–  Ο “Συμπαραστάτης του Πολίτη” στη Δυτική Ελλάδα εξομολογείται… | Τι επετεύχθη και τι σχεδιάζεται…

Συνέντευξη στον Αχιλλέα Ροδίτη (από εφημ. ΠΟΛΙΤΕΙΑ)

Ο Γιώργος Τελώνης είναι ο Συμπαραστάτης του Πολίτη. Θέση στην οποία τον περασμένο Φλεβάρη το Περιφερειακό Συμβούλιο Δυτικής Ελλάδας τον επανεξέλεξε με ευρύτατη πλειοψηφία. Αποδεχόμενο ουσιαστικά ότι η πρώτη θητεία του στον Θεσμό ήταν καθ’ όλα επιτυχημένη και τα πεπραγμένα του δημιουργούσαν βεβαιότητα για επίσης αποδοτική δεύτερη θητεία. Θα μπορούσε να μείνει στην «ασφαλή» άσκηση κριτικής όμως προτίμησε να αφιερώσει κόπο και χρόνο για τον τόπο του. Και μάλιστα, δίχως κάποιο υλικό αντάλλαγμα αφού η αντιμισθία του θέλησε να διατίθεται για κοινωφελείς σκοπούς. Του αρκεί άλλωστε… ένα χαμόγελο, ένα ευχαριστώ. «Αυτή είναι η καλύτερη αμοιβή», λέει ο ίδιος…

Ο πετυχημένος Συμπαραστάτης του Πολίτη και της Επιχείρησης της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, αναλύει στην «Πολιτεία» τα όσα έγιναν και όσα αλλάζουν υπέρ των πολιτών, σ’ αυτή τη δεύτερη θητεία του…

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: 

Ερ:  Πόσο δύσκολο είναι πρακτικά να είσαι στο πλευρό του πολίτη σε ένα κράτος που είναι γνωστό για τα προβλήματά του στις δημόσιες υπηρεσίες;

Απ:  Δεν είναι εύκολο, είναι η αλήθεια. Απεναντίας. Αλλά σκέφτηκα, όταν έθεσα υποψηφιότητα για τη θέση, ότι σε αυτό το κράτος δεν αρκούν οι εκ του ασφαλούς διαπιστώσεις και εν προκειμένω οι εξ αποστάσεως γενικοί αφορισμοί. Δεν ωφελούν, θα έλεγα. Πρέπει κάποιοι να μπουν στη μάχη, να παλέψουν. Αυτό ήταν εξ αρχής το κίνητρό μου, αυτό παραμένει.

Είχα τον χρόνο και κυρίως είχα τη διάθεση, το μεράκι. Να κάνω κάτι κι εγώ για ν’ αλλάξει αυτό που περιγράψατε στην ερώτησή σας. Και σας διαβεβαιώνω, μετά από θητεία 5 χρόνων, ότι τελικά έχουν αλλάξει πολλά. Όχι όσα θα θέλαμε και θα έπρεπε, αλλά πολλά. Το ζω καθημερινά. Βελτιώνονται οι παρεχόμενες υπηρεσίες, ενισχύεται η διαφάνεια, καταπολεμούνται των φαινόμενα κακοδιοίκησης και θωρακίζεται η κουλτούρα της διαμεσολάβησης και της εξωδικαστικής επίλυσης των διαφορών.

Ερ:  Ποιες ενέργειες ιεραρχήσατε και δρομολογήσατε για να επιτελέσετε την αποστολή σας ως Συμπαραστάτης του Πολίτη;

Απ:  Έκανα ό,τι έκρινα πως θα συνέβαλε αφενός στην διά ζώσης επαφή με τους πολίτες, γιατί έτσι πιστεύω ότι εμπεδώνεται στη συνείδησή τους καλύτερο αίσθημα αξιοπιστίας, και αφετέρου στην όσο το δυνατόν πιο γρήγορη διευθέτηση του θέματός τους.

Να το πω απλά: προσπάθησα, με κάθε τρόπο, να τρέχουν τάχιστα οι διαδικασίες, είτε υπήρχε λύση στο πρόβλημά τους είτε όχι, ώστε οι πολίτες να έπαιρναν πολύ σύντομα μια οριστική απάντηση. Και μαζί την εξήγηση της όποιας απάντησης.

• Επιδίωξα την προσωπική επαφή με τους πολίτες και με τους φορείς, για να τους ακούω, να τους κατανοώ, να τους εξηγώ, να μου εξηγούν, να καταλαβαινόμαστε.

• Έδωσα, επίσης, μεγάλη βαρύτητα και σε κάτι άλλο: Σε προσωπικές αυτεπάγγελτες παρεμβάσεις, βάσει του θεσμικού ρόλου μου, για μείζονα κοινωνικά θέματα. Δεν αρκεί, πολλές φορές, να περιμένεις την καταγγελία, το παράπονο, την έκφραση αγωνίας. Πρέπει να αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες όταν διαπιστώνεις πως κάτι δεν πάει καλά.

• Και το τελευταίο: Η πόρτα του γραφείου μου, ως Συμπαραστάτης, είναι πάντα ανοιχτή για όλους ανά πάσα στιγμή. Το τηλέφωνό μου το ίδιο. Ξέρετε, σε τέτοιου είδους λειτουργήματα δεν υπάρχουν ωράρια.

