Αυτήν την Παρασκευή λοιπόν, ανήμερα της επετείου του θανάτου του, η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ διοργανώνει συναυλία – αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη, στις 8 μ.μ. στον χώρο των φυλακών Ωρωπού. Θα παραβρεθεί ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας. 

Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο Θοδωρής Χιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στη συναυλία – αφιέρωμα συμμετέχουν με αλφαβητική σειρά: Ρίτα Αντωνοπούλου, Βιολέτα Ικαρη, Δημήτρης Κανέλλος, Πολυξένη Καράκογλου, Μαριλίζα Λούντζη, Κώστας Τριανταφυλλίδης. Η καλλιτεχνική επιμέλεια είναι του Μανόλη Ανδρουλιδάκη.

Το ιστορικό κελί του Μίκη θα είναι ανοιχτό για επίσκεψη από τις 5 μ.μ.

Για πληροφορίες, στις Κομματικές Οργανώσεις οι οποίες δρομολογούν πούλμαν για τη μετακίνηση στον χώρο της συναυλίας.

«Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό»

Το αφιέρωμα αυτό επελέγη να γίνει στον χώρο των φυλακών Ωρωπού, εκεί όπου και ο ίδιος ο μουσικοσυνθέτης φυλακίστηκε από τον Οκτώβρη του 1969 μέχρι τον Απρίλη του 1970 από τη δικτατορία. Στον Ωρωπό, που και με δική του συμβολή, χάρη στα τραγούδια του, όπως το «Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό» και «Διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις», χαράχτηκε στα χείλη, κάνοντας σύμβολο τους στίχους για τους χιλιάδες αγωνιστές που ήταν φυλακισμένοι και εξόριστοι, «πέρα απ’ το γαλάζιο κύμα, τον γαλάζιο ουρανό», που ήταν «μες στα σύρματα κλεισμένοι, μα η καρδιά μας πάντα ορθή».

Από το 1909 μέχρι το 1933 ο χώρος αυτός λειτουργεί ως ορφανοτροφείο. Το 1933 μετατρέπεται σε αγροτικές φυλακές, το 1938 όμως καταστρέφεται, λόγω σεισμού, και το 1950 ξαναχτίζεται. Από το 1953 λειτουργεί ως Ανοικτό Σωφρονιστικό Κατάστημα, για να χρησιμοποιηθεί από τη χούντα ως τόπος κράτησης αγωνιστών, μέχρι το 1970.

Η μεταφορά νεολαίων εξόριστων

Το καλοκαίρι του 1968 μεταφέρεται στις φυλακές μια ομάδα 70 περίπου νέων, 20 – 30 ετών, κρατούμενων της χούντας, από το στρατόπεδο στο Λακκί της Λέρου. Με τη μεταφορά τους εκεί ο στόχος ήταν να τους απομακρύνουν από τους έμπειρους συγκρατούμενούς τους στη Λέρο και να τους φέρουν σε συνθήκες στις οποίες οι δεσμώτες εκτιμούσαν ότι θα μπορούσαν να τους ασκήσουν πίεση ώστε να υποχωρήσουν, να «σπάσουν», να εγκαταλείψουν την επιλογή τους να βαδίσουν τον δρόμο του αγώνα. Κι αυτό γιατί στον Ωρωπό, δίπλα στις φυλακές, μπροστά στα μάτια των νέων κρατουμένων και πίσω από τα κάγκελα της φυλακής τους, η ζωή συνέχιζε να κυλά, ενώ οι ίδιοι παρέμεναν δέσμιοι και αναγκάζονταν να ζουν με τους κανόνες της στρατιωτικής ζωής που τους επέβαλλαν.

Από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στον Ωρωπό οι αγωνιστές αρνήθηκαν να σηκώνονται με εγερτήριο και να τοποθετηθούν πινακίδες στα κρεβάτια τους, δεν αποδέχτηκαν κανέναν περιοριστικό όρο στη ζωή και λειτουργία του στρατοπέδου που ήθελε να επιβάλει η χούντα. Την ίδια στιγμή οι εξόριστοι οργάνωσαν τη ζωή στη φυλακή, έγιναν καταμερισμοί για δράσεις και χρεώσεις στα μαγειρεία, στις τεχνικές υπηρεσίες, στην οργάνωση εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και μαθημάτων, για την πολιτιστική δραστηριότητα. Απάντησαν με απεργία πείνας στην τρομοκρατία των δεσμωτών, στις πιέσεις για να υπογράψουν οι νεολαίοι «δήλωση μετανοίας».

Τελικά η δικτατορία, έχοντας υποστεί ήττα στην επιδίωξή της, ματαίωσε το σχέδιό της και αποφάσισε την πειθαρχική μεταγωγή των νέων στη Γυάρο στις 21 ή 22 Αυγούστου του 1968.