Οι της αντιπολίτευσης κκ. Γούτος και Ψυχράμη χαρακτηρίζουν «Αστείους» τους ισχυρισμούς περί… «ανάπτυξης» που θα «έρθει» απ’ το καρνάγιο!
του Αχιλλέα Ροδίτη
Τελικά όλα δείχνουν ότι στο Αίγιο «μαίνεται» η «ναυμαχία» για το περίφημο «καρνάγιο» στην παλιά Χαρτοποιία της πόλης, όπως πολύ σωστά τελικά, (όπως αποδείχθηκε), έγραψε η «Πολιτεία» την περασμένη εβδομάδα.
Διότι μετά τις δηλώσεις που έκανε στην εφημερίδα η Πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου Αιγίου κα Μαρία Ιατροπούλου, υποστηρίζοντας την αναπτυξιακή προοπτική που υπάρχει από τη λειτουργία του συγκεκριμένου καρνάγιου για την περιοχή του παλιού εργοστασιακού συγκροτήματος αλλά και την εκεί παραλιακή ζώνη ευρύτερα, τη σκυτάλη της «αντεπίθεσης» πήραν οι επικεφαλής δύο δημοτικών παρατάξεων της Αιγιάλειας.
Συγκεκριμένα, ο επικεφαλής της μείζονος δημοτικής αντιπολίτευσης – από την παράταξη «Αιγιάλεια Αύριο» – κ. Χρήστος Γούτος, αλλά και η συνεργαζόμενη του, επικεφαλής της παράταξης «Ποιοτική Αιγιάλεια», κα Βασιλική Ψυχράμη (φωτογραφία κέντρο). Αμφότεροι βάζουν απευθείας στο «στόχαστρο» τον νυν Δήμαρχο της πόλης κ. Δημήτρη Καλογερόπουλο, επισημαίνοντας τρία συγκεκριμένα σημεία:
Πρώτον, ότι ένα καρνάγιο δεν θα οδηγήσει σε οποιαδήποτε ανάπτυξη και αναβάθμιση, αλλά αντίθετα θα υποβαθμίσει και «θα περιθωριοποιήσει» την περιοχή αλλά και τον ιστορικό χώρο της παλιάς αχαϊκής βιομηχανίας.
Δεύτερον, ότι μια τέτοια πράξη γίνεται παραμονές δημοτικών εκλογών, άρα αποσκοπεί σε «επικοινωνιακά οφέλη», όπως τονίζουν.
Και τρίτον, ότι η παρούσα δημοτική αρχή επί όλη τη θητεία της δεν επέδειξε ποτέ ενδιαφέρον, όχι για την ανάπτυξη και αξιοποίηση της Χαρτοποιίας του Αιγίου, αλλά ούτε καν για την ελάχιστη αισθητική αναβάθμιση της περιοχής και της ακτής μπροστά από το παλιό εργοστάσιο.
Αντιθέτως, όπως ισχυρίζονται, ο Δήμαρχος και οι συνεργάτες του επί καιρό έχουν μετατρέψει τον χώρο σε ένα… γκαράζ απορριμματοφόρων του Δήμου! Μάλιστα δίνουν στη δημοσιότητα και σχετικό φωτογραφικό υλικό, για να επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές.
Συγκεκριμένα, τονίζουν σε δηλώσεις, ότι:
«Αφού ο χώρος αφέθηκε στη φθορά του χρόνου, μετατράπηκε μέχρι και σε… γκαράζ για τα απορριμματοφόρα του Δήμου, ενώ δεν υπήρξαν ούτε οι στοιχειώδεις ενέργειες αισθητικής αναβάθμισης του, μαζί κι όλης της παραλίας, σήμερα διαπιστώνουμε το… «ξαφνικό» και «όψιμο» ενδιαφέρον αξιοποίησής του. Και με «αστεία» επιχειρήματα επιδιώκεται να πειστεί η τοπική κοινωνία, πως η «ανάπτυξη» θα «έρθει» μέσα από ένα… καρνάγιο!».
Μιλώντας στην «Πολιτεία» ο κ. Γούτος, εξηγεί ότι μια αξιοποίηση ενός τόσο σημαντικού και ιστορικού χώρου, όπως είναι η Χαρτοποιία Αιγίου, μπορεί να έρθει μόνο μέσα από έναν «διαφανή» και «ανοικτό» διάλογο με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων και ενδιαφερομένων, στο πλαίσιο», όπως σημειώνει, «ενός οργανωμένου, συγκροτημένου και ολοκληρωμένου αναπτυξιακού σχεδιασμού που θα στοχεύει σε πολλαπλά οφέλη σε όλους τους τομείς, από τον τουρισμό, μέχρι την μάθηση, αλλά και την γενικότερη ανάδειξη της τοπικής βιομηχανικής ιστορίας μας».
ΤΙ ΗΤΑΝ Η ΧΑΡΤΟΠΟΙΙΑ ΑΙΓΙΟΥ
Με την παλιά Χαρτοποιία Αιγίου έχουν ασχοληθεί πολλοί. Μέχρι και θέμα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο έχει γίνει η δυνατότητα αξιοποίησης της. Προτάσεις; Πάμπολλες. Από τη δημιουργία Μουσείου Βιομηχανικής Ιστορίας, μέχρι ακόμα και λειτουργία 5αστερου ξενοδοχειακού συγκροτήματος, τύπου Costa Navarino στην Γιάλοβα. Ακόμα και η ίδρυση Πανεπιστημιακής Σχολής που να σχετίζεται με την βιομηχανική επιστήμη, έχει προταθεί. Ή η δημιουργία ενός πολιτιστικού πολυχώρου, όπως το «Γκάζι» στην Αθήνα. Ή, τέλος πάντων, ένας συνδυασμός πολλών από τα παραπάνω.
Με το κτίριο – «φάντασμα» έχει ασχοληθεί και η «Μηχανή του Χρόνου», σε ειδικό ντοκιμαντέρ. Δε θα μπορούσε να μην είναι στη «λίστα» ενδιαφέροντος ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά συγκροτήματα της χώρας, του 20ου αιώνα. Έδωσε θέσεις εργασίας στους κατοίκους και συνέβαλε στην οικονομική και βιομηχανική ανάπτυξη του νομού Αχαΐας. Περίπου τριάντα χρόνια μετά το οριστικό κλείσιμο της Χαρτοποιίας του Αιγίου, υπάρχουν ακόμη στο εσωτερικό μηχανήματα και έγγραφα παραγγελιών. Σχεδιάστηκε από Σουηδούς αρχιτέκτονες.
Άρχισε να λειτουργεί το 1927, παράγοντας χαρτόνι. Μετά, τυπογραφικό χαρτί και χαρτί περιτυλίγματος. Η τελευταία μηχανή του τύπωνε 40 τόνους χαρτιού το 24ωρο! Πέρασε πόλεμο, εμφύλιο, χούντα, άντεξε κι έγινε «αυτοκρατορία χαρτιού» με πάνω από 700 εργάτες. Το 1991 μπήκε επισήμως λουκέτο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ:
