Η Χλόη Αλιγιάννη είναι μια πολυδιάστατη Ελληνίδα χορογράφος, χορεύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας Third Planet, με έδρα την Αθήνα. Με σπουδές στις καλές τέχνες και τον χορό, έχει αφιερώσει την καριέρα της στη δημιουργία έργων που γεφυρώνουν τον σύγχρονο χορό με επιστημονικά και τεχνολογικά πεδία, συχνά παρουσιάζοντας τις παραστάσεις της σε μη συμβατικούς χώρους.

Το πιο πρόσφατο έργο της, το «The Space Cadet», είναι μια πρωτοποριακή παράσταση που συνδυάζει στοιχεία από την εκπαίδευση αστροναυτών, την αστροφυσική, τον αρχιτεκτονικό φωτισμό και τη χιπ χοπ κουλτούρα. Η παράσταση έχει παρουσιαστεί σε εμβληματικούς χώρους όπως το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, αποσπώντας διεθνή αναγνώριση και βραβεία.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Χλόη Αλιγιάννη μιλάει για την έμπνευση πίσω από το «The Space Cadet», τη σημασία της διασταύρωσης τέχνης και επιστήμης, και το πώς το σώμα λειτουργεί ως μέσο έκφρασης και εξερεύνησης σε ακραίες συνθήκες, όπως αυτές του διαστήματος.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με την Χλόη Αλιγιάννη:

Μίλησε μας λίγο για τη νέα σου παράσταση.

Χλόη Αλιγιάννη: Η φράση ‘Τhe Space Cadet’ στα ελληνικά μεταφράζεται ως ο εκπαιδευόμενος αστροναύτης ή αυτός που δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Στο έργο ακολουθούμε έναν μοναχικό αστροναύτη σε ένα ταξίδι απόδρασης και επιστροφής από τη Γη, λειτουργώντας ως αλληγορία για την προσωπική και συλλογική μας αναζήτηση μέσα σε μια εποχή επαναπροσδιορισμού του ανθρώπου με την εξέλιξη της τεχνολογίας.
Ένα χορευτικό ταξίδι που μας μεταφέρει στο διάστημα λοιπόν, αλλά και σε έναν εσωτερικό κόσμο. Η δράση συμβαίνει μέσα σε έναν περιορισμένο κυκλικό χώρο ενός αυτόφωτου διαστημικού σκάφους που μεταμορφώνεται μέσω του αρχιτεκτονικού φωτισμού και του σκοταδιού. Στο κέντρο του έργου βρίσκεται η κίνηση του σώματος και τα πλούσια ηχοτοπία που καθοδηγούν σε μεγάλο βαθμό την αφήγηση και την δραματουργία. Πρόκειται για μια σύγχρονη pop-up παράσταση, που δηλαδή έχει τη δυνατότητα να στηθεί οπουδήποτε θα μπορούσε να προσγειωθεί ένα σκάφος, και συνδυάζει τον χορό, τη hip hop κουλτούρα, την αστροφυσική και τα εικαστικά, δημιουργώντας μια πολυαισθητηριακή εμπειρία για τον θεατή.
Στην δημιουργία έχουν συμβάλει πολλοί άνθρωποι από διαφορετικές τέχνες και κόσμους όπως η σχεδιάστρια φωτισμού Αννα Σμπώκου (ASlight), ο αστροφυσικός Θανάσης Ακύλας (Εθνικό Αστεροσκοπείο), ο ράπερ Θανάσιμος. Ερμηνεύουν ο χορευτής Fuerza Negra (κατά κόσμον Γιαν Άγγελος Αποστολίδης) και η περφόρμερ Κατερίνα Κατάκη.
Η αρχική ιδέα ξεκίνησε το 2019 όταν βρισκόμουν ακόμα στο Λονδίνο, πήρε μορφή μέσα στα lockdown της Αθήνας και από το 2021 έχουμε ήδη παρουσιάσει σε τοποθεσίες όπως το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, το Φεστιβάλ Βωβούσας, τον Τόπο του Βοσκού στα Ανώγεια και αλλού. Το διαστημόπλοιο μας συνεχίζει να ταξιδεύει και εμείς να εξελίσσουμε το έργο μέσα στον χρόνο.

