «φαινόμενο» αδυναμίας ουσιαστικής προστασίας παιδιών – θυμάτων ενδοικογενειακής βίας. «Ένα φαινόμενο που καθίσταται κοινωνικό. Αδυνατώντας οι φορείς να διασυνδεθούν και να συνεργαστούν για αυτό που λέγεται πραγματικά παιδική προστασία», σημειώνει. Ξεκαθαρίζοντας όμως ότι η κοινωνική παθογένεια της αναλγησίας δεν έχει χώρο στην παιδική προστασία.

«Όσο για την ψυχοπαθολογία των συγκεκριμένων ατόμων και δη της ‘μητέρας’ που εμπλέκονται στο έγκλημα, θα πρέπει να γίνει ένας ενδελεχής διεπιστημονικός έλεγχος και να αποφανθεί η Δικαιοσύνη και όχι οι τηλεοπτικές ατάκτως ειρημένες ‘διαγνώσεις’ επιστημόνων που χάριν δημοσιότητας αδικούν τον ρόλο τους και πλήττουν την αξία της επιστημονικής εγκυρότητας. Άλλωστε, εύστοχα έχει ειπωθεί από τον Henri Bergson: ‘Το μάτι βλέπει μόνο αυτό που το μυαλό είναι προετοιμασμένο να καταλάβει’», καταλήγει ο κ. Σουρής.