του Αχιλλέα Ροδίτη
Ο καθολικός ναός της Πάτρας κοσμεί το κέντρο της πόλης (στην Μαιζώνος) από το 1925, κτισμένος στη θέση του παλαιού που υπήρχε από το 1838 αφού η καθολική ενορία στην πόλη έχει ιστορία που ξεκινά από το 1828. Αλλά η καθολική ενορία του Αγίου Ανδρέα δεν είναι μόνο… ιστορία. Είναι παρόν, είναι και μέλλον.
Ένας ολοζώντανος οργανισμός συμπολιτών μας, που ενωμένοι επιδίδονται σ’ ένα ατέρμονο έργο ευσπλαχνίας προς κάθε συνάνθρωπο. Απ’ το Κέντρο Ακρόασης μέχρι τον Τομέα Φυλακών, τις επισκέψεις κατ’ οίκον και τον Τομέα «παρέας» για όποιον την έχει ανάγκη, ως τη βοήθεια μεταναστών. Και με δράσεις για τον πολιτισμό και τους νέους.
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΦΗΜΕΡΙΟ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ
Το πέρασμα της «Πολιτείας» από τα γραφεία, (δίπλα από τον ναό), έγινε συνειδητά για να καταγράψουμε αυτή την πραγματικότητα. Συναντώντας τον εφημέριο, πατέρα Παύλο Σινιγάλια. «Κατ’ αρχάς, θέλω να σας ευχαριστήσω για το ρεπορτάζ σας αυτό. Ελπίζω να βοηθήσει στην αλληλοκατανόηση ανάμεσα στις χριστιανικές κοινότητες της πόλης μας και να αποσβέσει τις όποιες προκαταλήψεις. Νομίζω ότι όλοι θέλουμε να ζούμε σε μια πόλη φιλική και ανοιχτή προς όλους», ήταν οι πρώτες κουβέντες του.
Ο ίδιος, βέρος Πατρινός, με ρίζες «παν-μεσογειακές» αφού έλκει την καταγωγή του από την Απουλία της Ιταλίας, τη Μάλτα, την Κρήτη και την Τήνο! Μεγαλωμένος στην Πάτρα. Σπούδασε Χημεία στο ΕΚΠΑ και διδακτική Φυσικών Επιστημών στο Λονδίνο και υπηρέτησε την Δευτεροβάθμια Δημόσια Εκπαίδευση.
«Η σχέση μου με τη θεολογία, τη λειτουργική, την ιερή τέχνη και την ποιμαντική της εκκλησίας είναι άτυπη, αλλά διαρκής και βιωματική», μας εξηγεί. Άρχισε απ’ τα χρόνια του δημοτικού σχολείου «και συνέχισε όταν ως μαθητής γυμνασίου προσπαθούσα να αντικρούσω τις ‘θεολογικές προκλήσεις’ που δεχόμουν από τους καθηγητές ή τους συμμαθητές μου. Αυτές τότε μου δημιουργούσαν άγχος, αλλά ήταν ένα κίνητρο μόρφωσης και καλλιέργειας, για το οποίο τώρα ευχαριστώ τον Κύριο», μας λέει.
Εξιστορώντας ότι ενώ ακόμα υπηρετούσε ως καθηγητής Χημείας άρχισε να μελετά συστηματικά την Θεολογία και όταν αφυπηρέτησε χειροτονήθηκε διάκονος. Τον περασμένο Νοέμβριο χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και έγινε ο εφημέριος του Αγίου Ανδρέα. «Με χειροτόνησε ο Σεβασμιότατος π. Θεόδωρος Κοντίδης, Αρχιεπίσκοπος των Καθολικών των Αθηνών σήμερα, και πρώην εφημέριος της Καθολικής Εκκλησίας του Αγίου Ανδρέα», σημειώνει.
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ
«Πόσα είναι τα μέλη της ενορίας σας στην Πάτρα», είναι η πρώτη μας απορία. «Για των ενοριτών μας δεν μπορώ να σας μιλήσω με σιγουριά. Με βάση διάφορες εκτιμήσεις τους υπολογίζω σε καμιά χιλιάδα», η απάντηση του. Έσπευσε όμως να εστιάσει στα «ποιοτικά χαρακτηριστικά της ενορίας», τα οποία όπως είπε «συντελούν στην ιδιομορφία της».
