Περί της (άκαιρης) πεζοδρόμησης της Μαιζώνος.

Ρυμοτόμος δεν ειμαι. Και σε καμία περίπτωση δεν είμαι ειδικός στην αστική ανάπλαση και τον πολεοδομικό σχεδιασμό.

Επίσης, είμαι υπέρ της άποψης ότι για το κάθε θέμα (ειδικά τα πολύ σημαντικά) πρέπει να μιλούν αποκλειστικά και μόνον οι ειδικοί.

Εδώ όμως ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΙΔΙΚΟΣ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΘΕΣΗ!

Οπότε οι πολίτες θα πρέπει να εκφράσουν τις ανησυχίες τους, οι οποίες – προς το παρόν – μένουν αναπάντητες.

Έτσι λοιπόν και εγώ, με μοναδικό μου “όπλο” τα αρκετά ταξίδια μου στο εξωτερικό και την παραμονή μου για σχεδόν μια 10ετια σε Βορειοευρωπαική χώρα, έχω πολύ μεγάλους ενδοιασμούς για την ορθότητα της απόφασης για την πεζοδρόμηση της Μαιζώνος.

Το επιχείρημα ότι “σε όλες της Ευρωπαϊκές χώρες το κέντρο είναι πεζοδρομημένο” είναι μια γενίκευση η οποία στερείται βάσης και επαγωγικού λογισμού.

Ένα έργο όπως αυτό, που θα αλλάξει ριζικά την λειτουργία της πόλης, αποτελεί μια πολεοδομική παρέμβαση που θα πρέπει να προκύψει από μια συντονισμένη εφαρμογή στο χώρο πολυεπίπεδων στρατηγικών.

Πέραν μιας ενδελεχούς ανάλυσης ποσοστού των μόνιμων κατοίκων σε ένα προς πεζοδρόμηση κέντρο, πρέπει να ληφθούν υπόψη και ιδιαιτερότητες που κάθε πόλη έχει, όπως η ταυτότητα και η ιστορια της, το πλήθος των επισκεπτών/τουριστών, την τοποθεσία των δημοσίων υπηρεσιών και άλλα πολλά.

Γιατί όπου υπάρχουν τέτοια πεζοδρομημένα κέντρα, ταυτόχρονα υπάρχουν κανόνες λειτουργίας και δομές οπως:

1. Parking, πέριξ του κέντρου, αναλογικά μεγάλα, που να εξυπηρετούν την στάθμευση μεγάλου ποσοστού των μόνιμων κατοίκων, των εργαζομένων και των επισκεπτών.

2. Συγκοινωνίες που να εξασφαλίζουν την άμεση και συνεχή ροή του κόσμου στο κέντρο, όπως τραμ η ηλεκτρικά τρένα (για μετρό ούτε συζήτηση).

3. Βυθιζομενοι ή “αόρατοι” κάδοι για τα σκουπίδια των πάσης φύσεως επιχειρήσεων και κατοικιών.

4. Ωράρια (αυστηρά) για την τροφοδοσία των πάσης φύσεως επιχειρήσεων (από την εστίαση και τα ξενοδοχεία έως τα εμπορικά καταστήματα και τα super markets) σε μεταμεσονύκτιες ώρες.

5. Αποκομιδή σκουπιδιών σε “νεκρές” ώρες, κυρίως από σύγχρονα μεταφορικά μέσα (πχ ηλεκτρικά για χαμηλή όχληση, compact/μικρά για τους στενούς πεζόδρομους κτλ).

6. Μεγάλοι δρόμοι, πέριξ του πεζοδρομημένου κέντρου, που να εξυπηρετούν όλες τις ανωτέρω λειτουργίες και να κάνουν εφικτούς τους ανωτέρω κανόνες.

7. Αστυνόμευση, από τον ίδιο τον Δήμο που ουσιαστικά τον αφορά η εικόνα και η λειτουργία της πόλης.

8. Και φυσικά, για να λειτουργήσει ένα τέτοιο πεζοδρομημένο κέντρο, θα πρέπει να τηρείται η “τάξη”, πράγμα που ο πολεοδόμος που εισηγείται την αλλαγή αυτή, θεωρεί δεδομένο!

Δεν σχεδιάζει με βάση τα διπλό-παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ούτε με βάση ότι θα μπαίνουν στους πεζόδρομους πάσης φύσεως τροφοδοσίες και ανεφοδιασμοι οποία ώρα θέλει ο καθένας, χωρίς να υπάρχει κανένας έλεγχος!

Για αυτό λοιπόν, κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να αναρωτηθει:

Είναι η Πάτρα έτοιμη για μια τέτοια αλλαγή?