Θα είναι Υποψήφιος στην Αχαΐα; Ο ίδιος απαντά: «Στην Αριστερά δεν… υπάρχουν θέσεις κι αξιώματα. Πολύ περισσότερο όταν η αγαπημένη πατρίδα μου, η Αχαΐα, σημαδεύτηκε πολιτικά από την δολοφονία του πατέρα μου, Νίκου Τεμπονέρα».

Του Αχιλλέα Ροδίτη

Το πρώτο, αυθόρμητο ερώτημα, στην κουβέντα που είχαμε με τον Εργατολόγο και Μέλος Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Διονύση Τεμπονέρα, δεν ήταν άλλο απ’ το εάν μια ενδεχόμενη υποψηφιότητα του στο μέλλον μπορεί να αφορά άμεσα την Αχαΐα.

Άλλωστε το όνομα του όχι απλώς «παίζει» συχνά αλλά προκρίνεται από πολλά τοπικά κομματικά στελέχη ως ένα δυνατό «χαρτί» στη «μάχη» της κάλπης. Ωστόσο ο ίδιος απαντά επικαλούμενος τις «Αριστερές» Αρχές, που δεν σχετίζονται με θέσεις κι αξιώματα, δηλώνοντας πάντως έτοιμος να υπηρετήσει απ’ όπου θα είναι πιο χρήσιμος!

Εξομολογείται ότι δεν σταματά ούτε μέρα να παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στην Αχαΐα. Και κρίνει την πορεία της που, από «Βιομηχανική αρτηρία», όπως λέει, εξελίχθηκε να κινείται οικονομικά σχεδόν μονοθεματικά.

Απαντά για την εντυπωσιακή πορεία του στις εκλογές του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, τονίζοντας ότι εκείνο που τον νοιάζει είναι να μείνουν «ζωντανά» στη δημόσια συζήτηση τα «πραγματικά επίδικα».

Και τέλος, μιλά για τον σφυγμό της κοινωνίας αλλά και για τις «ιδεολογίες» που αδυνατούν να «εξηγήσουν» τι ακριβώς συμβαίνει. Προτείνοντας να πατήσουμε «παύση» και να χτίσουμε μια άλλη κοινωνία…

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΧΑΪΑ

 Ερ:   Το όνομα σας ακούγεται και γράφεται, συχνά – πυκνά, σε τοπικό επίπεδο, με ορίζοντα τις επόμενες Εθνικές εκλογές. Ο προσωπικός σας σχεδιασμός στην πολιτική εμπεριέχει, τελικά, την περιοχή της Αχαΐας με κάποιο τρόπο; Το σκέφτεστε; Μπορεί να σας δούμε υποψήφιο βουλευτή Αχαΐας ή ακόμα και υποψήφιο για την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας ή τον Δήμο;

Απ:  Στην Αριστερά, η ενασχόληση με τα κοινά και η στράτευση στο συλλογικό σκοπό, δεν μπορεί να συνδέεται με θέσεις και αξιώματα, πολύ περισσότερο όταν, η  αγαπημένη πατρίδα μου, η Αχαΐα, σημαδεύτηκε πολιτικά, από την δολοφονία του πατέρα μου, Νίκου Τεμπονέρα.

Υπό την έννοια αυτή, οι όποιες αναφορές γίνονται περιοδικά, μάλλον αποσκοπούν στο να εμπλέξουν στο «παζάρι» μιας ξένης προς εμένα, πολιτικής αντίληψης, ανεκτίμητες αρχές, αξίες και οράματα, κατά τρόπο μη αποδεκτό. Τις ιδέες μου τις υπηρετώ, από όπου κρίνω ότι, μπορώ να είμαι χρήσιμος.

ΑΧΑΪΑ… Η ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ «ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΡΤΗΡΙΑ»!

Ερ:   Μιας και μιλάμε για την περιοχή μας, την Αχαΐα, πόσο παρακολουθείτε τα ζητήματα του ιδιαίτερης πατρίδας σας και ποιο είναι το απόσταγμα της εικόνας που έχετε για την πορεία της σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή των… τεκτονικών εξελίξεων; Αλλά και τι θεωρείτε πως θα ‘πρεπε να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο;

Απ:   Η Αχαΐα, των μεγάλων δημοκρατικών αγώνων, αντιμετωπίζει διαρθρωτικά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Η μεγάλη ανεργία, η κρίση του παραγωγικού υποδείγματος, οι νέο-συντηρητικές πολιτικές των τελευταίων 40 ετών, έχουν μετατρέψει μια από τις μεγαλύτερες  «βιομηχανικές αρτηρίες» της χώρας, σε μια περιοχή που οικονομικά, κινείται σχεδόν μονοθεματικά.

