Του Αχιλλέα Ροδίτη

Κάθε φαρμακοποιός έχει το τεφτέρι του! Δεν… λειτουργείς φαρμακείο, σήμερα, δίχως να δίνεις τη δυνατότητα βερεσέ στους πελάτες και δη στους συνταξιούχους. Είναι αποτέλεσμα μιας σχέσης ανθρώπινης που καλλιεργείται μέσα από την καθημερινή συναναστροφή και έγνοια γύρω από το ιερό θέμα της Υγείας. Άρα ήταν εν πολλοίς αναμενόμενη η εμφάνιση και επέκταση του φαινομένου σε χρόνια δύσκολα και μεγάλης οικονομικής στενότητας και ανημποριάς ηλικιωμένων συνταξιούχων να καλύπτουν εφάπαξ και άμεσα όλα τα έξοδα της φαρμακευτικής τους αγωγής.

Έτσι, καταφεύγουν στη λύση του βερεσέ! Και λόγω της διαπροσωπικής σχέσης και της κατανόησης, οι φαρμακοποιοί το υιοθέτησαν. Αλλά τα οικονομικά «ανοίγματα» ήταν εδώ και καιρό δυσθεώρητα και «εκτοξεύτηκαν» περισσότερο τώρα που και η συμμετοχή συνταξιούχων στα φάρμακα αυξήθηκε, αλλά και οι συνταξιούχοι δεν πήραν Δώρο Πάσχα, ούτε πληρώθηκαν νωρίτερα τη σύνταξή τους.

Η «Πολιτεία» αναδεικνύει το θέμα μέσα από την οπτική γωνία του… κοινωνικού έργου που επιτελούν οι φαρμακοποιοί της Πάτρας, οι οποίοι μετ’ εμποδίων συντηρούν τα πολυέξοδα φαρμακεία τους αφού οι οφειλές ξεκινούν από το ποσό των 3.000 ευρώ και φθάνουν ακόμα και τις 20.000 ευρώ! Οικονομικά «ανοίγματα» «αστρονομικά», που ίσως φαντάζουν απίστευτα όμως επιβεβαιώνουν και επαληθεύουν άπαντες οι φαρμακοποιοί με τους οποίους μίλησε η «Πολιτεία» στο πλαίσιο του ρεπορτάζ.

Και παρά το ότι βάζουν απ’ την τσέπη τους τα λεφτά οι φαρμακοποιοί, εν τούτοις συνεχίζουν να δουλεύουν τα τεφτέρια τους, γιατί… δεν κλείνουν τα μάτια στις αντικειμενικές ανάγκες των γερόντων πελατών. Και γράφουν αναλυτικά τις οφειλές, με λεπτομέρειες ως προς την ημερομηνία, το φάρμακο, την τιμή του και το σύνολο οφειλής, για να μην… χάσουν τον λογαριασμό στο τέλος! 

ΟΦΕΙΛΕΣ ΣΤΑ… ΥΨΗ

Άλλος χρωστά 500 και άλλος 600 ευρώ!

Πατρινή φαρμακοποιός δεν αρνήθηκε να μας δείξει το ογκώδες βιβλίο με τους ανεξόφλητους λογαριασμούς πελατών της που έχει πάντα πρόχειρο δίπλα της, στο ταμείο. Και απ’ ότι είδαμε, ήταν σχεδόν όλες οι σελίδες γραμμένες. Προσθέσεις, αφαιρέσεις και σύνολο υπολοίπου. Αμέτρητοι οι λογαριασμοί!

Άλλος χρωστά 400 ευρώ, άλλος συνταξιούχος 500, άλλος 600 ευρώ! «Προσωπικά πληρώνω από την τσέπη μου 3 με 4 χιλιάρικα το μήνα για να είμαι εντάξει στα πάγια έξοδα λειτουργίας. Όμως είναι αδύνατο να μαζέψω αυτά τα χρήματα γιατί οι πελάτες μου δίνουν πάντα έναντι. Έτσι, το ‘άνοιγμα’ παραμένει πάντοτε ανοιχτό σε αυτό το επίπεδο και μόνο αυξάνει, δεν μειώνεται. Και σκεφτείτε, εγώ είμαι ένα… μέτριο συνοικιακό φαρμακείο. Υπάρχουν κεντρικά με μεγαλύτερα ακόμα ‘άνοίγματα’», μας λέει η κα Διονυσία Π., Φαρμακοποιός η οποία σχολιάζει: «Αυτή είναι ένα τεράστιο κοινωνικό ζήτημα που συγκρατούμε εμείς οι φαρμακοποιοί, γιατί μιλάμε για φαρμακευτική αγωγή και Υγεία. Αν δεν το κάναμε ένας Θεός ξέρει τι θα συνέβαινε στη χώρα».

