Ένα γνήσιο υπογραφής δεν απαιτεί παραπάνω από μισό λεπτό, ως χρονική διαδικασία. Φυσικά πλέον την διαδικασία αυτή την έχουν αναλάβει κατά κύριο λόγο τα ΚΕΠ (Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών) και λιγότερο τα τμήματα της ΕΛ.ΑΣ. όμως εν καιρώ πανδημίας η Αστυνομία καλείται να συμβάλλει και σε αυτή την διεκπεραίωση.
Του Αχιλλέα Ροδίτη
Αλλά, πώς όταν τα πάντα κινούνται… αργά, αργότερα ακόμα και από τους ρυθμούς της χελώνας; Διότι το παρόν ρεπορτάζ παρακολούθησε βήμα – βήμα όλη τη διαδικασία που χρειάστηκε ένας πατρινός νέος προκειμένου να κάνει ένα γνήσιο υπογραφής του στο πλαίσιο της προετοιμασίας του για να εγγραφεί στη λίστα υποψηφίων σε Σχολή Οδηγών της Πάτρας, ώστε να παρακολουθήσει τα απαιτούμενα μαθήματα και να δώσει εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης.
Τελικά, με τα λίγα και τα πολλά, ο Γιάννης Γ. συνάντησε στον δρόμο οικογενειακό φίλο ο οποίος υπηρετεί στην Αστυνομία και όταν του περιέγραψε την «περιπέτεια» του, εκείνος του κανόνισε ραντεβού την ίδια μέρα. «Πήγα, έκανα το γνήσιο υπογραφής κι έφυγα», μας λέει. Εκφράζοντας την απορία: «Άρα, καλά μου λέγανε ότι χωρίς γνωριμίες δεν κάνεις τίποτα στην Ελλάδα».
Ο μόλις 18 ετών Γιάννης Γ. επικοινώνησε με την «Πολιτεία» από την αρχή αυτής της διαδικασίας. Μας είπε ότι ήθελε να κάνει τα πάντα μόνος του, μη εξαρτώμενος από τους γονείς. Μάλιστα εργάζεται ήδη στην Εστίαση και βγάζει τα έξοδα του, για να μην επιβαρύνει κανέναν, όπως μας είπε. Εν ολίγοις, θέλησε να… βουτήξει αμέσως στα «βαθιά» και να μάθει το «κολύμπι» της ζωής. Αλλά μάλλον στην πρώτη του απόπειρα προσέκρουσε στον «βράχο» της αγιάτρευτης ελληνικής γραφειοκρατίας!
Σκέφτηκε, λοιπόν, να αναζητήσει ραντεβού στο Αστυνομικό Τμήμα της γειτονιάς του για να κάνει το γνήσιο υπογραφής. Πρωτοτηλεφώνησε μες την Μεγάλη Εβδομάδα. Του απάντησαν ότι ήταν… κλεισμένοι από ραντεβού και ότι έπρεπε να στείλει γραπτό μήνυμα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Εκείνος έστειλε email αλλά οι μέρες περνούσαν χωρίς απάντηση. Ξανάστειλε email ενημερώνοντας και για την προηγούμενη ηλεκτρονική αποστολή. Πάλι, καμιά απάντηση! Έτσι, αποφάσισε να τηλεφωνήσει ξανά στο Αστυνομικό Τμήμα. Του έδωσαν όμως την ίδια απάντηση. «Δεν έχουμε κενό ραντεβού». Πέρασε και το Πάσχα και ο 18χρονος εισήλθε σε νέο κύκλο ταλαιπωρίας. Άρχισε πλέον να τηλεφωνεί και σε άλλα Αστυνομικά Τμήματα. Ξανάστειλε email. Πήγε και αυτοπροσώπως σε ένα από τα Τμήματα αυτά. Κι όπως μας λέει ο ίδιος: «Βρήκα έναν αστυνομικό μεγάλης ηλικίας να κάθεται μόνος του, τον ρώτησα και μου είπε ότι… δεν γίνεται και να φύγω. Εγώ του είπα ‘μα, δεν είστε απασχολημένος και είναι ένα λεπτό δουλειά’ αλλά εκείνος έδειξε να εκνευρίζεται…».
Τελικά, με τα λίγα και τα πολλά, ο Γιάννης Γ. συνάντησε στον δρόμο οικογενειακό φίλο ο οποίος υπηρετεί στην Αστυνομία και όταν του περιέγραψε την «περιπέτεια» του, εκείνος του κανόνισε ραντεβού την ίδια μέρα. «Πήγα, έκανα το γνήσιο υπογραφής κι έφυγα», μας λέει. Εκφράζοντας την απορία: «Άρα, καλά μου λέγανε ότι χωρίς γνωριμίες δεν κάνεις τίποτα στην Ελλάδα». «Έπρεπε να γίνει όλο αυτό;», αναρωτιέται. Και αναρωτιόμαστε κι εμείς με τη σειρά μας: Πότε θα αλλάξει αυτή η νοοτροπία στην Ελλάδα; Ως πότε θα διδάσκουμε τους νεότερους ότι «δίχως μπάρμπα στην Κορώνη» δουλειά δεν κάνεις σε τούτη τη χώρα; Απορίες αυτονόητες που παραμένουν άλυτες…
