Στην εκπομπή The 2Night Show βρέθηκε καλεσμένη η Ελένη Ράντου και αναφέρθηκε τόσο στην παράσταση στην οποία παίζει αλλά και στη ζωή της. Mεταξύ άλλων η ηθοποιός μίλησε για τους φόβους της, πώς τους ξεπέρασε και περιέγραψε ένα αστείο περιστατικό με τη γνωριμία της με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

«Το έργο που γράφω (σσ Το πάρτι της ζωής μου) δεν είναι η ζωή μου αλλά ο τρόπος που βλέπω τη ζωή. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας το θέμα του θανάτου ήταν κυρίαρχο και μου γεννήθηκε η ιδέα να αποχαιρετήσω τους φίλους που έφυγαν. Και ένα κομμάτι αυτών των ανθρώπων είναι μέσα στο έργο. Μια φράση που έλεγαν, μια στιγμή που έχουν ζήσει, έναν πρόωρο τοκετό. Μια φίλη μου είχε γεννήσει πρόωρα. Ήθελα να τους αποχαιρετήσω με την τεράστια απελπισία που ένιωθα εκείνη τη στιγμή και ήθελα να το αντιστρέψω σαν δώρο. Ότι η ζωή σε κάθε δυσκολία είναι ένα δώρο».

«Υπάρχει ένα λάλημα του κόσμου μετά τον κορονοϊό γιατί βιάστηκε τόσο πολύ να πάει παρακάτω που δεν διαχειρίστηκε κανείς τι του συνέβη. Άλλαξε πολύ ο κόσμος μετά από αυτό, βλέπω διαφορετική θεώρηση για τη ζωή. Ότι δεν αξίζει πια τον κόπο να ταλαιπωρηθείς, να προγραμματίσεις κάτι. Μια ματαιότητα και το βλέπεις πολύ στους νέους ανθρώπους. Τους ενδιαφέρει να είναι μια δουλειά να περάσουν καλά και να τους πάει ψηλά. Έχει φτιάξει ένα περιβάλλον σαν να έχουμε ζήσει το τέλος του κόσμου και να έχουμε αναθεωρήσει πολλά πράγματα. Έχει φέρει σύγχυση σε πολλούς και σοφία σε άλλους. Έχει φέρει νεύρα, μια ψυχολογική ανισορροπία.
Την ηλικία μου τη λέω γιατί την λέει και ο γούγκλης ο μαρτυριάρης.

Φοβόμαστε πολύ τον θάνατο και το κατάλαβα πως αντιδράσαμε με τον κόβιντ. Πόσο φοβικός λαός είμαστε! Έχουμε μια ισχυρή σχέση με τον φόβο. Σημασία έχει ότι ο φόβος θανάτου είναι πιο ισχυρός από την αιτία του. Ο άνθρωπος είναι το μόνο είδος που ξέρει ότι θα πεθάνει και είμαστε καταραμένοι. Είναι τραγικά κυνικό αυτό το πράγμα. Θα έπρεπε να παίρνουμε τη ζωή πιο χαλαρά και να μη τη μαυρίζουμε πολύ.

Κατέληξα ότι δεν μας ανήκουν τα παιδιά μας. Τα φτιάχνεις να τα βγάλεις στην κοινωνία, να τους δώσεις μια σπρωξιά να κατακτήσουν τη δική τους ζωή. Εγώ είμαι ο κλασσικός τύπος που θα είμαι κακιά πεθερά. Δεν υπάρχει ο άνθρωπος που της αξίζει, είμαι κακούργα. Το ξέρω πολύ καλά ότι δεν θα περνάει καλά μαζί μου ο γαμπρός.

Την ίδια ώρα που έχει την έλλειψη φωλιάς, πήρα δεύτερο σκυλί, έχει και μια ελευθερία. Ξαναγυρνάω στην εφηβεία μου. Δεν έχω συνέχεια το νου ότι πρέπει να τρέξω πίσω από τις ανάγκες της κόρης, που ήταν καθημερινή σκέψη. Τώρα έχει πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Το συνειδητοποίησα όταν έβαλα δυνατά τη μουσική και λέω “α, δεν φοβάμαι μην ξυπνήσω ή ταράξω κανέναν”. Καθετί που έχει ένα στρίμωγμα έχει και ένα φως. Από μια ηλικία και μετά που άρχισα να περνάω καλά με τη μοναξιά μου, ενώ παλιά ήθελα βαβούρα, κόσμο».