Θέρος, τρύγος. πόλεμος  λέει η γνωστή παροιμία, και αναφέρεται στον  κόπο και στην  αγωνία των αγροτών την εποχή  του θερισμού και του τρύγου. Η δουλειά τους έχει στοιχεία πολέμου, είναι μια μάχη με τη φύση  και με τα όρια των ανθρώπινων αντοχών. Μια μάχη από τις πολλές που έχει η ζωή μας.

Μαθαίνουμε να ζούμε σε ένα περιβάλλον πολέμου, που μπορεί να μην έχει συμβατικά όπλα και πεδία μάχης,  έχει, όμως, μεγάλη αγωνία, ανασφάλεια, εκμετάλλευση, βία και φόβο. Έχει διακρίσεις,  ανατροπές και ήττες. Μέσα στη δίνη του χάνονται μία-μία οι βεβαιότητές μας. Απροστάτευτοι, με τη δικαιοσύνη χαμένη στο λαβύρινθο της κυβερνητικής εξουσίας που έχει μόνιμη ασυλία, εκτεθειμένοι σε απρόβλεπτους κινδύνους, πολλές φορές αναρωτιόμαστε, μήπως ζούμε από τύχη.

Δίνουμε καθημερινή μάχη για να βρούμε  δουλειά που να μπορεί να καλύπτει τις προσωπικές και οικογενειακές ανάγκες, παλεύουμε μέσα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον να μείνουμε βιολογικά ζωντανοί και κοινωνικά ενεργοί. Δεν είναι λίγα τα θύματα αυτού του πολέμου.

26% των Ελλήνων ζουν στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

100.000 παιδιά εργάζονται παράνομα, ενώ κάθε χρόνο 8.000 παιδιά εγκαταλείπουν το σχολείο για οικονομικούς λόγους.

Και παγκοσμίως, 1 στα 4 παιδιά που δεν ζει σε καθεστώς  πολέμου, δεν έχει πρόσβαση σε επαρκή τροφή.

Οι αυτοκτονίες, η χρήση των ναρκωτικών και οι εξαρτητικές συμπεριφορές , καταστάσεις που συνδέονται στενά με τα κοινωνικά προβλήματα, αυξάνονται σε σημαντικό βαθμό.

Οι κρατικοί πόροι κατευθύνονται γενναιόδωρα σε στρατιωτικές δαπάνες, στη στήριξη τραπεζών και μεγάλων χρηματοοικονομικών ομίλων. Όλο και περισσότερα βάρη φορτώνονται στους πολίτες.

Η ευθύνη για την αντιμετώπιση των αναγκών των ηλικιωμένων, των μικρών παιδιών, των ευπαθών ομάδων, των ΑμεΑ, των εξαρτημένων ατόμων, μετακυλίεται στην οικογένεια, που παλεύει με πενιχρά μέσα, χωρίς κρατική υποστήριξη και βοήθεια από ειδικούς. Η υγεία, η παιδεία, ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, όλα όσα καθορίζουν την ποιότητα της ζωής μας, εκχωρούνται από την κυβέρνηση σε ιδιώτες και γίνονται εμπορεύσιμα είδη με μόνο σκοπό το κέρδος.

Σε μια από τις τελευταίες αναλύσεις Εταιρείας Έρευνας και Δημοσκοπήσεων, οι περισσότεροι πολίτες θέτουν στην πρώτη θέση των προβλημάτων που τους απασχολούν, την ακρίβεια (38%) με ένα  ποσοστό 34% να θεωρεί πιθανότερη προοπτική την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου τους στο εξής.

36% είναι το ποσοστό όσων θεωρούν σημαντική την ασφάλεια της χώρας απέναντι σε εξωτερικούς κινδύνους.

Μια διαρκής απειλή βρίσκεται μπροστά μας. Ζούμε τη ζωή μας αποσπασματικά, με δόσεις. Τα όνειρα έχουν στενέψει τόσο που χωράνε σε μια μέρα, δεν απλώνονται πιο πέρα. Ζούμε για το σήμερα, φοβόμαστε να σκεφτούμε το μέλλον. Οι σημερινοί καιροί δεν μας αφήνουν περιθώρια. Η ανεργία και η απόλυτη φτώχεια καραδοκούν, η ίδια η ζωή μας λογίζεται εμπορεύσιμο προϊόν, η αξία της πέφτει στις διεθνείς αγορές και στα χρηματιστήρια, οι πόλεμοι ξεσπούν αστραπιαία και ανατρέπουν τις ζωές των ανθρώπων. 56 περιοχές σε ολόκληρο τον κόσμο βρίσκονται ήδη σε καθεστώς πολέμου και συγκρούσεων.

Τι όνειρα, μπορούν να κάνουν σήμερα τα παιδιά της Ουκρανίας και της Γάζας, μέσα στις καταστροφές και στον καθημερινό θάνατο;

Και πώς να ταξιδέψουν τη ζωή τους στο μέλλον οι άνθρωποι σtην Παλαιστίνη, στη Συρία, στο Σουδάν, στην Ερυθραία;

Όμως, στη ζωή δεν υπάρχουν αξεπέραστα εμπόδια. Αλλοίμονο αν υπήρχαν. Πάντα έρχεται η στιγμή που ακόμη κι αυτοί που νιώθουν παγιδευμένοι σε έναν άθραυστο κλοιό, βρίσκουν μια οδό διαφυγής και βγαίνουν έξω.

Όσο, λοιπόν, κρατάμε ακόμη στα χέρια μας την ελπίδα ως όπλο και ως δύναμη, ο δικός μας πόλεμος συνεχίζεται και η έκβασή του δεν έχει ακόμη κριθεί. Είναι ένας αγώνας όχι μόνο ατομικός αλλά  κυρίως συλλογικός στους χώρους εργασίας, στα σωματεία, στο δρόμο, για  να κατακτήσουμε τη ζωή που μας αξίζει. Μέχρι να καταφέρουμε όλοι οι άνθρωποι, «… να ῾χουμε μια πόρτα, ένα άστρο, ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ…» (Τ.Λειβαδίτης: «Γιατί πολεμάμε»).

Γεωργία Ροδοπούλου,

Γιατρός, Γ.Γραμματέας ΕΣΥΝ Πάτρας