Το τι πρέπει να αλλάξει, το ξέρουν καλύτερα οι συμπατριώτες μου, οι τοπικοί φορείς και ο λαός της Αχαΐας. Στήριξη της παραγωγικής βάσης και των εργαζομένων, βελτίωση των κοινωνικών υποδομών, ειδικά σε συνθήκες κρίσης, μορφές ανάπτυξης,  με ισχυρό κοινωνικό αποτύπωμα, συμμετοχή του αχαϊκού λαού, σε όλες τις αποφάσεις, ακόμα και κόντρα στις πολιτικές της κεντρικής εξουσίας, είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό.

ΑΠΗΧΗΣΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ

 Ερ:    Αναδειχθήκατε 3ος στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η δυναμική – ηχηρή παρουσία σας, άρα και… ευρεία αποδοχή στο πρόσωπο σας απ’ τα Μέλη του κόμματος;

Απ:   Αλήθεια, θα προτιμούσα, μετά από μερικές μέρες, όταν το αποτέλεσμα μιας εσωκομματικής διαδικασίας θα έχει ξεχαστεί, να μείνουν ζωντανά στη δημόσια συζήτηση τα πραγματικά επίδικα.

Το ζήτημα των αξιοπρεπών  μισθών και των συντάξεων, η στήριξη του κοινωνικού κράτους, η ανάδειξη στο προσκήνιο, των λαϊκών στρωμάτων που χειμάζονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, είναι τα αυτά που απασχολούν την κοινωνία και όχι μια διαδικασία στην οποία σημασία, δεν έχει σημασία η σειρά κατάταξης, αλλά οι μεγάλοι αμεσο-δημοκρατικοί και συμμετοχικοί συμβολισμοί.

«ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΝ «ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ» ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ…»

Ερ:   Μετά τα μνημόνια η πανδημία. Εν μέσω πανδημίας η ενεργειακή κρίση και ο πόλεμος. Η ασυγκράτητη άνοδος της βενζίνης, του ρεύματος, του κόστους διατροφής. Πώς σκιαγραφείτε, εσείς, την κατάσταση που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία; Τι είναι αυτό που αποκομίζετε στη δική σας καθημερινότητα;

Απ:    Η πανδημία και ο πόλεμος, λειτούργησαν ως επιταχυντές, μιας κατάστασης, που ήδη είχε αρχίσει να φαίνεται, εδώ και δεκαετίες. Σε κάθε κρίση ο καπιταλισμός αναδιαρθρώνεται και φορτώνει νέα βάρη στις πλάτες της λαϊκής πλειοψηφίας, στην παρούσα φάση όμως, παρουσιάζεται μια ιδιομορφία.

Μαζί με την οικονομία και την κοινωνία, καταρρέουν και οι «ιδεολογίες» που μοιάζουν αδύνατο να εξηγήσουν, τι ακριβώς συμβαίνει.  Άρα πρέπει να πατήσουμε «παύση» και να σκεφτούμε συλλογικά, να ορίσουμε τις σταθερές του μέλλοντος και να χτίσουμε μια άλλη κοινωνία. Το παλιό πέθανε, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι, το νέο θα είναι καλύτερο.

ΟΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ

 Ερ:   Βάσει των δημοσκοπήσεων, ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν δείχνει να αναπτύσει ένα δυναμικό (τουλάχιστον) “ρεύμα” ανατροπής και επανόδου του, στην εξουσία. Κι αυτό, παρόλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες. Γιατί, πιστεύετε;

Απ:    Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι ένα κόμμα της Αριστεράς, που από την ίδρυσή του, συνεχώς «κινείται». Η συνεδριακή διαδικασία, έλυσε ζητήματα πολιτικά, ιδεολογικά και προγραμματικά δημιουργώντας σταδιακά, μια άλλη δυναμική.

Τα αδιέξοδα της κοινωνίας, μοιραία θα οδηγήσουν τις δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από τον νεοφιλελευθερισμό, να ακούσουν μια άλλη εναλλακτική πρόταση. Αυτή πρέπει να είναι ριζοσπαστική, ρεαλιστική και αξιόπιστη, αλλά και να προκαλεί  τέτοιες κοινωνικές και πολίτικες διεργασίες που θα καλλιεργεί τα οράματα της Αριστεράς, για μια κοινωνία αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η ανατροπή των συντηρητικών πολιτικών, μέσα από την κυβέρνηση των προοδευτικών δυνάμεων, θα πρέπει  και να ριζώσει βαθιά πρώτα στην κοινωνία, να γίνει κτήμα και «κοινωνική περιουσία», ο αδιάκοπος αγώνας για καλύτερη ζωή.