Συναντήσαμε προ ημερών, στις 6μιση το απόγευμα, τον Αντιπεριφερειάρχη Επιχειρηματικότητας Έρευνας και Καινοτομίας της Δυτικής Ελλάδας Τάκη Παπαδόπουλο, στην Τριών Ναυάρχων. Να κατεβαίνει απ’ τα Ψηλαλώνια, τόπο κατοικίας του, βιαστικός και σχεδόν να τρέχει. «Πού πάτε και βιάζεστε;». «Στο γραφείο μου», απαντά γελαστά. «Ακόμα δικηγορείτε;», ρωτώ αυθόρμητα και με απορία, εφόσον είναι και Αντιπεριφερειάρχης. «Πρέπει και να δουλέψουμε», απαντά και πάλι. Και τότε συνειδητοποίησα κάτι που δεν είχα σκεφτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ότι, ναι, πράγματι, ο Αντιπεριφερειάρχης Επιχειρηματικότητας Έρευνας και Καινοτομίας της Δυτικής Ελλάδας είναι… άμισθος! Όπως εξάλλου είναι επίσης άμισθοι, ο Αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού Παναγιώτης Μπράμος και η Αντιπεριφερειάρχης Δημόσιας Υγείας Άννα Μαστοράκου.
Άρα λοιπόν, είχε δίκιο που μου είπε: «Πρέπει και να δουλέψουμε» αφού ως Δικηγόρος πρέπει να «κυνηγήσει» και τους πελάτες. Αξίζει η αναφορά διότι ίσως πολλοί νομίζουμε, ότι όσοι προσφέρουν στα κοινά έχουν κατά κάποιον τρόπο τα προβλήματά τους λυμένα… Αλλά, όχι, δεν είναι καθόλου έτσι. Απεναντίας. Συμβαίνει πολλές φορές το εντελώς αντίθετο. Η οικογένεια υπάρχει πίσω και περιμένει, οι υποχρεώσεις «τρέχουν», οι ανάγκες αυξάνονται. Όσοι είναι με δικές τους φτασμένες επιχειρήσεις ή με άλλα άτομα, έμπιστα και ικανά που να μπορούν να τις «τρέξουν», έχει καλώς. Το ίδιο, φυσικά, και με εκείνους τους αιρετούς οι οποίοι επαγγελματικά βρίσκονται στον δημόσιο τομέα. Αλλά για όλους τους άλλους το τίμημα είναι πιο μεγάλο, όπως και να το κάνουμε.
Αξίζει η αναφορά διότι οι εν λόγω συμπολίτες όχι μόνο δεν παραπονιούνται αλλά απεναντίας προσφέρουν με αγάπη, με χαμόγελο και με διάθεση. Είναι απολύτως ευχαριστημένοι, ικανοποιημένοι, και αισθάνονται και υποχρεωμένοι ηθικά να αφιερώσουν όλες τους τις δυνάμεις στον σκοπό για τον οποίο ζήτησαν την ψήφο των συμπολιτών τους.
