Ο Διεθνούς φήμης Καθηγητής Ιατρικής βραβεύεται το ερχόμενο Σάββατο στα Καλάβρυτα. Και σήμερα, μας «ταξιδεύει» στα νεανικά του χρόνια και στις μνήμες απ΄ τους πολυαγαπημένους γονείς του…
του Αχιλλέα Ροδίτη (από εφημερίδα “Αχαϊκή Πολιτεία”)
Ήταν μία… διαφορετικού τύπου κουβέντα αυτή που κάναμε με τον Καθηγητή Γεώργιο Χρούσο. Ήταν, περισσότερο μια συζήτηση με τον… Γιώργο της οδού Μεσολογγίου που «άνοιξε την καρδιά του», παρά με τον λαμπρό σε παγκόσμια κλίμακα Επιστήμονα – Ερευνητή Ιατρικής. Ήταν ένας αυθόρμητος διάλογος που αναπτύχτηκε μεταξύ μας, σ’ ένα τηλεφώνημα που έγινε από πλευράς μας εξ αφορμής της εκδήλωσης βράβευσής του που πρόκειται να γίνει στο Πολύκεντρο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Καλαβρύτων, το Σάββατο 13 Απριλίου, στην επίσημη έναρξη των εργασιών του Συνδέσμου Απανταχού Αχαιών όπου μέλος του Δ.Σ. του εν λόγω Συνδέσμου είναι ο εξέχων Επιστήμονας.
Το ερώτημα μας; Απλό, ίσως κι απλοϊκό, αλλά αυθόρμητο: Πώς μπορεί να νιώθει ένα Πατρινόπουλο που έφθασε η στιγμή να τον βραβεύουν οι συντοπίτες του αναγνωρίζοντας στην πράξη το πολύτιμο Ιατρικό του Έργο. Και η επίσης αυθόρμητη, όσο και βαθιά συναισθηματική απάντηση, ήρθε αβίαστα από εκείνον: «Είμαι υπερήφανος! Αν ζούσε ο πατέρας μου, θα καμάρωνε».
Μια απάντηση που φανέρωσε τον ευαίσθητο κόσμο του Γεωργίου Π. Χρούσου, MD, MACP, MACE, FRCP – Καθηγητή και Διευθυντή της Πρώτης Παιδιατρικής Κλινικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών, που από το 2010 κατέχει την Έδρα της UNESCO στην Εφηβική Ιατρική (UNESCO Chair on Adolescent Health Care) του ίδιου Πανεπιστηµίου, ενώ πριν επιστρέψει στην Ελλάδα ήταν Διευθυντής του Tµήµατος Παιδιατρικής και Αναπαραγωγικής Ενδοκρινολογίας του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού και της Ανθρώπινης Ανάπτυξης στην Βηθεσδά της Πολιτείας του Maryland και καθηγητής της Παιδιατρικής, Φυσιολογίας και Βιοφυσικής του Πανεπιστηµίου Georgetown στην Ουάσινγκτον.
Και συνέχισε ο κος Χρούσος: «Θα τους νιώθω δίπλα μου, τους γονείς μου, είναι θαμμένοι στην Κερασιά Λεχουρίου. Πρόσφατα ανακαίνισα τον τάφο τους, σ’ έναν λόγο». Προσθέτοντας: «Δεν θα το απολαύσουν, δυστυχώς, αλλά εμείς οι ζωντανοί πάντα νιώθουμε πως μας βλέπουν». Δεν παρέλειψε να θυμηθεί τις δυσκολίες του όταν έχασε τους δύο γονείς του, αφού και οι δύο απώλειες συνέβησαν ενόσω εκείνος βρισκόταν στις ΗΠΑ. «Η απόσταση είναι τεράστια, είναι σαν να είσαι σε άλλον κόσμο. Και δυστυχώς και τους δύο γονείς τους έχασα ενώ ήμουν εκεί».