Πώς βλέπεις τον χώρο του χορού στην Ελλάδα;

Χλόη Αλιγιάννη: Έχω περάσει πάνω από μια δεκαετία στο εξωτερικό και μπορώ να πω πως το χορευτικό ταλέντο που βρίσκει κανείς μαζεμένο στην Ελλάδα είναι μοναδικό. Είναι ο καιρός; Είναι η κουλτούρα χορού που φέρει η ελληνική παράδοση; Το φως; Δεν ξέρω τι είναι όμως έχουμε εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό σε αυτή την τέχνη. Όπως σε πολλούς κλάδους στην χώρα μας αυτό που λείπει είναι μια μακροχρόνια επένδυση και στρατηγική για τη στήριξη των δημιουργών και την εξωστρέφεια των έργων εντός και εκτός συνόρων, ουσιαστική και βιώσιμη χρηματοδότηση για τις παραγωγές και για ανερχόμενους χορογράφους, πλαίσιο, θεσμοί. Η χορογραφική δημιουργία και το να είναι κανείς χορευτής εδώ είναι πολύ συχνά μια πράξη αντίστασης απέναντι σε μια υλική πραγματικότητα που δεν το στηρίζει. Θα ήθελα να δω μεγαλύτερο και διευρυμένο κοινό στις παραστάσεις σύγχρονου χορού, να ανοίξει δηλαδή η τέχνη προς τα έξω αντί να στηριζόμαστε μόνο εντός του κύκλου. Νομίζω πως μόνο έτσι θα έρθουν και καλύτερες συνθήκες για όλους που δουλεύουν στον κλάδο. Το πώς εξελίσσει κανείς το κοινό του είναι ένα ερώτημα βέβαια και σίγουρα πολυπαραγοντικό: είναι θέμα τριβής του κόσμου και επαφής με το αντικείμενο, αλλά και τελικά ίσως και σε μεγάλο βαθμό θέμα επικοινωνίας και προβολής.

Πόσο δύσκολο είναι να ζήσει κανείς από αυτό;

Χλόη Αλιγιάννη: Το να ζει κανείς μόνο από τη δημιουργία ή μόνο από την ερμηνεία είναι σπάνιο. Παντού οι καλλιτέχνες του χορού είναι πολυπράγμονες όσον αφορά την επιβίωση και συνδυάζουν πολλές δραστηριότητες όπως η διδασκαλία, η χορογραφία, η ερμηνεία, δουλειά στο θέατρο, yoga, pilates, εστίαση και η λίστα είναι μεγάλη.
Δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό αυτό. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην είμαστε σε επαφή με την πραγματικότητα της κοινωνίας και αυτό για μένα είναι θετικό και ουσιαστικό για την δημιουργία. Αυτό ισχύει παντού όχι μόνο στην Ελλάδα, απλώς εδώ είναι πιο έντονο καθώς τα χρήματα είναι πιο λίγα και οι άνθρωποι πολλοί αναλογικά. Βέβαια το να μην υπάρχουν οι συνθήκες να εστιάζει κανείς ποιοτικά στο αντικείμενό του είναι κρίμα. Τα πρότζεκτ δηλαδή που γίνονται να μην είναι βιώσιμα. Αυτό στην χώρα μας είναι αρκετά έντονο. Οι ευκαιρίες συγχρηματοδότησης για ομάδες από τον ιδιωτικό τομέα είναι λίγες, οι χορογράφοι είναι πολλοί σε αναλογία και με τα ποσά μόνο του Υπουργείου Πολιτισμού καταλαβαίνει κανείς πόσο περιορισμένες είναι οι δουλειές σε διάρκεια απασχόλησης και σε αμοιβές.
Οι χορευτές απασχολούνται συνήθως από 6 εβδομάδες έως 3 μήνες για την δημιουργία ενός έργου, μετά για μερικές παραστάσεις και μετά τέλος έως την επόμενη ευκαιρία. Να πούμε ότι κάθε χρόνο μόνο από τις επαγγελματικές σχολές χορού της Αθήνας αποφοιτούν πάνω από 300 άτομα. Τα μαθηματικά σίγουρα δεν βγαίνουν.

Τι το ιδιαίτερο έχει η παράσταση και γιατί να έρθει κάποιος να την δει.

