του Αχιλλέα Ροδίτη

Η κραυγή οργής έρχεται και από τους ομογενείς μας, με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη. Ξεχειλίζει το πένθος απλών Ελλήνων αλλά και η αγανάκτηση.

Το τηλεφώνημα που δέχτηκα σήμερα το πρωί από τη Γερμανία, από τον φίλο και συμμαθητή – στα χρόνια του λυκείου – Λουκά Κουμπουρλή, δεν ήταν απλά ένα αφοπλιστικό τηλεφώνημα, αλλά και αφυπνιστικό.

Διότι η τραγωδία στα Τέμπη, ο θάνατος τόσων αθώων ανθρώπων, παιδιών κυρίως, κοντεύει να “τρελάνει” κάθε νοήμων άνθρωπο, και τους Έλληνες τους εξωτερικού, οι οποίοι ψάχνουν τρόπο να εκφράσουν την φωνή διαμαρτυρίας, αγανάκτησης και οργής για αυτό που συνέβη. Γιατί; Λόγω ενός κράτους που μοιάζει σαν να ‘ναι αφημένο στην τύχη του κι ενός συστήματος που σε πολλές περιπτώσεις δείχνει να “πηγαίνει” στον “αυτόματο πιλότο”.

Σας μεταφέρω όσα μου είπε στο τηλέφωνο ο παλιός συμμαθητής, γιατί πιστεύω ότι τα λόγια του εκφράζουν κάθε Έλληνα του εξωτερικού, και μαζί όλους εμάς, τον καθένα και την καθεμιά ξεχωριστά. Από τα λεγόμενα άλλωστε είναι φανερό ότι το ασύλληπτο αυτό δυστύχημα κάνει πολλούς να αισθάνονται “τύψεις” και “ενοχές” σε προσωπικό επίπεδο:

Λ. Κουμπουρλής: “Έλα ρε φίλε. Γερμανία είμαι, στη δουλειά, αλλά δε μπορώ να δουλέψω, δεν αντέχω. Είμαι τρελαμένος με αυτό που έγινε. Θέλω να βρίσω, να φωνάξω, θέλω να βρω τρόπο να μπω μέσα σε αυτό για να βρεθώ απέναντι σε αυτό το σύστημα, όποιου χρώματος, μας κατάντησε έτσι. Είναι δυνατόν αυτή η χώρα, αυτό το χάλι;

Είμαι πολύ τσαντισμένος. Και είμαι τσαντισμένος κυρίως για εμάς. Που δεν μιλάμε και φερόμαστε σαν να ‘χουμε αποδεχτεί αυτή τη νοοτροπία του… ‘ντάξει μωρέ’. Φταίμε που είμαστε στον καναπέ. Βλέπω τι έγινε και ντρέπομαι για εμένα που απλά κάθομαι και κοιτάζω. Θέλω να έρθω Ελλάδα και να πάω εκεί, να μιλήσω.

Φταίμε και εμείς ρε φίλε, η γενιά του ’91, που βγήκαμε στους δρόμους, ανατρέψαμε… κυβέρνηση, αλλά σήμερα καθόμαστε στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι αφήνοντας τη χώρα σαν μια βάρκα που την πάει το κύμα. Με είχαν επικηρυγμένο και δεν μ’ ένοιαζε, βγήκαμε στους δρόμους και δεν φοβόμασταν κανέναν, και τώρα…; Τσαντίζομαι πολύ. Με το σύστημα, αλλά και με όλους μας“.