Όταν ήμουν νέος, όλα στην κοινωνία έμοιαζαν να στοχεύουν προς τον γάμο. Ήταν μια προσδοκία. Και ήταν αναπόφευκτο. Έπρεπε να συναντήσεις κάποιον, να παντρευτείς και να δημιουργήσεις οικογένεια. Πάντα αυτός ο δρόμος υπήρχε και πάντα αυτός θα είναι.  

Αλλά ακόμη και έτσι, το μερίδιο των ανθρώπων που είναι παντρεμένοι είναι ήδη μειωμένο. Τη χρονιά που γεννήθηκα, το 1970, το ποσοστό των Αμερικανών μεταξύ των ηλικιών 25 και 50 ετών, οι οποίοι δεν είχαν παντρευτεί, ήταν μόλις 9%. Μέχρι να γίνω ενήλικας, ο αριθμός αυτός είχε φθάσει το 20%. 

Κάποιοι άνθρωποι καθυστερούν να παντρευτούν. Κάποιοι άλλοι δεν το κάνουν καθόλου.  

Αυτή η τάση συνεχίζεται και τώρα βρισκόμαστε κοντά σε ένα ορόσημο. Αυτόν τον μήνα, το Ερευνητικό Κέντρο Pew δημοσίευσε μια ανάλυση δεδομένων, η οποία δείχνει ότι: 

το μερίδιο των ενήλικων Αμερικανών, οι οποίοι ούτε είναι παντρεμένοι ούτε ζουν μαζί με το ταίρι τους, έχει αυξηθεί στο 38%,  

ενώ αυτή η ομάδα «περιλαμβάνει ορισμένους ενήλικες που ήταν προηγουμένως παντρεμένοι (και τώρα είναι χωρισμένοι ή χήροι), το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης -σε σύγκριση με το 1990- προέρχεται από την άνοδο του αριθμού όσων δεν έχουν ποτέ παντρευτεί». 

Αυτό ήρθε στο φως μετά από στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Στατιστικών Υγείας, τα οποία έδειξαν ότι ο δείκτης γάμων έφθασε σε ιστορικό χαμηλό το 2018. 

Είμαστε κοντά σε μια περίοδο, κατά την οποία στις ΗΠΑ θα υπάρχουν περισσότεροι ανύπαντροι ενήλικες παρά παντρεμένοι, μια εξέλιξη με τεράστιες επιπτώσεις στο πώς ορίζουμε την οικογένεια και την ενηλικίωση γενικότερα, όπως και στο πώς διαρθρώνουμε τη φορολογία και τα επιδόματα. 

Φυσικά, τα ποσοστά των ανύπαντρων διαφέρουν από δημογραφικές ομάδες σε δημογραφικές ομάδες. Όπως κατέδειξε το Pew: 

Ανάμεσα στις ηλικίες 25 έως 54 ετών, το 59% των μαύρων ενήλικων ήταν χωρίς ταίρι το 2019. Αυτό το ποσοστό είναι υψηλότερο από το αντίστοιχο των Ισπανόφωνων (38%), των λευκών (33%) και των Ασιατών (29%). Για τις περισσότερες εθνοτικές ομάδες, οι άνδρες είναι πιο πιθανό να είναι δίχως ταίρι από ότι οι γυναίκες. Εξαίρεση αποτελούν οι μαύροι, στους οποίους οι γυναίκες (62%) είναι πιο πιθανό να είναι χωρίς ταίρι από ότι οι άνδρες (55%).  

Ως κοινωνία, πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας αν είναι σωστό και δίκαιο να συνεχίσουμε να επιβραβεύουμε τον γάμο μέσω της φορολογίας και της πολιτικής, όταν λιγότεροι άνθρωποι επιλέγουν να παντρευτούν ή να βρουν μια αποδεκτή σχέση. 

