« Κανονικά δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο…

Κανένα κείμενο, καμιά λέξη δε μπορεί να αποτυπώσει ό,τι νιώθεις βλέποντας έναν ακόμα άστεγο. Σ’ έναν πεζόδρομο πολυσύχναστο, γεμάτο καλαίσθητα καφέ και μαγαζιά ενδυμάτων και άλλων. Ωσάν σε μια εποχή ευημερίας όλα να βαίνουν καλώς!

Και δίπλα; Ένας (ΑΚΟΜΑ) άστεγος. Ξαπλωμένος κατά το ήμισυ στο πεζοδρόμιο και με τα πόδια πάνω στο παγκάκι.

Αδιάφορος περνάς από δίπλα. Ή λυπάσαι, αλλά δυο μέτρα παραπέρα το ξεχνάς. Προσπερνάς το συναίσθημα στο πρώτο καφέ που θα καθίσεις να απολαύσεις το καπουτσίνο φρέντο!

Κι αν σταθείς να σκεφθείς στα σοβαρά, και νοιαστείς για αυτό που συμβαίνει, σίγουρα θα αναρωτηθείς: …«μα καλά, τίποτα δεν υπάρχει πια σε αυτή την χώρα; Καμιά οργάνωση; που είναι το ‘κοινωνικό’ το κράτος που συνεχώς μας λένε; Πού είναι οι περίφημες ‘Δομές’ που τόσο πολύ έχουμε ακούσει; Πού είναι όλα αυτά που δείχνουν ότι ζούμε σε ένα ‘σύγχρονο’ κράτος, σε μια πολιτεία η οποία αγωνιά για τον κάθε της πολίτη;».

Προφανώς ξέρω ήδη την απάντηση που βγαίνει από αλλεπάλληλα τέτοια ρεπορτάζ: «Υπάρχουν άνθρωποι», λέει, «που ΔΕΝ δέχονται την οποιαδήποτε βοήθεια». Ναι! Μόνο που τέτοιοι συνάνθρωποι μας ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους, από τις κακουχίες της αβάσταχτης ανέχειας.

Απλά απαιτείται σωστή προσέγγιση που οι ειδικοί την γνωρίζουν (Ψυχολόγοι). Κι επειδή στόχος της στήλης δεν είναι να «γκρινιάξει» για τις όποιες αδυναμίες μας, αλλά να συνδράμει προς την ενδυνάμωση του «μπορούμε» και του «πρέπει», ας αναλογιστούμε μήπως έχουμε τελικά τον τρόπο να κινητοποιηθούμε, στα σταθούμε δίπλα, να βοηθήσουμε τέτοιους ανθρώπους να σταθούν στα πόδια τους…

Διότι η κοινωνία είναι σύνολο Συνανθρώπων. Και Άνθρωπος εστί Συνάνθρωπος. Αλλιώς, καταρρέουν τα πάντα…».