του Αχιλλέα Ροδίτη (από εφημ. Πολιτεία)

• Δε θέλω να γίνω βούκινο, δεν ενοχλώ κανένα, ακόμα και γνωστοί τυχαίνει να περάσουν από εδώ αλλά δεν τους σταματάω για να μην τους φέρνω σε δύσκολη θέση.
• Το μόνο που θέλω είναι κανά φαγάκι για τη γάτα και αν μπορούν κάτι για μένα!
• Θα τα καταφέρω, αρκεί που ακόμα στέκομαι όρθια!

Αυτά ήταν μερικά από τα λόγια της 60χρονης που συναντήσαμε να έχει βρει κατάλυμα στην πλατεία Όλγας. Παλιά γνωστή από ίδιο χώρο εργασίας. Καθάριζε εκεί. Δουλευταρού κι απ’ τις λίγες! Συνεπής και έντιμη. Αλλά η ζωή τα έφερε ανάποδα. Όπως είπε, εξιστορώντας την δική της περιπέτεια, μετά από ένα χειρουργείο που υποχρεώθηκε να κάνει, έχασε τη δουλειά που είχε. Φρόντιζε μια ηλικιωμένη γυναίκα και στην μηναία αμοιβή της πρόσθετε κάποια μεροκάματα από καθαρισμούς σπιτιών. Έτσι μπορούσε να ζήσει εξασφαλίζοντας τα απολύτως απαραίτητα για μια στοιχειώδη επιβίωση.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΗΣ

Δυστυχώς όλα άλλαξαν στην πανδημία και ειδικά μετά την περιπέτεια με την υγεία της. Έχασε τη δουλειά της, την φροντίδα της ηλικιωμένης, άρα έχασε το σταθερό της εισόδημα. Οι καθαρισμοί σε σπίτια εκμηδενίστηκαν λόγω του πανδημικού εγκλεισμού κι εκείνη δεν είχε τρόπο να πληρώνει το νοίκι της. Έτσι, τόσο απλά και αβίαστα, έχασε και τη στέγη της και βρέθηκε στον δρόμο, ανάμεσα και σ’ άλλους άστεγους της Πάτρας.

Το παγκάκι έγινε η μόνιμη «συντροφιά» της. Μαζί με τη γάτα της που την ακολουθεί πιστά και δεν την αφήνει…! Της φέρονται καλά κάποιοι γείτονες. Καταστηματάρχες της πλατείας. Όχι όλοι αλλά κάποιοι, την εφοδιάζουν με φαγητό. Τη ρωτάμε όμως:

• «Δεν φοβάσαι τις νύχτες;»
• Φοβάμαι αλλά πάω καμιά φορά πίσω από ένα περίπτερο. Είναι και μέχρι αργά οι ταξιτζήδες. Νιώθω λίγο ότι έχω παρέα. Συνήθισα πια!

ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΑ ΤΗΣ ΖΗΤΟΥΝ… ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΔΕΗ…!

«Τους είπα, έχω την κολώνα της ΔΕΗ από πάνω μου…»

Η 60χρονη προσπάθησε να ορθοποδήσει αλλά στη θεωρία όλα μοιάζουν εύκολα, στην πράξη «κολλάνε»… Πήγε για να βγάλει ΚΕΑ, ένα επίδομα 200 ευρώ το μήνα.

«Έστω κι έτσι θα κατάφερνα να νοικιάσω ένα δώμα με 100 ευρώ και να μπω σε ένα κεραμίδι», λέει. Μόνο που όπως υποστηρίζει της ζήτησαν λογαριασμό ΔΕΗ. «Τους απάντησα ότι… έχω τη λάμπα της ΔΕΗ από πάνω μου, στο παγκάκι, μήπως τους κάνει. Αφού είμαι άστεγη, πώς θα είχα ΔΕΗ;» αναρωτιέται.

Βέβαια, αφήνει ένα περιθώριο να μην έχει καταλάβει καλά. Αλλά δικαιολογείται λέγοντας: «Όταν είσαι άστεγος, μόνο η ταλαιπωρία σε κάνει να τα βλέπεις όλα σκούρα και βουνό. Είναι δύσκολο να διεκπεραιώσεις και τα πιο απλά πράγματα».

