Η ΓΣΕΕ προτείνει μισθούς στο 60% των μέσω Ευρωπαϊκών αποδοχών! «Πικρή» απάντηση, αλλά με εναλλακτικές, από τον Οικονομικό Αναλυτή Ηρακλή Ρούπα…

Του Αχιλλέα Ροδίτη

Πολλή συζήτηση ξέσπασε με αφορμή τις κυβερνητικές προθέσεις για αύξηση του κατώτατου μισθού, εν μέσω άλλωστε και των περί του ίδιου θέματος προτάσεων (ή εξαγγελιών) εκ μέρους της αντιπολίτευσης.

Η νομοθετική ρύθμιση του υπουργείου Εργασίας που κατατέθηκε για το χρονοδιάγραμμα της νέας αύξησης στον κατώτατο μισθό, (οι διαδικασίες θα ολοκληρωθούν τον Μάρτιο ώστε οι αυξήσεις να ισχύουν από τον Απρίλιο), βάζει στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου, δύο σενάρια:

• Αύξηση 7,75% (+55€) = 768€
• Αύξηση 9,9% (+70,5€) = 785€

Αλλά το κυρίαρχο ερώτημα παραμένει: Είναι εφικτή η αύξηση των μισθών, βάσει συνθηκών ή όχι; Κι αν ναι, σε ποιο βαθμό και υπό ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσε να αυξηθεί το ποσό που βάζει στην τσέπη ένας εργαζόμενος;

Η «Πολιτεία» απευθύνθηκε σε δύο πλευρές αναζητώντας την απάντηση. Από τη μια, στον εκ Πατρών Γραμματέα Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων της ΓΣΕΕ, Δημήτρη Καραγεωργόπουλο, και από την άλλη, στον Οικονομολόγο και Χρηματοπιστωτικό αναλυτή, Ηρακλή Ρούπα.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΣΕΕ ΓΙΑ “850 ΕΥΡΩ +”

Ο πρώτος, πρόταξε την πρόταση της ΓΣΕΕ που υπερβαίνει κατά πολύ τις προθέσεις της παρούσας κυβέρνησης για αυξήσεις στον κατώτατο μισθό. Διότι όπως τονίζει ο κ. Καραγεωργόπουλος, «η αύξηση αυτή θα πρέπει να είναι στο 60% του ενδιάμεσου μισθού της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Και αναλύοντας το σε πιο πρακτικό επίπεδο, κάνει λόγο για κατώτατο μισθό της τάξης των 850 ευρώ (+) ως ελάχιστο επίπεδο.

Επιχειρηματολογώντας υπέρ αυτής της πρότασης, ο κ. Καραγεωργόπουλος τονίζει ότι «αν θέλουμε να μιλάμε για ουσιαστικές αυξήσεις, αυτές θα πρέπει να αγγίζουν το όριο της πληθωριστικής κρίσης». Και στο ερώτημα, αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό κι αν η πρόταση της ΓΣΕΕ προκύπτει με βάση ένα σκεπτικό που είναι προσαρμοσμένο στη σημερινή πραγματικότητα και λαμβάνει υπόψη τις δύσκολες συνθήκες της αγοράς, απαντά ότι: «τα παραπάνω χρήματα του μισθού δεν θα λιμνάσουν αλλά θα διοχετευτούν ξανά στην αγορά μέσω της κατανάλωσης».

Και προσθέτει: «Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα είναι κατά πλειοψηφία, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, με μέσο όρο τους δέκα εργαζόμενους. Δεν είναι οι μεγάλες εταιρείες και πολυεθνικές που θα διώξουν τα χρήματα στην Ελβετία και σε ξένες τράπεζες. Ως εκ τούτου, αν όλες οι επιχειρήσεις δώσουν παραπάνω μισθούς, θα δουν αύξηση του γενικού τζίρου». Και καταλήγει σε ένα δίλημμα μέσω του παρακάτω παραδείγματος: «Αν μια επιχείρηση με πέντε εργαζόμενους, δώσει 100 ευρώ επιπλέον σε κάθε υπάλληλο, δηλαδή 500 ευρώ μηνιαίως στο σύνολο, αλλά καταγράψει τζίρο 10.000 ευρώ, θα είναι ζημιωμένη…;».

