Είναι μια απ’ τις πολλές περιπτώσεις που η Πάτρα, βυθισμένη στην εσωστρέφεια της, δεν αναγνώρισε μια μεγάλη αξία. Δεν «είδε», δηλαδή, ανθρώπους που δέχθηκαν να έρθουν στην πόλη και να προσφέρουν εδώ, προσπερνώντας κάθε αντίξοη συνθήκη.

Και επειδή, όπως λένε οι δημοσιολογούντες, το ποδόσφαιρο είναι κι ένας «καθρέφτης» κάθε τοπικής κοινωνίας, η «Πολιτεία» γυρίζει το χρόνο πίσω, στον Μάρτιο του 2008. Στις 12 εκείνου του μήνα. Στην Πάτρα έρχεται, για ν’ αναλάβει τα ηνία της Παναχαϊκής, με παρότρυνση και απόφαση του τότε προέδρου της ομάδας Κώστα Μακρή, ο Ελληνοαυστραλός προπονητής Άγγελος Ποστέκολγου.

Ποιες είναι οι περγαμηνές του ως τότε; Δυο πρωταθλήματα Αυστραλίας, ως προπονητής της Σάουθ Μέλμπουρν και πρωτάθλημα Ωκεανίας το 2000. Διεθνής ποδοσφαιριστής και ο ίδιος. Και αργότερα προπονητής για επτά χρόνια της Εθνικής Ελπίδων της Αυστραλίας. Μια προσωπικότητα στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι που φτάνει στην Πάτρα για ν’ αναλάβει μια ομάδα που μετεωριζόταν.

ΜΕ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ

Ήρθε με τις καλύτερες προθέσεις. Και έζησε εδώ το Καρναβάλι εκείνης της χρονιάς. Τον Αύγουστο του 2008, στα γενέθλια του, καθώς έκλεινε τα 43 του, σχεδίαζε την αναπτέρωση της ομάδας και την επιστροφή της στη «χορεία» των πρωταγωνιστών του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Κοντά στο Παμπελοποννησιακό Στάδιο οι καταστηματάρχες ακόμα θυμούνται τον ευγενικό και συγκρατημένο Άγγελο που άφηνε πάντα γενναίο φιλοδώρημα σε κάθε μικρή αγορά του. Καθώς και τα πολύ καλά ελληνικά του.   

Αλλά, τελικά, δεν έκανε Χριστούγεννα στην πόλη. Μεσολάβησε η αποχώρηση Μακρή. Και η ανάληψη της διοικητικής ευθύνης απ’ τον δικηγόρο Αλέξη Κούγια. Οι πηγές της «Πολιτείας» λένε ότι ο Ποστέκογλου ποτέ δεν είχε καλή «χημεία» με τον νέο μεγαλομέτοχο ο οποίος, έμπαινε στ’ αποδυτήρια και με «τσιτάτα» αναιρούσε κάθε προσπάθεια του τότε προπονητή να «χτίσει» ένα σύνολο συμβατό με τη δική του φιλοσοφία. Και τις δικές του στοχοθεσίες.   

Ποιοι ήταν τότε στ’ αποδυτήρια; Η «Πολιτεία» θυμάται μερικά μόνο ονόματα: Νίκος Λουμπαρδέας, Χρήστος Λισγάρας, Ανδρέας Σάμαρης, Όλιβερ Μακόρ, Φερνάρντο Μπραντάν, Χρήστος Κουτσοσπύρος, Νίκος Κουσκουνάς, Θανάσης Τεγούσης, Φαμπιάν Καμπαλέρο, Νίκος Σουμουλίδης, Θόδωρος Λίτσος, Δημήτρης Μπράβος, Μάριο Γκούρμα, Κώστας Κοταρέλλας, Κώστας Παπουτσής κ.α.

Ο Ποστέκογλου παρέλαβε απ’ τον Βασίλη Στραβοπόδη και παρέδωσε στον Παναγιώτη Τζαναβάρα.

ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ, ΕΛΕΩ ΚΟΥΓΙΑ

Υπάρχει δε, μια αναφορά στην ομογενειακή εφημερίδας «Νέος Κόσμος» της Αυστραλίας που λέει ότι μοναδικό «αγκάθι» στην καριέρα του Ποστέκογλου «ήταν η τεχνική ηγεσία της Παναχαϊκής, το 2008, όταν ο σύλλογος της Πάτρας αγωνιζόταν τότε στην Γ’ Εθνική. Τι ήταν αυτό που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει, σύμφωνα με τον ίδιο; Όταν, κατά την διάρκεια ενός ημιχρόνου, ο τότε πρόεδρος της ομάδας (ο Αλέξης Κούγιας), μπήκε στα αποδυτήρια και του έδωσε ένα χαρτάκι με το ποιες αλλαγές πρέπει να κάνει, προκαλώντας την άμεση παραίτηση του».

ΠΟΤΕ ΚΑΚΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ

Αλλά, ο Άγγελος Ποστέκογλου, δεν είπε ποτέ κακή κουβέντα για την Πάτρα και την Παναχαϊκή. Κι ας έφυγε μάλλον πικραμένος από εδώ.