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
«Είμαι υπερήφανος που είμαι απ’ τα Καλάβρυτα»
Ο κ. Χρούσος καμαρώνει και για τα Καλάβρυτα: «Είμαι υπερήφανος που κατάγομαι απ’ τα Καλάβρυτα και εκεί θα γίνει η εκδήλωση», είπε. Τα Καλάβρυτα, εξάλλου, είναι ο τόπος καταγωγής του πατέρα του, του Παναγιώτη Χρούσου. Η μητέρα του, Σπυριδούλα, καταγόταν από την Ναύπακτο. Την έχασε το 1980. Από καρκίνο. Ήταν μόλις 29 ετών ο ίδιος και βρισκόταν στην Αμερική. «Ήταν στην αρχή της καριέρας μου, δεν πρόλαβε να δει την διαδρομή μου. Ο πατέρας μου ‘έφυγε’ το 1990, εκείνος πρόλαβε», σημειώνει ο Αχαιός Επιστήμονας. Ενθυμούμενος παράλληλα, έστω για λίγο, τα χρόνια στην οδό Μεσολογγίου, πίσω απ’ τα Ψηλαλώνια. Που ονειρευόταν να γίνει Ιατρός. Μπήκε απ’ τους πρώτους στην Ιατρική Αθηνών και αποφοίτησε πρώτος των πρώτων! «Έκανα έναν χρόνο Παθολογία στην Πανεπιστημιακή Κλινική και μετά πήγα στη Νέα Υόρκη ακολουθώντας την Παιδιατρική. Έπειτα στην Ουάσινγκτον, κάνοντας Ενδοκρινολογία», αναφέρει.
- Γιατί Παιδιατρική και όχι άλλη ειδικότητα;
- «Διότι για να καταλάβω τον Άνθρωπο έπρεπε να ξεκινήσω απ’ την αρχή του, από την παιδική ηλικία», μας απαντά.
Στην εκδήλωση του προσεχούς Σαββάτου θα αφιχθεί με καλούς φίλους. Τα παιδιά του, οι τρεις κόρες του, ζουν στο εξωτερικό. Στις ΗΠΑ, οι δύο, στο Βερολίνο η τρίτη. Σίγουρα, όμως, έστω και από τόση απόσταση θα καμαρώσουν την βράβευση του «μπαμπά». Όπως θα καμαρώνουν πάντα για τα όσα προσέφερε στην Ιατρική και στην Ανθρωπότητα. Η σύζυγός του και οι τρεις κόρες του, όπως όμως και τα τέσσερα εγγόνια του που, μέχρι στιγμής, του έχουν «χαρίσει»…
Τι τον προβληματίζει στην εποχή μας
κι η συμβουλή σε μελλοντικούς επιστήμονες!
Πολλά θα μπορούσε να αναφέρει κανείς για τον γεννηθέντα στις 18 Ιουλίου του 1951, στην Πάτρα, Γεώργιο Χρούσο: Ότι είναι μεταξύ των 250 πλέον χαρακτηριστικών κλινικών ερευνητών του κόσμου. Ότι συνέγραψε περισσότερες από 1.100 επιστημονικές εκδόσεις, ότι έχει επιμεληθεί 30 βιβλία, ότι τα έργα του έχουν χρησιμοποιηθεί περισσότερες από 74.000 φορές!
Ακόμα, ότι σύμφωνα με την ιστοσελίδα ISI (που μετρά τις αναζητήσεις για επιστημονικές εκδόσεις) είναι ο πλέον ανακτημένος κλινικός παιδίατρος και ενδοκρινολόγος στον κόσμο. Σύμφωνα με το μετρητή αναφορών της υπηρεσίας Google, ως Μελετητής είναι ο 37ος πιο αναγνωρισμένος επιστήμονας στον κόσμο!
Εμείς, όμως, επιλέξαμε να προτάξουμε την άλλη πλευρά, την Ανθρώπινη. Του… Γιώργου, του μοναχογιού του Παναγιώτη και της Σπυριδούλας, από την οδό Μεσολογγίου. Αλλά και του κυρίου Χρούσου που μετά από μια τέτοια Επιστημονική διαδρομή, μας απαντά σε δύο καίρια ερωτήματα: 1ον, τί τον ανησυχεί ή προβληματίζει περισσότερο, στην εποχή που ζούμε. Και 2ον τι θα συμβούλευε έναν έναν νέο που ονειρεύεται να ανοίξει «φτερά» του στην Επιστήμη.
Στο πρώτο ερώτημα, η απάντησή του, είναι:
«Με προβληματίζουν πολύ, πρώτον, η σχεδόν γενική έλλειψη ουσιαστικής παιδείας που προκαλεί και τα πιο πολλά κακά που υπάρχουν γύρω μας και, δεύτερον, η ραγδαία αλλαγή του κλίματος συνδυασμένη με ανικανότητα της ανθρωπότητας να λάβει μέτρα αντιμετώπισης».
Και όσο για τη «συμβουλή» του σε νέους εν δυνάμει επιστήμονες;
«Στους νέους που έχουν να επιλέξουν την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, συνιστώ την Επιστήμη, δεδομένου ότι αυτή παρέχει ευγενείς διανοητικές ‘προκλήσεις’ και την ευκαιρία υπέρβασης, δηλ. προσφοράς προς τους άλλους. Αυτές οι συνθήκες σαφώς δίνουν νόημα ζωής και μπορεί να δημιουργήσουν αίσθημα ευδαιμονίας».
