Δηλώνει: «Είναι αναχρονιστικός θεσμός με επιπτώσεις σ’ όλη τη ζωή του παιδιού»

του Αχιλλέα Ροδίτη

Ο κ. Γιάννης Καμπισόπουλος δεν είναι μια τυχαία προσωπικότητα. Ευρέως γνωστός στην «παλιά φουρνιά» πατρινών για τις εκπαιδευτικές του ικανότητες και το αδιαμφισβήτητο κύρος του, με τον λόγο του να αποκτά ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία. Ιδίως όταν αυτός περιστρέφεται γύρω από το μείζον ζήτημα των Πανελλαδικών εξετάσεων που αυτές τις μέρες και για όλη την τρέχουσα εβδομάδα βρίσκονται σε εξέλιξη.

Ο Κοινωνιολόγος – Πολιτειολόγος, πρώην Καθηγητής και Διευθυντής στο ΑΤΕΙ Πατρών, ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε ως Επίκουρος  Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών, μιλά για τις Πανελλήνιες εξετάσεις μέσω της «Πολιτείας» και τολμά μια ανατρεπτική προσέγγιση χαρακτηρίζοντας την όλη διαδικασία ως «διαυγή» μεν, «καταστροφική για την ψυχολογία των παιδιών» δε.

Κουβαλώντας πια την εμπειρία πολλών δεκαετιών προσφοράς στην δημόσια Εκπαίδευση την οποία υπηρέτησε παρέχοντας το μέγιστο των δυνατοτήτων του, για την καλύτερη δυνατή μόρφωση των παιδιών που πέρασαν από τα «χέρια» του – πολλοί εξ αυτών εξελίχθηκαν σε μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων και της τέχνης αλλά κυρίως αποτελούν σημαντικά μέλη των κοινωνιών όπου δραστηριοποιούνται – ζητά την κατάργηση των Πανελλαδικών λέγοντας: «Είναι το πιο αναχρονιστικό μοντέλο που έχουμε και πρέπει να σταματήσει. Εάν οι πολιτικοί μας θέλουν να κάνουν Μεταρρυθμίσεις, η πρώτη από την οποία οφείλουν να ξεκινήσουν είναι αυτή. Με την κατάργηση των Πανελληνίων».

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ

Ως βετεράνος Καθηγητής, ο κ. Καμπισόπουλος επιχειρεί να «ανοίξει» τον δημόσιο διάλογο εστιάζοντας στις «σοβαρές επιπτώσεις», που όπως επισημαίνει, έχουν οι Πανελλαδικές. «Επιπτώσεις, και στην οικογένεια μέσω της οικονομικής αφαίμαξης των γονιών με τα φροντιστήρια, και κυρίως στα ίδια τα παιδιά, μέσω ψυχολογικών συνεπειών που μένουν για πάντα στις ζωές τους και δεν επουλώνονται», τονίζει.

Αναλύοντας τη θέση του εξηγεί: «Η διαδικασία προϋποθέτει μια επίπονη προετοιμασία για αυτόν τον ψυχοφθόρο διαγωνισμό που αναπτύσσει μια διάχυτη δυσαρέσκεια στη ζωή κάθε παιδιού. Το οποίο αισθάνεται πως η ζωή του κρίνεται μέσα σε μια μέρα, μέσα στις 3 ώρες του διαγωνίσματος στις Πανελλαδικές. Νιώθουν ότι τρέμουν γιατί όσο και να τους λέμε ότι ‘δεν κρίνονται τα πάντα από τις εξετάσεις, τα έχουμε προετοιμάσει επί χρόνια για να νιώθουν ότι όλη τους η ζωή κρέμεται από τις Πανελλαδικές».

«Και έτσι», καταλήγει ο κ. Καμπισόπουλος, «επειδή η πιθανή αποτυχία δεν οφείλεται μόνο στο πόσο διαβασμένος είναι κάποιος, αλλά σ’ έναν βαθμό και στην ψυχική διάθεση που έχει το παιδί εκείνη τη μέρα, αν τελικά αποτύχει νιώθει ανήμπορο, ότι δεν αξίζει. Συναίσθημα που δυστυχώς τον ‘συντροφεύει’ σε όλη του τη ζωή». 

ΧΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑΛΕΝΤΑ

Βάζοντας και μιαν άλλη παράμετρο, σημειώνει πως έτσι άπαντες οι μαθητές και γονείς επικεντρώνονται στην επιτυχία στις Πανελλήνιες και μόνο, γεγονός που δεν αφήνει περιθώρια για εντοπισμό και καλλιέργεια άλλων ταλέντων που κάποια παιδιά μπορεί να έχουν σε άλλα πεδία, όπως στον αθλητισμό, στις τέχνες κ.α.. Δίνει ένα παράδειγμα επ’ αυτού: «Ένας ταλαντούχος αθλητής θα αναγκαστεί να διακόψει τον αθλητισμό για να προετοιμαστεί για τον καλό βαθμό στις Πανελλήνιες. Κι έτσι, θα χάσει ο αθλητισμός ένα ταλέντο, διότι δύσκολα θα επιστρέψει το παιδί…». 

Η ΠΡΟΤΑΣΗ

Ξέροντας ότι δεν αρκεί η κριτική αλλά χρειάζεται και η αντιπρόταση, ο Καθηγητής προτείνει: «Να καταργηθούν οι Πανελλαδικές, να απορροφηθούν οι πανάξιοι Καθηγητές από τα Λύκεια. Κάθε παιδί να επιλέγει τη Σχολή αρεσκείας του και να δίνει εξετάσεις σε τρία μαθήματα που ορίζει η Σχολή και ένα μάθημα επιλογής του υποψηφίου και έτσι να εισάγεται στο Πανεπιστήμιο. 

ΝΑ ΕΣΤΙΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

Τέλος, θίγει και ένα ακόμα ζήτημα. Την «παπαγαλία» που αποτρέπει από την κατανόηση. Διότι όπως αναφέρει, «ένα παιδί της θεωρητικής κατεύθυνσης πρέπει να αποστηθίσει περί τις 1.700 σελίδες. Να τις απομνημονεύσει σε βαθμό που να θυμάται αυτολεξεί τα πάντα, έστω κι αν δεν έχει κάνει κτήμα του αυτό που διάβασε, ώστε να το εντυπωθεί για μια ζωή. Υπογραμμίζει ότι: «αν θέλουμε να εκσυγχρονιστούμε ως κοινωνία, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε την Παιδεία και να εξασφαλίσουμε τη μόρφωση, όχι την παπαγαλία».

ΑΧΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ/ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