Ειδικά το τελευταίο, σε σχέση με την κατάσταση στα κεντρικά φαρμακεία, μας επιβεβαιώνει η κα Μαρία Α., Φαρμακοποιός στο κέντρο της Πάτρας, λέγοντας: «Το δικό μας ‘άνοιγμα’ είναι πάνω από 10.000 ευρώ! Και υπάρχουν περιπτώσεις ακόμα μεγαλύτερων οφειλών από βερεσέ φάρμακα, οφειλές που φθάνουν μέχρι και τις 20.000 ευρώ!». Και προσθέτει: «Είναι αντικειμενική η αδυναμία των συνταξιούχων να πληρώσουν τα φάρμακά τους. Όταν έτυχε σε κάποιον μια δυσκολία και χρειάστηκε φάρμακα και τα πήρε βερεσέ κι έφθασε η οφειλή του στα 3 με 4 κατοστάρικα, με μια σύνταξη των 600 και 700 ευρώ του ήταν μετά αδύνατο να εξοφλήσει το σύνολο. Έτσι, συνέχισε να δίνει έναντι παίρνοντας τα ίδια φάρμακα και με αυξημένη συμμετοχή, με αποτέλεσμα η οφειλή να διογκώνεται διαρκώς».

Πώς ξεκίνησε…

Μέχρι τα χρόνια της οικονομικής κρίσης δεν υπήρχε τεφτέρι ούτε σε ένα φαρμακείο, βεβαιώνουν οι ίδιοι οι φαρμακοποιοί. Αλλά και απ’ αρχής της εποχής των μνημονίων δεν είναι ότι εφαρμόστηκε η τακτική του φαρμάκου με βερεσέ. Αυτό άρχισε να εντείνεται στα χρόνια της πανδημίας του κορωνοϊού. Και μετά, σε συνδυασμό με την «έκρηξη» της ακρίβειας, παγιώθηκε και άρχισε να έχει αυξητικές τάσεις. Οι δε φαρμακοποιοί δεν μπορούσαν να αρνηθούν. Άλλωστε η διαπροσωπική σχέση που δημιουργείται μεταξύ των πελατών και των ίδιων, είναι ισχυρή. «Ο κάθε συνταξιούχος έχει τον φαρμακοποιό του κι αυτός ξέρει τους πελάτες του με το μικρό τους όνομα. Κάποιους τους ξέρουμε καλύτερα και απ’ τους συγγενείς μας. Πώς να αρνηθείς, ειδικά όταν δεν μιλάμε για μια πολυτέλεια ή απόλαυση αλλά για φάρμακα και για την υγεία τους;», λέει η κα Διονυσία Π.

Υπάρχουν βέβαια και

οι… «συνειδητοί» οφειλέτες

Όπως ήδη τονίστηκε, η αιτία του φαινομένου είναι η οικονομική αδυναμία των συνταξιούχων να εξοφλήσουν μια οφειλή της τάξης των 400 ή 500 ευρώ, άρα παίρνουν φάρμακα πληρώνοντας έναντι 100 ευρώ και το χρέος παραμένει πάντα «ανοικτό». Όμως, είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η αντικειμενική δυσκολία ηλικιωμένων να πληρώνουν στην ώρα τους τα φάρμακά τους, δεν αφορά όλους τους πελάτες των φαρμακείων. Υπάρχει πάντα και εκείνη η κατηγορία στην οποία ανήκουν όσοι εκμεταλλεύονται τις συγκυρίες. Συνταξιούχοι, που… γράφουν και δεν… ξεγράφουν,που περνά ο καιρός και αφήνουν τα χρέη να διαιωνίζονται δίχως ποτέ να τα τακτοποιούν έστω και με έναντι. Αφήνουν τις οφειλές τους να «παλιώνουν» με την ελπίδα πως θα διαγραφούν οριστικά! Και πράγματι, «υπάρχουν οφειλές τόσο παλιές που πλέον τις έχουμε ξεγράψει. Ανήκουν στις ζημιές της επιχείρησης», ενημερώνει η φαρμακοποιός κα Μαρία Α. Επίσης αξιοσημείωτη είναι και μια άλλη κατηγορία ηλικιωμένων οι οποίοι… δεν παίρνουν μόνο φάρμακα, αλλά κι άλλα είδη, από σαμπουάν και οδοντόβουρστες, μέχρι καλλυντικά. Όλα βερεσέ!

ΑΧΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ – ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