Δεν θέτει σε κίνδυνο τον άνθρωπο ακόμη και μετά από τσίμπημα

Ένας διαφορετικός επισκέπτης-εκπρόσωπος του ζωικού βασιλείου κίνησε το ενδιαφέρον λουόμενων στην παραλία του Λεβεντοχωρίου τις τελευταίες ημέρες…

Άλλωστε η εικόνα του είναι πανέμορφη κι όποιος μπορέσει να το αντιληφθεί να κινείται στο χώρο θα εντυπωσιαστεί…

Πρόκειται για μια… αράχνη και πιο συγκεκριμένα την «αράχνη-Πασχαλίτσα» -όπως έχει επικρατήσει να αποκαλείται στη χώρα μας- που στο πρόσφατο παρελθόν «απασχόλησε» τον ηλεκτρονικό Τύπο με λάθος -πάντως- τρόπο… αυτό γιατί, τότε, χαρακτηρίστηκε ως σπάνιο και απειλούμενο είδος, απειλητικό για τον άνθρωπο και άλλα πολλά που το διαδίκτυο εύκολα «υιοθετεί»…

«H παρουσία τους στην χώρα μας είναι εντελώς φυσική»…

Ο φοιτητής του τμήματος Περιβάλλοντος του Ιονίου Πανεπιστημίου (και εργαζόμενος στο γραφείο Περιβαλλοντικών Μελετών Envir), Νίκος Μανόλας (ΦΩΤΟ), με δήλωση του στο iliaenimerosi.gr, αναφέρει πως: «Το συγκεκριμένο γένος αραχνών έχει τραβήξει ιδιαίτερα την προσοχή αρθρογράφων οι οποίοι αντιγράφοντας κείμενα ο ένας από τον άλλον (copy-paste) αναπαράγουν ψευδείς πληροφορίες.

Υπάρχουν πολλές σελίδες που γράφουν για το είδος “Eresus cinnaberinus”, πως είναι ένα σπάνιο είδος που την δεκαετία του ‘90 υπήρχε μόνο μια αποικία στο Ηνωμένο Βασίλειο και τώρα όχι μόνο έχει ανακάμψει, άλλα αρχίζει να εξαπλώνεται μέχρι την χώρα μας, ενώ μερικοί θαρραλέοι το πάνε ένα βήμα παρακάτω και ισχυρίζονται ότι ήρθαν στην Ελλάδα μέσω ανθρώπινων παρεμβάσεων, αυτά όμως δεν ισχύουν.

Το “Eresus cinnaberinus” δεν πρόκειται για ένα είδος αραχνών, αλλά για τρία διαφορετικά συγγενικά είδη που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Μέχρι πρόσφατα οι επιστήμονες πίστευαν ότι πρόκειται για ένα είδος λόγω της μεγάλης ομοιομορφίας τους.

Και τα τρία αυτά είδη έχουν ευρεία κατανομή στην Ευρώπη. Η αποικία του Ηνωμένου Βασιλείου στην οποία αναφέρονται τα άρθρα δεν ήταν ο τελευταίος πληθυσμός της αράχνης αυτής στον κόσμο, άλλα ήταν ο τελευταίος πληθυσμός του Ηνωμένου Βασιλείου.

Την δεκαετία του ‘90 αυτές οι αράχνες ήταν όντως σπάνιες στο Ηνωμένο Βασίλειο, όμως συνέχιζαν να υπάρχουν κανονικά σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.

Στην Ελλάδα υπάρχουν τέσσερα είδη του γένους (το ένα από αυτά δεν ανήκε ποτέ στο cinnaberinus, ήταν γνωστό πως ήταν ξεχωριστό) και είναι όλα αυτόχθονα, δεν έχουν έρθει δηλαδή από κάποια άλλη χώρα στη πρόσφατη ιστορία, ούτε τις μετέφερε ο άνθρωπος από το Ηνωμένο Βασίλειο, αντιθέτως η παρουσία τους στην χώρα μας είναι εντελώς φυσική».

Eresus cinnaberinus – Info

Ως γένος, είναι γνωστό για την ικανότητά τους στην κατασκευή μεταξένιων θόλων και σωλήνων τους οποίους διακοσμούν με τα απομεινάρια φαγωμένων σκαθαριών και μυρμηγκιών, όπως οι άνθρωποι βάζουν ως τρόπαια τα κεφάλια ζώων που έχουν σκοτώσει στους τοίχους. Η μητέρα αράχνη – πασχαλίτσα πεθαίνει αφού εκκολάψει τα αυγά της έτσι ώστε τα μικρά της να τραφούν από το σώμα της.