Επ’ αυτό εξηγεί: «Οι ενορίτες μας αποτελούν ένα πολύχρωμο φυλετικό, γλωσσικό και εθνοτικό μωσαϊκό, με μεγαλύτερη ομάδα τους Έλληνες. Σ’ αυτή την ποικιλομορφία προσθέστε και τα διάφορα πνευματικά προφίλ των ενοριτών. Άλλοι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε θέματα κοινωνικής αλληλεγγύης, άλλοι αφοσιωμένοι σε θέματα θείας λατρείας, κάποιοι ενδιαφέρονται να συσπειρώσουν τους συμπατριώτες τους, άλλοι δραστηριοποιούνται στην ιερή μουσική κι άλλοι στη διοργάνωση ψυχαγωγικών συναντήσεων κ.ο.κ.. Εν ολίγοις, η ενορία μας είναι μια μικρή ενορία που εμψυχώνεται από ενορίτες με πλούσια πνευματικά χαρίσματα και μεγάλη αγάπη για την πόλη τους και την κοινότητά μας», τονίζει.
ΟΙ ΜΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ
Πλάι όμως στους «επίσημους» ενορίτες, ο πατέρας Παύλος προσθέτει και τους φίλους της. «Δεν είναι καθολικοί, αλλά αγαπούν και συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη ζωή της ενορίας μας. Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν κοινωνικούς δεσμούς ή δεσμούς αίματος με ενορίτες μας, αλλά και ανθρώπους που έλκονται από την πνευματικότητα, την κοινωνική δράση και τη λειτουργική ζωή της Καθολικής Εκκλησίας. Τους δεχόμαστε με μεγάλη χαρά δίπλα μας και σεβόμαστε απόλυτα το δόγμα και τις γενικότερες θρησκευτικές ή μη θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Η συνεργασία μαζί τους είναι για μας καθήκον και μας παρέχει ψυχική ικανοποίηση», περιγράφει ο Εφημέριος.
Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟΥ»
«Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται πολύ ιδανικά ή ωραιοποιημένα», σπεύδει να διευκρινίσει, «πρέπει να σας πω ότι και η ενορία μας πάσχει από το γενικότερο θρησκευτικό αποχρωματισμό που χαρακτηρίζει τις κοινωνίες της αφθονίας και του καταναλωτισμού». Εκτιμώντας μάλιστα ότι: «σε κάθε ενεργό ενορίτη μας υπολογίζω πως αντιστοιχούν 2 ή 3 απόμακροι ενορίτες που θυμούνται την εκκλησία όταν είναι να λάβουν τα μυστήρια ή να τελέσουν την κηδεία και το μνημόσυνο του γονιού τους. Λυπούμαστε που δεν είναι μαζί μας, που δεν μοιραζόμαστε μαζί τους το λόγο του Κυρίου και τα μυστήρια της Εκκλησίας».
Διαμηνύοντας τους: «Μας λείπουν, όσο λείπουν οι ξενιτεμένοι σ’ αυτούς που μένουν πίσω. Αλλά τους περιμένουμε να γυρίσουν και προσευχόμαστε ώστε και τώρα που είναι μακριά απ’ την Εκκλησία να ακτινοβολούν την αγάπη του Χριστού, την αγάπη με την οποία μπολιάστηκαν στα παιδικά τους χρόνια. Όμως, όταν βλέπουμε έναν ενορίτη να ‘παλιννοστεί’, ή όταν ακούμε ότι κάποιος άλλος, παρόλο που μας ξέχασε, αγωνίζεται εκεί, έξω, για την επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης ή της ειρήνης, νιώθουμε βαθιά στην ψυχή μας τη χαρά των αγγέλων του Θεού (Λκ 15:10)».
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ
«Η γενικότερη τάση είναι οι περισσότεροι νέοι να μην ακολουθούν συστηματικά την πνευματική και λειτουργική ζωή της Εκκλησίας» είναι η παραδοχή του Εφημέριου ο οποίος ως αιτίες αναφέρει: την επιθυμία αυτονόμησης των νέων, τα σκάνδαλα και τις καταχρήσεις εντός της Εκκλησίας, την κοσμικότητα κ.ο.κ..
«Παρόλα αυτά, όποτε ζήτησα από τους νέους να μου δώσουν ένα χέρι βοήθειας, σε κάποια δράση της Εκκλησίας, αυτοί ανταποκρίθηκαν με προθυμία. Αυτό είναι ένα παρήγορο σημάδι και με κάνει να σκέφτομαι ότι η καλύτερη ποιμαντική των νέων είναι αυτή που τους προτείνει έργα, δράση και όχι θεωρία», τονίζει.
Και προσθέτει: «Είναι σαν οι νέοι να έχουν αναλάβει έναν προφητικό ρόλο μέσα στην Εκκλησία και να μας λένε ‘Πάψτε πια να προσφέρετε τις ανώφελες θυσίες σας … μάθετε να κάνετε το καλό, να επιδιώκετε τη δικαιοσύνη, να βοηθάτε τον καταπιεσμένο…’ (Ησ. 1:10-17). Μακάρι η ασημαντότητά μου να ανταποκριθεί σ’ αυτή την επικριτική κραυγή τους».