Όσο για τη στέγη αστέγων του Δήμου; Έχει ήδη πάει μια φορά αλλά η λογομαχία δύο άλλων άστεγων γυναικών την έκανε να μην ξαναπάει. «Οι άνθρωποι εκεί κάνουν καλή δουλειά. Απλά δεν είναι εύκολο να συζήσεις και με άλλους που έχουν τα ίδια με εσένα. Τα νεύρα είναι τσιτωμένα. Έτσι, προτιμώ μόνη μου, να ‘χω ήσυχο το κεφάλι μου κι ό,τι θέλει ας μου συμβεί…».

Το μόνο που την αγχώνει είναι ότι εδώ και καιρό πρέπει να κάνει εξετάσεις. Σίγουρα μαγνητική αφού τελευταία έχει δυνατούς πόνους στη μέση και στο πόδι της στο οποίο είχε χειρουργηθεί. Αλλά… πώς;

Σκουπίζει την πλατεία για να… περνά η ώρα!

Αν τύχει και περάσετε ίσως να την δείτε να σκουπίζει την πλατεία. Μπορεί να νομίσετε ότι είναι υπάλληλος που φροντίζει για την καθαριότητα. Αλλά όχι! Είναι απλώς μία άστεγη που λόγω και παλαιότερου επαγγέλματος έχει την τάξη και την καθαριότητα στο «αίμα» της. Κι έτσι, δίπλα στα χαρτόκουτα και τις κουβέρτες έχει και μια σκούπα με την οποία κάθε τόσο σκουπίζει την πλατεία. Όσο μπορεί και μέχρι όπου μπορεί… Το βέβαιο είναι ότι αν περάσετε από κει, τουλάχιστον το σημείο στο οποίο η ίδια βρίσκεται, κυριολεκτικά θα το δείτε να «λάμπει»! Σκεφθείτε ότι… μαζεύει κι όλα τα σκουπίδια που ρίχνουν διερχόμενοι…

Οι άστεγοι παραμένουν και αυξάνουν…

Για το ότι υπάρχουν άστεγοι που εξακολουθούν να κοιμούνται έξω, μόνο στην δυστοκία που επικρατεί στον τομέα της εξεύρεσης εργασίας μπορείς να αναζητήσεις την ευθύνη. Ο Δήμος έχει δημιουργήσει την Στέγη Αστέγων και καταβάλλει προσπάθειες για να εξασφαλίσει ένα «κεραμίδι» σε αυτούς τους συνανθρώπους. Και όντως, πολλοί άστεγοι δεν θέλουν να φιλοξενηθούν. Είτε για να μην χάσουν την «γωνιά» τους, είτε απλώς από ψυχολογικά προβλήματα που πια αντιμετωπίζουν, είτε γιατί δεν έχουν χαρτιά ή δεν έχουν κάνει ιατρικές εξετάσεις για να πιστοποιηθεί ότι δεν πάσχουν από κάτι που ελλοχεύει κίνδυνο για άλλους. Αλλά, δυστυχώς η αιτία που προκαλεί το πρόβλημα δεν έχει καταπολεμηθεί ακόμα.

Ο άστεγος της Γεροκωστοπούλου

Το χειρότερο είναι αυτό που ένας άλλος άστεγος μας περιέγραψε. Κοιμάται στον πεζόδρομο της Γεροκωστοπούλου. Όπως μας είπε: «Όταν σου συμβεί να βρεθείς έξω, το πρώτο που κοιτάς είναι να εξασφαλίσεις ένα μέρος ασφαλές για το επόμενο βράδυ. Έπειτα, κάτι να φας για να αντέξεις. Ήδη έχουν περάσει δυο-τρεις μέρες και μετά δεν έχει γυρισμό. Θέλεις δυο νοίκια για να πιάσεις έστω κι ένα δωμάτιο. Θες ρεύμα, θες νερό. Πώς από πού; Και ποιος θα σε πάρει για δουλειά αφού είσαι άστεγος; Είναι δρόμος χωρίς επιστροφή…».