Ερ:  Από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα, σε ποιους τομείς έχετε διαπιστώσει βελτίωση;

Απ:  Το είπα και πριν. Βεβαίως και υπάρχει βελτίωση, θεαματική σε κάποιες περιπτώσεις. Δεν σας κρύβω ότι τους πρώτους μήνες, τον πρώτο χρόνο, ήμουν συγκρατημένος, επιφυλακτικός. Αλλά περνώντας ο χρόνος και διαπιστώνοντας, μέσα από περιστατικά και γεγονότα, ότι δημόσιοι και δημοτικοί φορείς και υπηρεσίες έχουν αλλάξει νοοτροπία και φιλοσοφία, αισθάνθηκα ότι κάνω κάτι που πιάνει τόπο. Αργά αλλά σταθερά. 

Ερ:  Ποιοι είναι οι νέοι στόχοι; Ο Γ. Τελώνης πού βάζει τον πήχη, τι θέλει να αφήσει ως μεγαλύτερη προσφορά μέσα από αυτό;

Απ:  Το προσωπικό στοίχημα για εμένα, όταν ανέλαβα αυτό το λειτούργημα, γιατί πραγματικά ως τέτοιο το θεωρώ, ήταν ένα: να δω στα μάτια των πολιτών ένα βλέμμα ικανοποίησης, ανακούφισης. Να δω ότι ακόμα κι αν το αίτημά τους, το παράπονό τους, δεν έγινε δεκτό, ένιωσαν ότι κάποιος τους άκουσε, τους κατάλαβε, τους βοήθησε. Δεν έγινα Συμπαραστάτης για να αποκομίσω κάποιο όφελος. Θα μπορούσα να μείνω στη δουλειά μου, η οποία δόξα τω Θεώ πάει μια χαρά, και να παρακολουθούσα από μακριά και εκ του ασφαλούς.

Ήθελα, όμως, να ζήσω αυτή την εμπειρία. Να νιώσω πώς είναι να βοηθάς, να προσφέρεις, να παρακαλάς, να ζητάς, να ξαναζητάς, να μάχεσαι, ακόμα και για το αυτονόητο. Και το πιο βασικό: Να εισπράττεις το βλέμμα ενός πολίτη που έλυσε το πρόβλημά του και σε κοιτάζει σαν σωτήρα. Πιστέψτε με, αυτό είναι για μένα η καλύτερη ανταμοιβή, αυτό είναι που θα κρατήσω στο μυαλό μου και στην καρδιά μου όταν αποχωρήσω από τη θέση. Εισπράττεις ένα χαμόγελο, ένα ευχαριστώ, και αυτή είναι η καλύτερη αμοιβή.

Και κάτι ακόμα. Επειδή, όπως θα γνωρίζετε, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα, διαθέτω το σύνολο της αντιμισθίας μου για κοινωφελείς σκοπούς, τους οποίους επιλέγουμε μαζί με τον κ. Φαρμάκη, είναι ανεκτίμητο το συναίσθημα να αντικρίζεις ανθρώπους που νιώθουν ότι τους προσέφερες ένα δώρο ζωής. Αυτή η αίσθηση είναι μοναδική.

Ερ:  Είστε αν μη τι άλλο ένας ενεργός πολίτης που παρακολουθείτε στενά τα τοπικά πράγματα, παρεμβαίνετε.  Έχετε καταλήξει στο αν υπάρχουν και ποιες είναι οι μεγαλύτερες παθογένειες της πόλης, της περιοχής; Κατά τη γνώμη σας πού πρέπει να στρέψουμε την πόλη των επόμενων δεκαετιών;

Απ:  Θα επαναλάβω κάτι που το έχω πει ήδη αρκετές φορές σε δημόσιες και ιδιωτικές παρεμβάσεις μου. Η παθογένεια της Πάτρας είναι μία και παραμένει μία: ότι δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Και γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε; Γιατί δεν μιλάμε. Γιατί δεν καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι. Γιατί δεν ακούμε τον άλλον. Ακούμε μόνο τον εαυτό μας. Γιατί νομίζουμε ότι μόνο η δική μας γνώμη έχει βαρύτητα.

Όσο παραμένουμε δέσμιοι αυτής της νοοτροπίας, πολύ φοβάμαι πως η Πάτρα μας, και την αποκαλώ έτσι γιατί έτσι τη νιώθω, θα μένει εγκλωβισμένη, καθηλωμένη. Όσο για το ερώτημά σας, πού πρέπει να στρέψουμε την Πάτρα των επόμενων δεκαετιών, θα σας απαντήσω με τον ίδιο τρόπο. Σε αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσουμε όλοι. Να καθίσουμε σε ένα τραπέζι, να βάλουμε κάτω τα δεδομένα, να δούμε τι έχουμε και τι δεν έχουμε, και να αποφασίσουμε. Ως πόλη, ως ομάδα, ως οικογένεια. Ειδάλλως, κύριε Ροδίτη, θα κάνετε την ίδια ερώτηση σε 10 διαφορετικούς πατρινούς και θα πάρετε, πιθανότατα, 10 διαφορετικές απαντήσεις. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι ομάδα

Οι διαρκώς αντίθετες απόψεις και οι απόλυτες εκφράσεις δημιουργούν αποπροσανατολισμό και δεν επιτρέπουν στην πόλη να χαράξει στρατηγική. Γιατί δυστυχώς καθένας θεωρεί πως η δική του στρατηγική είναι η καλύτερη.