«…Να πηγαίνεις κάθε μέρα στη δουλειά περνώντας τη γέφυρα δεν είναι και το καλύτερο πράγμα για την τσέπη. Αλλά αν πρέπει να δουλέψεις, δεν έχεις άλλη λύση…». Αυτά είναι τα λόγια ενός καθηγητή της μέσης εκπαίδευσης. Πατρινού, 50 ετών, ο οποίος ελπίζει -κι εύχεται- του χρόνου να έχει βρει κάποιο κενό πιο κοντά στην περιοχή και, επιτέλους, να μπορέσει να προσφέρει στα πατρινόπουλα τις υπηρεσίες του ως εκπαιδευτικός.
Μετά από έναν πολυετή κύκλο ταξιδιών με προτελευταίο σταθμό την Κεφαλονιά και τελευταίο, αυτό το έτος, το Αγρίνιο. Είναι υποχρεωμένος να ταξιδεύει κάθε μέρα Πάτρα – Αγρίνιο για να φθάσει στο ΕΠΑΛ όπου διδάσκει και αφού τελειώσει τη βάρδιά του να ξαναπάρει τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι.
Προφανώς… κατάκοπος αλλά και έχοντας πολλή δουλειά και για το σπίτι αφού, όπως επισημαίνει, «η δουλειά του δασκάλου δεν ξεκινά και τελειώνει εντός του σχολείου αλλά επεκτείνεται χρονικά και εκτός αυτού, στο σπίτι σου, αν θέλεις πράγματι να κάνεις ουσιαστική δουλειά και να προσφέρεις αποτελεσματικές υπηρεσίες στα παιδιά…». Αλλά το αυτονόητο ερώτημά μας, που μάλλον είναι το πρώτο που θα σκεφτόταν ο καθένας, ήταν: Πώς «βγαίνει» οικονομικά με τα πέρα – δώθε, καθημερινά, κόβοντας εισιτήριο στη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου.
Και αν υπάρχει κάποια ειδική έκπτωση. Όπως μας είπε, πρόκειται για ένα γιγάντιο πρόβλημα το οποίο ωστόσο δεν βαρύνει την γέφυρα τόσο, όσο το ίδιο το κράτος, την επίσημη πολιτεία, αφού κατά τον ίδιο… θα έπρεπε να επιδοτεί το κόστος μετακίνησης, τουλάχιστον σε έναν βαθμό και όχι εξ ολοκλήρου.
Εκπαιδευτικός ταξιδεύει από Πάτρα στο Αγρίνιο καθημερινά, με το κόστος της γέφυρας μόνο να είναι στα 260 ευρώ το μήνα, μαζί με την έκπτωση!
«Αυτή τη στιγμή, το πήγαιν’ έλα μου κοστίζει μαζί με τις εκπτώσεις της γέφυρας περίπου στα 260 ευρώ το μήνα. Εάν από αυτά, το κράτος έβαζε έστω τα 100 με 150 ευρώ, θα ήταν για εμένα σωτήριο», σημειώνει. «Κάτι που όμως δεν συμβαίνει», διευκρινίζει.
«Παρά τις όποιες πιέσεις έχουμε ασκήσει και τα όποια αιτήματα έχουμε καταθέσει, εγώ και άλλοι εργαζόμενοι», συμπληρώνει. Εξηγώντας παράλληλα ότι δεν είναι ο μοναδικός που το βιώνει. Πολλοί άλλοι βρίσκονται στην ίδια μοίρα. Εκπαιδευτικοί, νοσηλευτές και πολλά άλλα επαγγέλματα. Είτε πρέπει να βρουν σπίτι εκεί όπου εργάζονται, είτε να τα δίνουν στη μετακίνηση. «Μία η άλλη», δηλαδή.
Το μόνο που κάνουν για να το αντιμετωπίσουν, είναι οι ομαδικές μετακινήσεις. Γνωρίζονται, συνήθως μέσω της κοινωνικής δικτύωσης, όσοι μένουν και εργάζονται στις ίδιες σχετικά τοποθεσίες και κανονίζουν να πηγαινοέρχονται μαζί, με ένα αυτοκίνητο, τουλάχιστον για να πληρώνουν «ένα καύσιμο» και μία διέλευση στα διόδια.
«Εμείς είμαστε μια παρέα τεσσάρων ατόμων, πατρινοί όλοι. Πάμε, πότε με το δικό μου αυτοκίνητο, πότε με του άλλου. Τουλάχιστον έτσι γλιτώνουμε το συνολικό κόστος, αλλιώς θα ήταν αδύνατο με έναν μισθό να επιβιώσουμε», λέει ο εκπαιδευτικός. Αλλά απορεί: «Όλα αυτά, η πολιτεία δεν τα έχει σκεφτεί για να τα φροντίσει; Όταν ένας νέος θέλει να δουλέψει αλλά θέλει και να θέσει τις βάσεις για να φτιάξει οικογένεια και να ζήσει αξιοπρεπώς;».
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