Η. ΡΟΥΠΑΣ: «ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ»

Από την άλλη, όμως, ο εξ Αχαίας επίσης Οικονομολόγος Ηρακλής Ρούπας μας «προσγειώνει» σε μια άλλη πραγματικότητα, απαντώντας εκ πρώτης άποψης ότι «Δεν μπορείς να έχεις μέσο μισθό Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν η Εθνική σου Οικονομία δεν είναι στο μέσο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Εξηγεί, ότι για να μπορεί να το κάνει αυτό η Ελλάδα, «που ακόμα είναι σε ύφεση», «πρέπει πρώτα να λύσει τα προβλήματα που κουβαλά από το παρελθόν αλλά και να αντιμετωπίσει όσα πρόσθετα εμπόδια θέτουν σε παρόντα χρόνο όλες τις διεθνείς αναταράξεις (ενεργειακή κρίση, πόλεμος στην Ουκρανία κ.λπ.)». Καταλήγοντας, εν ολίγοις, ότι «σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν έχεις την πολυτέλεια να μπορείς να ορίσεις μισθούς». Αλλά δίνοντας όμως την εναλλακτική της «σταδιακής εξομοίωσης, η οποία ωστόσο απαιτεί χρόνο, υπομονή και πολλή δουλειά».

«ΘΑ ΑΥΞΗΘΟΥΝ ΟΙ ΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ»

Ο κ. Ρούπας αναλύει τις στρεβλώσεις που μπορεί να προκαλέσει μια μεγάλη αύξηση μισθών συμπεριλαμβανομένης της δυσκολίας των μικρών επιχειρήσεων να ανταποκριθούν. «Διότι δεν είναι μόνο τα 500 ευρώ επιπλέον για μια επιχείρηση με πέντε υπαλλήλους. Είναι και οι εισφορές. Άρα η επιβάρυνση θα είναι μεγαλύτερη». Επίσης, υπογραμμίζει τον κίνδυνο αύξησης της «μαύρης» εργασίας. «Διότι ποιος θα αρνηθεί το ενδεχόμενο, ο εργοδότης να ζητά απ’ τον υπάλληλο να εργάζεται για έξι ώρες και να παίρνει ‘μαύρα’ 700 ευρώ, από τη στιγμή που ξέρουμε όλοι ότι το κράτος εμφανίζει αδυναμίες στον έλεγχο της αγοράς και της ‘μαύρης’ εργασίας…;».

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΜΙΑ… «ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ»

Τέλος, ο κ. Ρούπας επισημαίνει ότι κι αυτές οι αυξήσεις που εξετάζονται από την κυβέρνηση θα είναι άνευ αντικρίσματος. «Διότι όταν έχεις πληθωρισμό 10% πρέπει να έχεις αυξήσεις 10% και πάνω, για να ξεπεραστεί το όριο φτώχειας. Συνεπώς, οποιαδήποτε μισθολογική αύξηση κάτω από αυτό το ποσοστό του πληθωρισμού θα σε κρατά και πάλι κάτω απ΄ το όριο της φτώχειας», εξηγεί.

Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ

Δίνοντας όμως την εναλλακτική, τονίζει ότι αυτό που θα ‘πρεπε να κάνει η κυβέρνηση «αλλά δεν το πράττει», όπως λέει χαρακτηριστικά, είναι να ελέγξει τον πληθωρισμό, δηλαδή να περιορίσει την ακρίβεια στην αγορά.

Με άλλα λόγια, αντί αύξησης μισθών – που έτσι κι αλλιώς δεν ξεπερνά τον πληθωρισμό – να περιοριστεί η εκτίναξη τιμών σε βασικά αγαθά ανάγκης, έτσι ώστε το κόστος κατανάλωσης να «έρθει» πιο κοντά και να εξισωθεί με τις οικονομικές δυνατότητες των εργαζομένων.

Ένα από αυτά που προτείνει είναι ό,τι έκανε η Ισπανία «μέσω της μείωσης ΦΠΑ ή της πλήρους κατάργησης του σε ορισμένα προϊόντα ή άλλες χώρες».

Από την έντυπη έκδοση της Αχαϊκής Πολιτείας: