του Αχιλλέα Ροδίτη

Μια συζήτηση με τον εκπαιδευτικό Σάκη Ροδίτη, τον άνθρωπο που έκανε προμετωπίδα ζωής τον εθελοντισμό και την κοινωνική προσφορά, ήταν αρκετή για να ενταθούν οι σκέψεις γύρω από τη σύγχρονη εκπαίδευση. Κατ’ αρχάς για το αν είναι όντως «σύγχρονη». Για το αν τα σχολεία μας αποδίδουν. Για το εάν κατορθώνουν να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά μας την γνώση. Αν καταφέρνουν να γίνεται «κτήμα» αυτή η γνώση στους μαθητές. Και κυρίως, για το αν πετυχαίνουν να «χτίζουν» σωστά στο άλλο σημαντικό σκέλος, αυτό όχι της γνώσης αλλά της προετοιμασίας των παιδιών για να γίνουν άξιοι πολίτες.

Για να καλλιεργήσουν μέσα τους τα συναισθήματα της αλληλεγγύης, του κοινωνικού ενδιαφέροντος, της συμμετοχής, της συνεργασίας, της σύνθεσης και πολλά άλλα που είναι προαπαιτούμενα μιας καλύτερης κοινωνίας, πιο ανθρώπινης και πιο παραγωγικής. Αλήθεια, όμως, πιστεύετε ότι το πετυχαίνει αυτό, το σύστημα δημόσιας Παιδείας που έχουμε αυτή τη στιγμή στη χώρα; Ή μήπως αποτυγχάνει παταγωδώς; Μάλλον το δεύτερο, μετά λύπης, διαπιστώνεται πως ισχύει. Και αυτό ακριβώς είναι που κρούει τον κώδωνα συναγερμού καλώντας την πολιτεία να αναλάβει δράση και να προχωρήσει με τόλμη και αποφασιστικότητα σε ριζοσπαστικές αλλαγές ως προς την νοοτροπία της Εκπαίδευσης.

Κι ένα παράδειγμα είναι αυτό που προωθεί ο κ. Ροδίτης με την ομάδα εθελοντών του, στο ΑΣΤΟ-Επικοινωνούμε, την λεγόμενη «Εναλλακτική Εκπαίδευση». Τον προσκαλούν από διάφορες χώρες για να μάθουν γι’ αυτό. Από Βέλγιο, Γαλλία, Ισπανία, τώρα και από την Σουηδία. Μόνο εδώ εμείς στην Ελλάδα το περιφρονούμε… Κι είναι να αναρωτιέσαι τελικά: Μήπως δεν θέλουμε, ως χώρα, να βελτιωθούμε; Μήπως δεν θέλουμε να ισιώσουμε ό,τι στραβό υπάρχει; Μήπως βολευόμαστε με το αναποτελεσματικό; Απορίες είναι, προς σκέψη και προβληματισμό…