Είναι ο γάμος πάντα το ιδανικό; Και θα πρέπει τα μοναχικά άτομα να πληρώνουν ένα φόρο «μοναχικότητας» (στο πλαίσιο αυτού που αποκάλεσαν το 2013 οι Lisa Arnold και Christina Campbell του The Atlantic ως «θεσμοποιημένη μοναχικότητα») επειδή δεν τον επιδιώκουν (τον γάμο); 

Το 2013, όταν οι Arnold και Campbell ολοκλήρωσαν την ανάλυσή τους, βρήκαν ότι «κατά τη διάρκεια της ζωής, οι ανύπαντροι άνθρωποι μπορούν να πληρώσουν έως και 1 εκατ. ευρώ περισσότερο σε σχέση με τους παντρεμένους σε ασφαλιστική κάλυψη, φόρους και άλλα».  

Ήμουν παντρεμένος, αλλά δεν είμαι πια. Δεν βλέπω να ξαναπαντρευτώ στο μέλλον. Δεν είναι μια φιλοδοξία που έχω. Και δεν θεωρώ τίποτα λάθος σε αυτό. Αλλά αντιλαμβάνομαι την ώθηση των γύρω μου, οι οποίοι είναι παντρεμένοι ή φιλοδοξούν να γίνουν και λαθεμένα υποστηρίζουν ότι ο γάμος είναι ο μοναδικός τρόπος να είσαι αληθινά χαρούμενος και ολοκληρωμένος. Τα απορρίπτω όλα αυτά. 

Ο καθένας ό,τι θέλει, αυτό λέω εγώ. Και αυτό περιλαμβάνει τους χαρούμενος ελεύθερους και τα χαρούμενα ζευγάρια που δεν θέλουν να παντρευτούν. 

Υπάρχει σίγουρα μια υπόθεση που πρέπει να γίνει, όταν εμπλέκονται παιδιά, η οποία αναφέρει ότι (τα παιδιά) ωφελούνται από περισσότερη φροντίδα και περισσότερα χρήματα (όταν οι γονείς ζουν μαζί). Αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρόκειται για παντρεμένους γονείς, αν και συχνά συμβαίνει. Όπως εξηγούσε το 2014 το Ινστιτούτο Brookings: 

Τα παιδιά που μεγαλώνουν με παντρεμένους γονείς, τα πάνε καλύτερα στο σχολείο, αναπτύσσουν ισχυρότερες γνωστικές και μη ικανότητες, είναι πιο πιθανόν να πάνε στο κολλέγιο, να κερδίσουν περισσότερα χρήματα και πιθανόν να κάνουν ένα πιο σταθερό γάμο. Χρησιμοποιώντας τα δικά μας σημεία αναφοράς για την επιτυχία στα διαφορετικά στάδια ζωής, τα οποία αναπτύχθηκαν ως μέρος του Brookings Social Genome Model, βρήκαμε παρόμοια μοτίβα. 

Αλλά τι συμβαίνει με τους ανήλικες, οι οποίοι δεν έχουν παιδιά ή τα παιδιά τους είναι ενήλικα σήμερα;  

Ο Paul Dolan, ένας επιστήμονας του συμπεριφορισμού στο London School of Economics, τονίζει ότι ενώ οι άνδρες, κατά μέσον όρο, μπορούν να ωφεληθούν από τον γάμο, επειδή ηρεμούν και παίρνουν λιγότερα ρίσκα, οι γυναίκες δεν απολαμβάνουν τα ίδια οφέλη. Αντίθετα, σύμφωνα με τον Dolan, οι πιο ευτυχισμένες είναι όσες δεν παντρεύτηκαν ποτέ ή δεν απέκτησαν παιδιά. 

Αυτό, φυσικά, αποτελεί μια μεγάλη συζήτηση, οι οποίοι δύσκολα καταλήγει κάπου. Υπάρχουν μια σειρά υπεύθυνων ανδρών, οι οποίοι δεν χρειάζεται να φορέσουν δαχτυλίδι γάμου, και μια σειρά παντρεμένων μητέρων, οι οποίες θεωρούν ότι η οικογένειά τους είναι το φως στη ζωή τους. 

Αλλά το βασικό παραμένει: Ο γάμος, ως κυρίαρχο ιδεώδες χάνει το momentum. Το ίδιο συμβαίνει και με το στίγμα του ανύπαντρου. Τώρα η κυβερνητική πολιτική που επιβραβεύει τους παντρεμένους, ενώ τιμωρεί τους ανύπαντρους, θα πρέπει επίσης να χαλαρώσει.