Το χρώμα της πασχαλίτσας το έχουν μόνο τα αρσενικά του συγκεκριμένου είδους. Οι λόγοι είναι εξελικτικοί. Όπως αναφέρει, (πηγή ΕΔΩ) ο καθηγητής Εντομολογίας και πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Δημήτρης Κωβαίος, παρατηρείται χαρακτηριστικά ένας διμορφισμός φύλου. «Σε πάρα πολλά αρθρόποδα στο ζωικό βασίλειο, το αρσενικό είναι πολυγαμικό. Ουσιαστικά διασπείρει τα σπερματοζωάριά του. Είναι και το μόνο που κινείται από φωλιά σε φωλιά προκειμένου να συζευχθεί με τα θηλυκά, τα οποία βρίσκονται μέσα σε λαγούμια. Τα θηλυκά δεν έχουν αυτό τον χρωματισμό επειδή δεν κινδυνεύουν από τους φυσικούς εχθρούς που είναι πουλιά, άλλα έντομα, σφήκες κ.λπ. Τα αρσενικά κινούνται πάνω στο έδαφος οπότε είναι ορατά», όπως σημειώνει.

Ακριβώς επειδή τα αρσενικά κινούνται πάνω στο έδαφος, μιμούνται το χρωματισμό της πασχαλίτσας η οποία μπορεί να απωθεί τους εχθρούς της. Κάνοντας λόγο για «εξαιρετικό της φύσης», ο κ. Κωβαίος υπογραμμίζει πως αυτό το φαινόμενο λέγεται μιμητισμός.

Ειδικότερα: «Είναι μια εξέλιξη στα είδη ώστε να προστατεύονται με βάση το χρώμα τους από εχθρούς. Ουσιαστικά μιμούνται τα χρώματα των άλλων ζώων, στην προκειμένη περίπτωση της πασχαλίτσας, η οποία έχει αμυντικούς μηχανισμούς και όταν προσβληθεί εκλύει κάποιες δυσάρεστες χημικές ουσίες. Κάποια είδη ζώων δεν τις προσβάλλουν γι’ αυτό το λόγο η ίδια η εξέλιξη έχει οδηγήσει και την αρσενική αράχνη σε αυτό τον χρωματισμό».

Δεν θέτουν σε κίνδυνο τον άνθρωπο ακόμη και μετά από τσίμπημα

Όταν συναντήσουν μια αράχνη πασχαλίτσα οι άνθρωποι καλούνται, όχι μόνο να μη τη θανατώσουν αλλά να την προστατέψουν. Μάλιστα ακόμη κι αν τσιμπήσει έναν άνθρωπο, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο και μόνο σε περιπτώσεις που θα νιώσει ότι απειλείται η ζωή της, δε θα κινδυνεύσει η υγεία του. Ο ίδιος σημειώνει χαρακτηριστικά πως «τα τσιμπήματα των αραχνών είναι αθώα. Δηλαδή δεν πρέπει να τις φοβόμαστε. Η αράχνη πασχαλίτσα έχει ένα πολύ ήπιο δηλητήριο που δεν βλάπτει την υγεία του ανθρώπου σε αντίθεση με τις μέλισσες και τις σφήκες που μπορεί σε άτομα με αλλεργικές αντιδράσεις να προκαλέσουν προβλήματα».

Η αράχνη πασχαλίτσα ζει περίπου τρία χρόνια. Τα ενήλικα θηλυκά γεννούν τα αυγά τους σε ομάδα των 80 μέσα στο λαγούμι. Οι νεαρές εκκολαπτόμενες αράχνες τρέφονται με έμεσμα της μητέρας τους και τελικά οι νεαρές αράχνες σκοτώνουν και τρώνε τη μητέρα τους, όταν αυτή δεν μπορεί να πλέον να τους δίνει τροφή. «Ενώ τις φοβόμαστε εντούτοις είναι εξαιρετικές μητέρες και τελικά θυσιάζονται για τα παιδιά τους», συμπληρώνει ο κ. Κωβαίος.