Με αγάπη, συγκίνηση και δάκρυα μίλησε για τον παππού, τον Διονύση Σαββόπουλο, ο συνονόματος εγγονός του περιγράφοντας άγνωστε στιγμές από τη ζωή μαζί του όπως τα τελευταία γενέθλια του μεγάλου μουσικού τον Δεκέμβριο του 2024 και το μεταξύ τους τηλεφώνημα λίγες ώρες πριν ο «Νιόνιος» φύγει για το μεγάλο ταξίδι.

Μιλώντας στον Σταύρο Θεοδωράκη ο Διονύσης Σαββόπουλος (ο εγγονός) είπε αρχικά ότι «ο παππούς μου προσπάθησε με τα εγγόνια του να επανορθώσει για ό,τι λάθη πίστευε ότι έκανε με τα δικά του παιδιά. Ήταν σαν να μας έδωσε λίγο παραπάνω αγάπη που δίνει ο παππούς στον εγγονό. Ήταν σαν να έχω κάποιες φορές δύο πατεράδες, τον Ρωμανό και τον Διονύση».

Περιέγραψε, μάλιστα, την έκπληξη που έκανε στον «Νιόνιο» τον Δεκέμβριο του 2024 για τα γενέθλιά του λέγοντας «πάλι καλά που τα έκανα γιατί φέτος δεν κατάφερα να το κάνω δυστυχώς».

Στα πλάνα που μεταδόθηκαν στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» ο Διονύσης Σαββόπουλος (ο παππούς) ακούγεται να λέει: «Δεν μου περνούσε ποτέ από το μυαλό ότι θα ζήσω μια τέτοια ημέρα και μάλιστα πίστευα το αντίθετο γιατί αισθανόμουν σαν τους καταραμένους ποιητές που οι υπερβολές της ιδιοφυίας τους τους οδηγούν στον θάνατο σε νεαρή ηλικία. Όμως γνώρισα φίλους, ανθρώπους που αγάπησα, τη γυναίκα της ζωής μου, την Άσπα. Κάναμε παιδιά τον υπέροχο Κορνήλιο και τον υπέροχο Ρωμανό, κάναμε υπέροχα και αξιαγάπητα εγγόνια, τον Διονύση και τον Αντρέα».

«Ακόμα μαζί είμαστε νιώθω ακόμα και αν δεν τον βλέπω μπροστά μου, είναι γύρω, τον ακούω να λέει τα δικά του» είπε συγκινημένος μετά το βίντεο ο εγγονός του Σαββόπουλο.

Θυμήθηκε, μάλιστα, και μια συναυλία στη Σύρο το 2016 «όταν είχα αρχίσει να καταλαβαίνω. Είχε κακό φωτισμό η σκηνή με τα μαλλιά του πίσω άσπρα και μου θύμισε τον θάνατο και κατάλαβα ότι κάποια μέρα θα πεθάνει και τότε έκλαψα για πρώτη φορά για τον παππού. Και μετά από πολλά χρόνια του το είπα του παππού αυτό για να καταλάβει ότι με συγκινεί πολλές φορές»

Εξομολογήθηκε, επίσης, ότι «δεν τον είδα ποτέ στο νοσοκομείο αλλά ένα πρωί με πήρε ο μπαμπάς facetime στο Ρότερνταμ 6 το πρωί. Μίλησα με τον παππού, δεν τον έβλεπα αλλά μου έλεγε “λεβεντιά μου πόσο όμορφος είσαι” και την ίδια ημέρα πέθανε, οπότε του μίλησα την τελευταία ημέρα της ζωής του»

Η performance με τις φλογέρες

Ο Διονύσης Σαββόπουλος (εγγονός) εξιστόρησε, επίσης, τη «πρώτη φορά που κάναμε performance με τις φλογέρες» με τον παππού του.