Μάλιστα, το 2019, σε μια συνέντευξη του στη gazzetta.gr, είχε πει ότι «για μένα ήταν πολλά τα καλά στοιχεία από την παρουσία μου στην Παναχαϊκή. Όλη η εμπειρία μου ήταν πολύ θετική. Ήταν δύσκολα σίγουρα, αφού μια ιστορική και μεγάλη ομάδα όπως είναι η Παναχαϊκή είχε πέσει στην Γ΄ Εθνική. Η Πάτρα είναι μεγάλη πόλη που αγαπάει το ποδόσφαιρο και την ομάδα. Ήταν ένα τεστ. Να βγω από εκεί που βρισκόμουν, από αυτά που ήξερα να πάω στη δική μου χώρα, στην οποία, όμως, ήμουν σαν ξένος. Παρότι γεννήθηκα στην Ελλάδα, έφυγα πέντε χρονών και μεγάλωσα στην Αυστραλία. Ήταν όλα θετικά, η ομάδα μάλιστα είχε καλή πορεία αφού, όταν αποχώρησα, ήταν δεύτερη. Αγάπησα τους ποδοσφαιριστές, αφού τα έδιναν όλα και προσπαθούσαν να ανταποκριθούν στη φιλοσοφία μου. Δεν έχω τίποτα κακό να πω».

Μετά την Πάτρα η καριέρα του Άγγελου Ποστέκογλου απογειώθηκε. Φαίνεται ότι παντού αναγνώρισαν την αξία του, εκτός από εδώ.

ΚΑΙ Η ΠΙΚΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΜΑΚΡΗ

Και ίσως να μην είχε άδικο ο Κώστας Μακρής όταν, σε δηλώσεις του στην εφημερίδα «Match της Αχαΐας» τον περασμένο Ιούλιο, έλεγε ότι «έφερα δύο προπονητές, ο ένας είναι τώρα στον Παναθηναϊκό (σ.σ. Ιβάν Γιοβάνοβιτς) και ο άλλος στην Σέλτικ (σ.σ. Άγγελος Ποστέκογλου)». Πικραμένος και ο ίδιος απ’ την εμπειρία του στην πόλη…

Μετά την Πάτρα, λοιπόν, ο Ποστέκογλου είχε τους εξής «σταθμούς»:

• • Το 2009 προσλαμβάνεται από ομάδες της National Soccer League (Brisbane Roar και Melbourne Victory).
• • Οδηγεί την Εθνική Αυστραλίας στο Μουντιάλ του 2014 και έναν χρόνο αργότερα κατακτά μαζί της το Ασιατικό Κύπελλο Εθνών Ποδοσφαίρου.
• • Αναλαμβάνει την Ιαπωνική Γιοκαχάμα Μαρίνος και μετά από 15 χρόνια η ομάδα κατακτά το πρωτάθλημα του 2019.
• • Προσλαμβάνεται στην σκωτσέζικη Σέλτικ και κατακτά τρόπαια μαζί της, όπως το Λιγκ Καπ τον περασμένο μήνα. Οι οπαδοί της ομάδας συνθέτουν ύμνους για τον προπονητή τους.

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΤΟΝ…ΡΑΝΙΕΡΙ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Αφορμή για όλα αυτά ήταν μια πρόσφατη συνέντευξη του Άγγελου Ποστέκογλου στην εκπομπή Monday FC του Ντέμη Νικολαΐδη στη Nova όπου και εξέφρασε, μεταξύ άλλων, την επιθυμία του να κλείσει την καριέρα του στην Εθνική Ελλάδας.

Και αυτό μας θύμισε τον Κλαούντιο Ρανιέρι. Τον Ιταλό προπονητή που ανέλαβε την Εθνική Ελλάδας και έφυγε απ’ την χώρα λοιδωρούμενος το 2014, ενώ μια σαιζόν αργότερα πήρε πρωτάθλημα με την μικρομεσαία Λέστερ στην Αγγλία.

«Θα ήταν τέλειο να κλείσω την καριέρα μου ως προπονητής στην Εθνική Ελλάδας» είπε ο Ποστέκογλου στην συνέντευξη που παρακολούθησε η «Πολιτεία». Αποκαλύπτοντας ότι μικρός στο δωμάτιο του είχε αφίσα του μεγάλου Σκωτσέζου Κένι Νταλγκίς.

Τι άλλο μας έκανε εντύπωση; Ο εξαιρετικά σεμνός χαρακτήρας του και να αναφορά στους γονείς του. «Η μετανάστευση μπορεί να είναι καλή αλλά μόνο για τα παιδιά», είπε. «Για τους γονείς είναι δύσκολη. Εγώ θυμάμαι να ξυπνάω το πρωί και ο πατέρας μου να έχει φύγει ήδη για την δουλειά». Ο πατέρας του, όπως είπε, έφυγε απ’ τη ζωή προ διετίας.

Όλα αυτά δείχνουν ότι απ’ την Πάτρα πέρασαν προσωπικότητες, αξίες, άνθρωποι με τεράστιο ταλέντο που δεν «κόλλησαν» με τη νοοτροπία της πόλης. Δεν «κόλλησαν» με μια κοσμοαντίληψη που μονίμως γεννά αμφισβήτηση ακόμα και εκεί που δεν πρέπει. Είναι, μάλλον, αυτό που λέει ένας βετεράνος πολιτικός: «Μοιάζουμε μ’ ένα μεγάλο καφενείο όπου ο καθένας προβάλλει τον ξερολισμό του… Αλλά, στο καφενείο σχεδόν όλα περιβάλλονται από χαλαρή διάθεση. Στην πραγματική ζωή;».