Του Αχιλλέα Ροδίτη

Το ελληνικό κράτος δίνει κακό παράδειγμα όταν σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης επιστρατεύει ανθρώπους και ομίλους προκειμένου να τους χρησιμοποιήσει ως προέκταση των  δημόσιων οργάνων. Διότι αναθέτει ένα δύσκολο έργο σε ανθρώπους εθελοντές αλλά δεν τους ανταμείβει θα έπρεπε.

Μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι και η Αερολέσχη Πατρών, μια ομάδα εμπειρότατων πιλότων που για την απόλαυση τους και μόνο έχουν ξοδέψει μια μικρή περιουσία για να αποκτήσουν γνώση και ικανότητα να «σταθούν» με ασφάλεια στον αέρα.

Αλλά όταν όμως κρίνεται απαραίτητο, επιδεικνύουν με το παραπάνω την ατομική αλλά και την πατριωτική τους ευθύνη, θέτοντας τους εαυτούς τους στις υπηρεσίες του κράτους. Όπως, για παράδειγμα, τώρα το καλοκαίρι και στις περιόδους υψηλής θερμοκρασίας και αυξημένης επικινδυνότητας για πρόκληση πυρκαγιά στα δάση μας.

Όπως όλες οι Αερολέσχες της χώρας, έτσι και η Αερολέσχη της Πάτρας, όταν προκύπτει η ανάγκη, λαμβάνει επείγον σήμα ενημέρωσης από την Πολιτική Προστασία της χώρας με σκοπό κάποιο πλήρωμα να μπει στο αεροπλάνο και να εκτελέσει μια πολύωρη πτήση επιτήρησης πάνω απ’ όλη σχεδόν την Πελοπόννησο, επιθεωρώντας τα βουνά, τα πιο δύσβατα ορεινά σημεία.

Και αυτό, έτσι ώστε πρώτοι να εντοπίσουν κάποια εστία φωτιάς που είναι αδύνατο να τη δει ανθρώπινο μάτι από επίγειες πυροσβεστικές δυνάμεις. Με άλλα λόγια, η Αερολέσχη Πάτρας χρησιμοποιείται για να γίνει το… μάτι του υπουργείου Πολιτικής Προστασίας.

Κάτι σαν μια «κάμερα» σε live σύνδεση, που μεταφέρει πλήρως και με λεπτομέρειες την ακριβή εικόνα που επικρατεί στην Πελοπόννησο. Και που δίχως τους πιλότους αυτούς θα ήταν αδύνατο να υπάρξει μια τέτοια εικόνα με άλλον τρόπο, δεδομένου ότι δεν διατίθενται δημόσια αερομέσα ελέγχου και επιτήρησης.

ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΝΑ ΕΜΠΡΑΚΤΟ «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»

Όμως εδώ φτάνουμε στο ζητούμενο που έχει να κάνει με το «τσεκ» του τι δίνει η μια πλευρά και τι παίρνει η άλλη. Η πλήρης εξασφάλιση του έργου πυρασφάλειας και πυροπροστασίας, εκ μέρους της Αερολέσχης, αδιαμφισβήτητα είναι πολύτιμη.

Άρα το μόνο που μένει να δει κανείς είναι αυτό που δίνει  το κράτος απ’ την πλευρά του, (αν δίνει…), για να έχει διασφαλισμένο το συγκεκριμένο δύσκολο έργο. Και δυστυχώς το ρεπορτάζ της «Πολιτείας» βαίνει απογοητευτικό καθώς σε επικοινωνία με ανθρώπους της Αερολέσχης Πάτρας και τον πρόεδρο της κ. Τάσσο Λιακόπουλο, διαπιστώσαμε ότι στους ανθρώπους αυτούς δεν παρέχεται τίποτα περισσότερο παρά μόνο τα… καύσιμα της πτήσης!

Βέβαια οι ίδιοι δε ζητούν τίποτα. Νιώθουν υπερήφανοι που το κάνουν για την πατρίδα. Αλλά θα ήταν δύσκολη ένα έμπρακτο «ευχαριστώ» του κράτους; Ακόμα και με μια μικρή οικονομική ενίσχυση τέτοιων ομίλων που άλλωστε συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα από ιδία έξοδα και χορηγούς;

ΑΨΗΦΟΥΝ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ…

Πρόκειται για μια τρίωρη πτήση ιδιαίτερα δύσκολης απ’ όλες τις απόψεις. Από την άποψη των συνθηκών που επικρατούν, (ζέστη, δυνατοί άνεμοι), από την άποψη της τρομερής κόπωσης που υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι εφόσον πρέπει να πετούν άλλοτε ψηλά, άλλοτε χαμηλά, περνώντας ανάμεσα από βουνά, ώστε να βλέπουν καλύτερα και να παρατηρούν με υπευθυνότητα.

Χώρια βέβαια απ’ το ότι για να γίνει αυτή η πτήση, τα μέλη της Αερολέσχης παρατούν τις δουλειές και τις οικογένειες τους, (καθημερινές ή σαββατοκύριακα), μεταβαίνουν με δική τους βενζίνη στο αεροδρόμιο, προετοιμάζουν το αεροσκάφος, το ελέγχουν, πετούν ως την Ανδραβίδα για να εφοδιασμό, ξαναγυρνούν στον Άραξο για να πάρουν άδεια απογείωσης και ξεκινούν την πολύτιμη πτήση.

Κι αν σκεφτεί κανείς ότι πάντα οι πτήσεις γίνονται γύρω στις δύο το μεσημέρι, οι πιλότοι γυρνούν στα σπίτια τους μετά τις επτά με οκτώ το βράδυ! Μια ολόκληρη μέρα δηλαδή…

ΠΟΣΟ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΕΙΝΑΙ

Κι αν αναρωτηθείτε πόσο αποτελεσματικοί και χρήσιμοι είναι, αρκεί η αναφορά στο πιο πρόσφατο παράδειγμα που φαίνεται στην φωτογραφία που δημοσιεύουμε:

Όταν προ 10ημερου η Αερολέσχη Πατρών εντόπισε πύρινη εστία στην Κορινθία και αυτή η έγκαιρη προειδοποίηση είχε ως αποτέλεσμα η φωτιά να κατασβηστεί εν τη γενέσει της και να μην αναπτυχτεί ένα ακόμα μεγάλο πύρινο μέτωπο στη χώρα.

Από την έντυπη έκδοση της “Αχαϊκής Πολιτείας”: