Του Αχιλλέα Ροδίτη

Τρόμος, άγχος κι απορία! Είναι όσα νιώθεις αν αποφασίσεις ν’ ανεβείς τη σκάλα που οδηγεί στο… πουθενά, του τοιχίου υποστήριξης του βουνού επί της Κανακάρη, μεταξύ Γκότση και Πουκεβίλ.

Θα προτείναμε ξεκάθαρα να μην το επιχειρήσετε. Λόγω κινδύνου απ’ τις δεκάδες χρησιμοποιημένες σύριγγες που ‘ναι πεταμένες διάσπαρτα εδώ κι εκεί και τ’ άλλα σύνεργα του «λευκού» θανάτου που αφήνουν πίσω τους οι εξαρτημένοι τοξικομανείς οι οποίοι λυμαίνονται το σημείο και που στην πράξη είναι σα να τελεί υπό κατάληψη μόνο προς χρήση ναρκωτικών!

Η «Πολιτεία» ανέβηκε στο περίφημο «μπαλκόνι» της οδού Κανακάρη, για να καταγράψει εικόνες οι οποίες σοκάρουν: Σύριγγες, κουτιά από χάπια, κουτάλια, αναπτήρες, καλώδια… Και πιο πέρα, μια καρέκλα από εκκλησία, ιερά άμφια, εικόνες της Παναγιάς, το ιερό ευαγγέλιο (απορίας άξιο το πώς, από ποιον και γιατί βρέθηκαν εκεί). Η χρήση ναρκωτικών είναι καθημερινή υπόθεση. Μπρος στα μάτια των κατοίκων, που… τρέμουν, νύχτα και μέρα!

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΑΒ
Την περασμένη Τρίτη η «Πολιτεία» κατέγραψε εικόνες από μία ακόμα επέμβαση σωτηρίας του ΕΚΑΒ, για τοξικομανή ο οποίος εντοπίστηκε νωρίς το πρωί χωρίς τις αισθήσεις του να κείτεται επί του μπαλκονιού μετά από άλλη μια δόση.

Ευτυχώς, οι διασώστες τον… πρόλαβαν! Του παρείχαν τις απαραίτητες βοήθειες έγκαιρα και με τη συνδρομή αστυνομικών τον συνέφεραν και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο.

«Δεν είναι η πρώτη φορά που στο σημείο σπεύδουν ασθενοφόρα να παραλάβουν άτομα που βρίσκονται εκεί χωρίς αισθήσεις με κίνδυνο να χάσουν την ζωή τους εξαιτίας χρήσης ναρκωτικών. Είναι απορίας άξιο που η πολιτεία δεν μπορεί να δει μπροστά και μακριά και να προβλέψει», θα δηλώσει ένας απ’ τους περιοίκους, ο Κωστής Πλέσσας (φωτογραφία).

Και θέτοντας προ των ευθυνών τους αρμοδίους, θα προσθέσει:

«Ελπίζουμε να προλάβουν να διορθώσουν την εμφανέστατη ανορθογραφία πριν μάθουμε ότι κάποια φορά τα ασθενοφόρα δεν πρόλαβαν και κάποιος νέος έφυγε από την ζωή πρόωρα. Να ησυχάσει και η λαϊκή γειτονιά από όλο αυτό το επικίνδυνο αλισβερίσι».

ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΛΑ…

«Κανείς μας ποτέ δεν μπόρεσε να κατανοήσει το νόημα της σκάλας που ανεβαίνει κάποιος στο κατασκεύασμα που συγκρατεί το βουνό και στο μπαλκόνι που δημιουργήθηκε εκεί με… σκεπαστά δωματιάκια που περιμένουν ανοιχτά να φιλοξενήσουν κάθε είδους ‘περίεργη δραστηριότητα’, μέρα και νύχτα, μακριά απ’ τα μάτια του νόμου και της τάξης», επισημαίνει ο κ. Πλέσσας, άποψη που εκφράζει όλους τους κατοίκους της περιοχής. «Ναι, μπορούν να χτιστούν αυτά τα δωματιάκια-καταφύγια και να γίνουν χρήσεις που θα τερματίσουν τη χρήση του χώρου ως στέκι τοξικομανών», προτείνει.

Πράγματι οι χώροι που δημιουργήθηκαν στο τοιχίο αντιστήριξης εδάφους, θα δίνονταν -υποτίθεται- προς χρήση σε πολιτιστικούς ή άλλους συλλόγους της πόλης. Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ! Έτσι το έργο παραδόθηκε στη διάθεση βανδάλων κι εν συνεχεία έγινε στέκι για ναρκωτικά. Η «Πολιτεία» το είχε θίξει πέρυσι, τέτοια εποχή, εκφράζοντας την… ευχή, τότε, ώστε ο δήμος να φρόντιζε για την απόδοση του χώρου προς χρήση σε «υγιείς» δραστηριότητες. Αντ’ αυτού, απραξία.

ΚΑΙ Τ’ ΑΛΛΑ… «ΣΤΕΚΙΑ»!

Με αφορμή το ρεπορτάζ για το στέκι ναρκωτικών ο κάτοικος (κ. Πλέσσας) μας έδωσε πλήρη πληροφόρηση γενικότερα και για άλλα «στέκια» στη γειτονιά, λέγοντας:

«Στο ίδιο κατασκευαστικό ‘θαύμα’ περιλαμβάνεται και το ‘ευρωπαϊκών προδιαγραφών’ πεζοδρόμιο με πλάτος μόλις 90εκ, όπου δεν μπορούν διασταυρωθούν δυο πεζοί ταυτόχρονα, σε δρόμο που θα γίνει ‘ταχείας κυκλοφορίας’ και έξοδος της πόλης. Δίπλα ακριβώς υπάρχει ένα ερειπωμένο οίκημα, ‘φωλιά’, κι αυτό, ιδιαίτερων δράσεων. Μέχρι που μετά από πολλές φωτιές που ξέσπασαν έχτισαν τα παράθυρα. Έτσι, έκλεισε για… ιδιαίτερες χρήσεις, αλλά δημιουργήθηκε νέο στέκι ακριβώς δίπλα. Και η ‘πιάτσα’ παρέμεινε ζωντανή».

Το ίδιο και στο άλλο τμήμα της διάνοιξης, από Νόρμαν ως το Κουρτέσι και στον εκεί περίφημο υπερυψωμένο και πολυδιαφημισμένο πεζόδρομο όπου παρουσιάζεται το ίδιο φαινόμενο.

«Θα περιμένουμε κάποια ‘δράση-αντίδραση’ από την πολιτεία, αν ποτέ κάποιος παραδεχτεί επιτέλους ότι το έργο δεν μελετήθηκε σωστά και φυσικά μεταξύ των άλλων δεν απέδωσε και την φιλοσοφία της έστω παρωχημένης χρονικά μελέτης Δοξιάδη, που επεδίωκε την διευκόλυνση της εξόδου απ’ την πόλη και όχι της εισόδου», καταλήγει ο κ. Πλέσσας.