«Έπαιζα φλογέρα στο σχολείο στην τάξη της μουσικής, προσπάθησα να κάνω και λίγο κιθάρα μικρός, ξεκινούσα σταματούσα μου έβρισκε άλλο καθηγητή ο παππούς αλλά δεν δούλεψε αυτό. Μια χρονιά ήρθε στο σχολείο να τραγουδήσει, πήγα δίπλα του και παίξαμε μαζί με τις φλογέρες μας τη Συννεφούλα και ήταν η πρώτη φορά που έκανα μόνος μου με τον παππού live performance».

Όπως είπε «στο δημοτικό δεν ένιωθα κάποιο βάρος, ήταν απλά παιδική χαρά και παραμύθια. Μεγαλώνοντας ξεκίνησε να με επηρεάζει, είχα μια υποσυνείδητη ανάγκη να γίνω κάτι και την είχα αποδώσει στον παππού για κάποια χρόνια, αλλά μεγαλώνοντας δεν έχω κάποιο βάρος και κάνω αυτό που αγαπάω»

Τα κάλαντα και τα παραμύθια

Ο Διονύσης Σαββόπουλος ο νεώτερος εδώ και τέσσερα χρόνια ζει στην Ολλανδία όπου σπουδάζει ψυχολογία. «Όταν είπα τον παππού ότι θα φύγω χάρηκε πολύ. Πάντα χαίρεται όταν βλέπει να κάνουμε ό,τι αγαπάμε, το υποστήριζε από πάντα. Πάντα ήθελα να βοηθώ τους ανθρώπους και ήθελα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι κάνουν αυτά που κάνουν. Έχω πιάσει δουλειά σε fusion εστιατόριο, είμαι βοηθός μάγειρα αλλά κάνω και λάντζα όταν δεν με εμπιστεύονται όταν αλλάζουν μενού. Όταν το είχε μάθει ο παππούς είχε ενθουσιαστεί. Ήταν καλοφαγάς και δύσκολος για αυτό δεν είχα τολμήσει να του μαγειρέψω».

Τώρα, όμως, ο εγγονός του μεγάλου μουσικού βρίσκεται στην Αθήνα για να ολοκληρώσει το audiobook του Διονύση Σαββόπουλου: Μου αρέσει που το κάνω, μου αρέσει που διαβάζω το κείμενο του παππού και έχω τη φωνή και προσπαθώ να την κάνω τόσο. Είναι ένας ωραίος τρόπος να σκέφτομαι τις ιστορίες που μας έλεγε ο παππούς».

Θυμήθηκε, μάλιστα, ότι τα Χριστούγεννα «πηγαίναμε όταν ήμασταν μικροί στη γειτονιά και λέγαμε τα κάλαντα με τον παππού που είχε την κιθάρα. Είχαμε ένα άσπρο καραβάκι με ελληνικές σημαίες και εκεί βάζαμε τα χρήματα. Μετά δίναμε χρήματα στη γιαγιά και σε φίλους που τρελαίνονταν με τα χρήματα που μαζεύαμε. Καμία φορά έλεγε και δικά του τραγούδια σε φίλους και γινόταν γλέντι».

«Τον ένιωθα κυρίως σαν παππού μου. Όταν όμως με ρωτούσαν πώς είναι η ζωή μαζί του και πώς νιώθεις, εκεί με έβαλαν σε διαδικασία σκέψης ότι δεν είναι τόσο νορμάλ η παιδική ηλικία με τέτοιο παππού. Πολλές φορές μετά το σχολείο πήγαινα στη γιαγιά στη Φιλοθέη και μου έλεγε “πήγαινε να ξυπνήσεις τον παππού” γιατί κοιμόταν μέχρι τις το 2 μεσημέρι και μου έλεγε τα όνειρά του που μετά κατάλαβα ότι ήταν αυτοσχεδιασμός και παραμύθια για τον εγγονό του. Μεγάλα παραμύθια που έφταναν έως και τα 30 λεπτά και όταν δεν τον πρόσεχα αγχωνόταν και μου έλεγε «Διονύση με ακούς, πού κοιτάς;»