Πριν λίγο καιρό το κέντρο επιχειρήσεων της Άμεσης Δράσης Πατρών κινητοποιήθηκε μετά από ένα τηλεφώνημα. Τι είχε συμβεί; Μια γυναίκα κατήγγειλε πως σε κοντινό της σπίτι μία ηλικιωμένη που κρατούσε τα εγγόνια της επειδή η κόρη της εργαζόταν, τα χτυπούσε.
Οι αστυνομικοί πήγαν στο σπίτι, ενώ κλήθηκε και η κόρη της φερόμενης ως δράστιδας και μητέρα των παιδιών. Η υπόθεση πήρε το δρόμο της και μετά από αυτή την εξέλιξη ίσως ανάλογο συμβάν στο μέγεθος που διαπιστώθηκε να μην επαναληφθεί.
Τι μας διδάσκει αυτή η ιστορία; Πως η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, μπορεί να δώσει λύσεις στα σημερινά αδιέξοδα που προκαλούνται από παραβατικές συμπεριφορές μικρής ή μεγάλης βαρύτητας και αφορούν σε: κακοποίηση ανηλίκων, βιασμούς, ενδοοικογενειακή βία και πολλές άλλες περιπτώσεις που συχνά βλέπουν το φως της δημοσιότητας και απασχολούν τις αστυνομικές και δικαστικές Αρχές.
Ο βαθμός εκδήλωσης της κοινωνικής ευθύνης, είναι ίσως ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που καθορίζουν το μέγεθος της σημερινής έξαρσης των πιο πάνω εγκλημάτων που προκαλούν αίσθηση και πολλές φορές αποτροπιασμό, όπως συνέβη με την υπόθεση της 12χρονης η οποία έπεσε θύμα οργανωμένου κυκλώματος μαστροπείας στα Σεπόλια.
Ας επιτραπεί στον υπογράφοντα να γνωρίζει πως τα πιο πάνω εγκλήματα δεν ανακαλύφθηκαν σήμερα. Εδώ και δεκαετίες φαινόμενα κακοποίησης παιδιών, αλλά και άλλα που καταγράφονται στο αστυνομικό δελτίο, απασχολούσαν τις Αρχές.
Φυσικά και οι στατιστικές οδηγούν στο συμπέρασμα πως στην εποχή που διανύουμε καταγράφεται αυξητική τάση σε όλες τις εγκληματικές δραστηριότητες που σχετίζονται με παιδιά και οικογένειες, απόρροια των ειδικών συνθηκών κάτω από τις οποίες βίωσε η κοινωνία την τελευταία κυρίως δεκαετία. Οικονομική κρίση και πανδημία, οδήγησαν σε αδιέξοδα χιλιάδες ανθρώπους. Και τώρα φαίνεται πως εισπράττουμε τα αποτελέσματα των μεγάλων κρίσεων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κοινωνικού φάσματος.
Το γεγονός ωστόσο πως προϋπήρχαν όλες αυτές οι εγκληματικές συμπεριφορές, αλλά σήμερα αυξάνονται ανησυχητικά, μας οδηγεί σε ορισμένα ασφαλή συμπεράσματα τα οποία κωδικοποιούνται ως εξής:
-Οι διαδοχικές κρίσεις που εμφανίστηκαν άφησαν «πληγές» στην κοινωνία οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις μετατράπηκαν σε ανήκεστες βλάβες.
-Η κοινωνία ύψωσε τείχη και αρνήθηκε πεισματικά από κάποιο σημείο και μετά να εκδηλώνει ευαισθησία για το συνάνθρωπο και τα προβλήματά του.
-Η ραγδαία διείσδυση του διαδικτύου στην καθημερινότητα των ανθρώπων, προκάλεσε (και προκαλεί) σημαντικές παρενέργειες σε συμπεριφορές και συναισθήματα.
-Συνέπεια της πιο πάνω διαπίστωσης, είναι η τοξικότητα στην εκδήλωση συναισθημάτων με διατυπώσεις που παραπέμπουν σε μίσος και άλλες ψυχολογικές διαταραχές.
-Η αδυναμία της Πολιτείας να διαχειριστεί με πρωτοβουλίες έναν νέο κόσμο που περιχαρακώνεται στις οθόνες των κινητών τηλεφώνων και αρνείται πεισματικά να συνομιλήσει και να εκδηλώσει τα συναισθήματά του δια ζώσης, λες και ο διπλανός αποτελεί ένα ξένο είδος που δεν πρέπει να προσεγγίζεται.
-Η αδυναμία των Αρχών να εναρμονίσουν την παρουσία τους στα νέα δεδομένα, αντιμετωπίζοντας τα σημερινά εγκλήματα ακόμη και με όρους της δεκαετίας του 90.
-Η αποψίλωση (κυρίως κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης) των δομών που είχαν αφοσιωθεί αποκλειστικά στην παροχή στήριξης ανθρώπων που αντιμετώπιζαν προβλήματα συμπεριφοράς, ή ήσαν θύματα κάθε μορφής κακοποίησης.
– Και τέλος η δυσπιστία που εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας για τους θεσμούς και τις Αρχές που πρέπει να ερευνούν και να τιμωρούν παραβατικές και εγκληματικές συμπεριφορές.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