Χλόη Αλιγιάννη: Στην παράστασή μας συνδυάζονται πάρα πολλοί κόσμοι και στοιχεία: σύγχρονος χορός με τη hip hop κουλτούρα, την αστροφυσική, τα εικαστικά, τον αρχιτεκτονικό φωτισμό, τον ήχο και την μουσική. Έχει δημιουργηθεί έτσι ένα θέαμα πολύχρωμο, για όλες τις ηλικίες, το οποίο από μεριάς μας έχει εμπλουτιστεί με μπόλικη δημιουργική ειλικρίνεια και διάθεση σύνδεσης και επικοινωνίας με το κοινό. Ένα ταξίδι με ανοιχτές εικόνες που ακροβατεί μεταξύ της φαντασίας και του πραγματικού, με στιγμές που κλείνουν το μάτι τόσο στην επιστημονική φαντασία όσο και στην επιστήμη, την ιστορία και την ζωή μας σήμερα.
Το έργο έχει ξανά δουλευτεί σε μια προσπάθεια να παραμένει σύγχρονο τόσο με εμάς ως συντελεστές όσο και με την επικαιρότητα που ζούμε. Ελπίζω πως έτσι κάθε θεατής θα μπορεί να βρει κάποιο στοιχείο από το οποίο να πιαστεί και να του/της ανακινήσει κάτι σε συναισθηματικό επίπεδο. Καλούμε το κοινό μας λοιπόν να απομακρυνθεί από την βοή της καθημερινότητας του, μακριά από το κινητό του, τις ειδοποιήσεις και το τρέξιμο, να αφεθεί, να βυθιστεί και να συνταξιδέψει μαζί μας σε μια μικρή διαστημική οδύσσεια στο κέντρο της πόλης. Τέλος να πω πως στη σκηνή του Ιδρύματος Κακογιάννη έχουμε συνθήκες απόλυτης συσκότισης που μας δίνουν τεχνικά την δυνατότητα να βιώσει ο θεατής και το επιθυμητό αποτέλεσμα με το παιχνίδι φωτός και σκοταδιού και συνεπώς εμβύθισης στον κόσμο του έργου.

Ποιες είναι οι επιρροές σου στο χορό;

Χλόη Αλιγιάννη: Α, είναι πάρα πολλές! Με τον χορό έχω σχέση ζωής που ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία και συνεχίζει και εξελίσσεται. Σίγουρα η αρχή, όπως και για πολλούς από εμάς ήταν ο Μάικλ Τζάκσον καθώς και η ποπ χορογραφία του ΜTV των 90’s και 00’s! Έπειτα θαυμάζω πάρα πολλούς καλλιτέχνες του σύγχρονου χορού έργα των οποίων έχω δει και τα σκέφτομαι συχνά. Κάποια από αυτά: Political Mother (Hofesh Shechter), Μυστικός Δείπνος (Sine qua non), Kaash (Akram Khan), In the Upper Room (Twyla Tharp), Dark Matters (Crystal Pite), Still Life (Δημήτρη Παπαϊωάννου) και η λίστα συνεχίζεται… Τελευταία έχω μαγευτεί βέβαια από τους κόσμους του τάνγκο και του παραδοσιακού χορού μας οπότε κινησιολογικά βρίσκομαι κάπου εκεί σε επίπεδο έρευνας. Με ενδιαφέρει αυτή η απόσταξη που συμβαίνει στους λαϊκούς χορούς όπου και μένουν μόνο τα απαραίτητα στοιχεία μέσα από την ζύμωση του χρόνου και φέρουν κάποιες αρχές και αξίες διαχρονικές και εφαρμόσιμες και εκτός χορού.

Οι αγαπημένοι σου χορευτές/χορεύτριες;

Χλόη Αλιγιάννη: Χμ δύσκολη ερώτηση! Θα πω το πρώτο πράγμα που μου έρχεται. Το τελευταίο διάστημα έχω ασχοληθεί αρκετά με μη επαγγελματίες χορευτές μέσω διαφόρων δράσεων. Βρισκόμασταν στην Λέρο λοιπόν το 22′ με τις συνεργάτιδες Πολένα Κόλια Πετερσεν και Ξένια Τσιλοχρήστου και ήμασταν φυσικά, πού αλλού, σε ένα πανηγύρι ως μέρος καλλιτεχνικής έρευνας. Έτσι όπως καθόμασταν μεταξύ χορών και έπαιζε έναν Λέρικο σκοπό η μουσική, ξαφνικά βλέπω στα 50 μέτρα την σκοτεινή υποφωτισμένη φιγούρα ενός ανθρώπου να χορεύει μόνος του δίπλα από το τραπέζι της οικογένειας του σαν τον Πάνα. Ήταν τόσο καταπληκτικός ο τρόπος που εκφραζόταν αυτός ο άνθρωπος που μας μαγνήτισε. Σηκωθήκαμε, διασχίσαμε το πανηγύρι και πήγαμε στην γωνία που ουσιαστικά ‘κρυβόταν’ να τον γνωρίσουμε. Νομίζω από τους καλύτερους χορευτές που έχω δεί ποτέ. Μεγαλωμένος στα βουνά, βοσκός, κακουχία, δυσκολία, τραύμα. Όμως κάτι έλεγε μέσα από τον χορό του που είχα καιρό να το δω με τέτοια αμεσότητα.

Πηγή: CNN,Greece