Το ότι υπήρξε αντιστασιακός στη χούντα των συνταγματαρχών οργανώνοντας στην Ιταλία την ευαισθητοποίηση φοιτητικών κινημάτων και πολιτικών παραγόντων της εποχής, κόντεψε να του στοιχίσει τη σύνταξη του. Ή μάλλον, όχι κόντεψε αλλά του στοίχισε για μερικά χρόνια, μέχρι πρότινος που επιτέλους αναγνωρίστηκε ο 7ετής αντιδικτατορικός αγώνας του.

Ο λόγος για τον 77χρονο, σήμερα, Μ. Γ. από την Πάτρα ο οποίος προ ημερών εξομολογήθηκε στην «Πολιτεία» την πολύχρονη περιπέτεια του, στο τέλος της εργασιακής του πορείας, ως αποτέλεσμα της τότε επιλογής του να δράσει υπέρ της Δημοκρατικής αποκατάστασης στη χώρα μας.

Ο ίδιος φοιτούσε στην Ιταλία προτού τα τανκς γεμίσουν τους δρόμους της Αθήνας, τον Απρίλιο του 1967. Τα όνειρα του τον οδηγούσαν στο να σχεδιάζει τη γρήγορη επιστροφή του στην πατρίδα και την επαγγελματική ενασχόληση του πάνω στο αντικείμενο σπουδών του, ως Μηχανολόγος Μηχανικός.

ΠΡΟΕΚΥΨΕ Η ΧΟΥΝΤΑ
Αλλά με το που πήρε το πτυχίο καταλύθηκε στην Ελλάδα η δημοκρατία. Κι εκείνος ήταν αδύνατο να επιστρέψει, λόγω… «Κοινωνικών Φρονημάτων». «Βλέπετε, όλη μου η οικογένεια, κι εγώ ο ίδιος, ήμασταν αριστεροί, κομμουνιστές. Κι αυτό ήταν ‘κόκκινο πανί’ εάν γύριζα…».

Έτσι, αναγκάστηκε να μείνει στην Ιταλία. Αξιοποιώντας αυτή του την παραμονή προς την οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα και προς το να «φουντώσει» το εκεί κίνημα υποστήριξης της Ελλάδας και της αποκατάστασης της δημοκρατίας.

Όταν επιτέλους επέστρεψε το ’74, εργάστηκε σε πρακτορείο ταξιδίων, αφού είχε ήδη χαθεί αρκετός καιρό κι ήταν αδύνατο να ξεκινήσει, σε εκείνη την ηλικία, την αναζήτηση εργασίας πάνω στο σπουδαστικό του αντικείμενο. «Υπήρχε άμεση ανάγκη για χρήματα, για την επιβίωση», μας λέει σήμερα. Έτσι δούλεψε σε άσχετο από τις σπουδές του τομέα. «Αλλά δόξα το Θεό γιατί έζησα απ’ αυτή τη δουλειά», τονίζει.

ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Απλά, δε φανταζόταν ποτέ ότι φθάνοντας στην ώρα της συνταξιοδότησης θα του… έλειπαν αυτά τα κρίσιμα «7 έτη» του αντιστασιακού του αγώνα στην Ιταλία, για να μπορεί να πάρει τη σύνταξη του! Πήγε σε υπουργεία, σε υφυπουργεία, χτύπησε πόρτες, τίποτα…

Όλα τα τελευταία χρόνια ψαχνόταν για να βρει τη λύση και να ηρεμήσει. Και μόλις προσφάτως κατάφερε να φτάσει σε «ξέφωτο». «Μόλις προ μηνών έγινε εφικτό τελικά να αναγνωριστεί η επταετής αντιστασιακή μου δράση κι έτσι να αναγνωριστούν ως συντάξιμα τα χρόνια που ναι μεν δεν εργαζόμουν αλλά προσέφερα στην πατρίδα», θα συμπληρώσει.

Και αισίως στα 77 κατόρθωσε να χαρεί βλέποντας τους πατριωτικούς – δημοκρατικούς κόπους του να αναγνωρίζονται και ο ίδιος να απολαμβάνει με την οικογένεια του, πλέον, τη σύνταξη που έπρεπε να είχε πάρει προ 10ετίας!

ΑΧΙΛΛΕΑΣ Ν. ΡΟΔΙΤΗΣ