Από τη στήλη Αχι.Ρο. του Αχιλλέα Ροδίτη

Από ευχές καλά το πάμε, στην πράξη όμως…

Επανέρχομαι στο προ τριών εβδομάδων άρθρο μου, αυτό που αφορούσε στις ευχές για την Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ. Έλεγα, τότε, ότι οι φορείς κι όσοι ασχολούνται με τα κοινά δεν πρέπει να μένουν στις εθιμοτυπικές ευχές. Διότι εθιμοτυπικές είναι όταν δεν ακολουθούνται από πράξεις με αποτέλεσμα.

Και δυστυχώς επιβεβαιώνομαι πλήρως, σε μια πόλη που όχι απλώς δεν έχει εξασφαλίσει την άνετη πρόσβαση και κυκλοφορία παντού των ΑμεΑ συμπολιτών μας, αλλά που ακόμα έχει άστεγα εδώ κι εκεί σωματεία ΑμεΑ που κατά τα άλλα τα εξυμνούμε, υποκλινόμαστε στις επιτυχίες τους και σπεύδουμε να φωτογραφηθούμε δίπλα τους για να… κερδίσουμε κι εμείς το κάτι τι μας.

Μοιάζει σκληρό αυτό που λέω, το ξέρω, όμως πάντα είναι πικρή η αλήθεια. Και στην Πάτρα δυστυχώς έχουμε αυτό το απογοητευτικό παράδειγμα στην πράξη, αφού τουλάχιστον δύο αθλητικά σωματεία ΑμεΑ τα έχουμε αφήσει χωρίς στέγη, χωρίς τον δικό τους χώρο!

Το ΝΑΣ ΑμεΑ Αχαϊας και το Αθλητικό Σωματείο «ΗΦΑΙΣΤΟΣ» (σχετικό ρεπορτάζ δημοσιεύουμε σήμερα στη σελίδα 19). Και το πρώτο αυθόρμητο που βγαίνει σαν σκέψη είναι… «Μα είναι ποτέ δυνατόν» να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Όταν μάλιστα τέτοιου είδους σωματεία κατακτούν μετάλλια, το ένα πίσω από το άλλο, σε πανελλαδικής εμβέλειας διοργανώσεις, αλλά εμείς να τα αφήνουμε μόνα στα προβλήματα τους; Και να ερχόμαστε την ημέρα των ΑμεΑ για να λέμε ευχές;

Εδώ και τώρα πρέπει να δοθεί λύση. Συγκεκριμένη και χειροπιαστή. Όχι συζητήσεις σε συσκέψεις που καταλήγουν στο «θα», αλλά που θα οδηγούν σε οριστικές διευθετήσεις. Για να μην αναφερθώ στο άλλο σημερινό μας ρεπορτάζ για την «Κιβωτό της Αγάπης». Φορείς είπαν «κάλαντα» αλλά τέσσερις ιδιώτες πρόσφεραν πετρέλαιο θέρμανσης για να ζεσταθούν τα παιδιά…