Του Αχιλλέα Ροδίτη
Ο Νίκος Τσούκαλης δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο Πατρινός μάχιμος δικηγόρος είναι από τα πρόσωπα εκείνα, που άφησαν τη σφραγίδα τους στην πολιτική ζωή του τόπου.
Ως βουλευτής Αχαΐας με τη Δημοκρατική Αριστερά αναδείχθηκε σε μια από τις πλέον αξιοπρόσεχτες και σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες με τον πολιτικό του λόγο και την στάση και δράση του, να ξεχωρίζουν και να τιμούν τον τόπο καταγωγής και εκλογής του. Και αποτελεί χαρά για την «Πολιτεία» η σημερινή του παρουσία στην εφημερίδα μας.
Επισημαίνοντας μερικά λίγα αλλά καλά και άκρως βαρυσήμαντα σημεία που εν μέσω πανδημίας αφορούν τόσο την άσκηση πολιτικής, όσο όμως και την κοινωνία την ίδια…
Η συνέντευξη:
Ερ. Αν μιλούσατε σήμερα στο βήμα της Βουλής, ποιο θέμα θα επιλέγατε ως πρώτο για να στηλιτεύσετε και γιατί;
Απ. Η δομή και το περιεχόμενο της ερώτησής σας, κ. Ροδίτη, παραπέμπει, σε κάποια στερεότυπα, που διακατέχουν διαχρονικά το πολιτικό σύστημα της χώρας και τους εκπροσώπους του. Τα στερεότυπα αυτά συνδέουν τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος αλλά και των εκπροσώπων τους, απλώς με την επιδίωξη κατάληψης μιας θέσης, ενός αξιώματος. Είτε αυτού του βουλευτή ή του υπουργού ή ενός γραμματέα ή και προέδρου ενός δημόσιου οργανισμού. Δίχως τη συναίσθηση, στις περισσότερες περιπτώσεις του πραγματικού περιεχομένου της ευθύνης τους για την προστασία και διαφύλαξη του δημόσιου συμφέροντος και την πραγματική εκπροσώπηση της κοινωνίας και των πολιτών. Και αυτό, όχι με την παραδοσιακή έννοια της εξυπηρέτησης των μικροσυμφερόντων του ψηφοφόρου-πελάτη υπό την αγωνιώδη επιδίωξη της επανεκλογής αλλά με την συνεπή και συστηματική υπηρέτηση ενός γενικότερου αφηγήματος, με ιδεολογικά πρόσημα και συγχρόνως με ρεαλιστικές στοχεύσεις που αποβλέπει στον συγχρονισμό όλων των δομών του κράτους και της κοινωνίας.
Υπό αυτή την έννοια, η σωστή ερώτηση προς όλους τους πολιτικούς θα έπρεπε να ήταν «ποιες είναι οι σύγχρονες προκλήσεις…». Οπότε, κι εν όψει του εορτασμού των 200 χρόνων από την Απελευθέρωση της χώρας, το σωστό περιεχόμενο της δημοσιογραφικής αναζήτησής σας θα έπρεπε να ήταν: «Ποια είναι η αποτίμησή σας για την μέχρι τώρα πορεία της χώρας, πού βρίσκεται σήμερα και ποιο είναι το σχέδιό σας για την επόμενη 100νταετία; Πώς υπηρετείτε αυτή την άποψή σας;». Όχι απλώς με μια ομιλία στη Βουλή αλλά με τη γενικότερη δημόσια στάση του δημόσιου προσώπου. Βαρύγδουπα λόγια θα μου πείτε. Και όμως, δεν είναι. Πέντε από τα οκτώ χρόνια της βουλευτικής μου θητείας ήταν την περίοδο των λεγόμενων μνημονίων.
Τα διλήμματα και οι προκλήσεις εκείνης της περιόδου επανήλθαν με μεγαλύτερη ένταση σήμερα. Ο ρόλος του βουλευτή, τότε και τώρα, είναι να συγκεράσουν από τη μία πλευρά, τις άμεσες και επιτακτικές ανάγκες της κοινωνίας και των πολιτών δηλαδή της καθημερινότητας και από την άλλη να υπηρετήσει με συνέπεια και παραβλέποντας το πολιτικό και προσωπικό κόστος.
Πρόκειται για πολύ δύσκολη άσκηση, με προσωπικό κόστος που απαιτεί αντοχές και κυρίως γνώση των ευρωπαϊκών και διεθνών συσχετισμών και τάσεων. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο θα έκανα και σήμερα. Οι ομιλίες μου θα υπηρετούσαν αυτή την αντίληψη.
ΤΟ ΝΕΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ
Ερ. Εκφράζεται συχνά η άποψη ότι η πανδημία αξιοποιείται από την παρούσα κυβέρνηση ως… άλλοθι για εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών και επιβολή αλλαγών σε βάρος του κοινωνικού κράτους, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των εργασιακών κεκτημένων. Συμφωνείτε;
Απ. Η πανδημία, κ Ροδίτη συνταράσσει όλη την υφήλιο. Φαίνεται ότι κλονίζει κοινωνικά στερεότυπα, οικονομικά «θέσφατα», πολιτιστικά κεκτημένα και ηθικές βεβαιότητες. Οι πολίτες, απανταχού της γης έχουν επεκτείνει την εμβέλεια της σκέψης τους και ενδιαφέρονται πλέον για την «μεγάλη εικόνα». Παρακολουθούν με αγωνία τι συμβαίνει και στη τελευταία γωνιά του πλανήτη.
Ο ιός εμφανίστηκε στη μακρινή Γιουχάν, επεκτάθηκε ως καταιγίδα σε όλη την υφήλιο, πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα και φαρμακευτικές εταιρείες από όλες τις χώρες συμπράττουν για πρώτη φορά δίχως κρυψίνοια και απόρρητα, κυβερνήσεις μοιράζονται δεδομένα και στοιχεία. Όλες σχεδόν, οι μεταλλάξεις εμφανίζονται στον τρίτο κόσμο και κάποιοι υποστηρίζουν ότι και η επόμενη, ίσως πιο θανατηφόρα, θα εμφανιστεί κάπου στα βάθη της Αφρικής.
Αναλυτές, διανοούμενοι και πολιτικοί από όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου διακηρύττουν ότι «τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά απ’ αυτό». Με αυτούς τους όρους, όλοι σχεδόν παραδέχονται ότι η παρούσα πρωτόγνωρη περιπέτεια γεννά προκλήσεις και νέα δεδομένα, τα οποία πρέπει να αποτελέσουν τη βάση για παγκόσμιο αλλά και περιφερειακό στοχασμό, επαναδιατύπωση αρχών και προτεραιοτήτων και σχεδιασμών για τον Κόσμο της επόμενης ημέρας.
Το ερώτημα, λοιπόν δεν είναι εάν οι κυβερνήσεις θα «αξιοποιήσουν» -αλίμονο εάν δε το πράξουν-τις νέες συνθήκες που επέβαλε η πανδημία ΑΛΛΑ προς ποια κατεύθυνση και με ποιο ιδεολογικοπολιτικό πρόσημο θα κινηθούν.
Γιατί το αφήγημα της επόμενης ημέρας δεν θα είναι -και δεν πρέπει να είναι-απλώς διαχειριστικό και πολιτικά και κοινωνικά ουδέτερο και αποξενωμένο από τις κοινωνίες και τους πολίτες. Η ιστορική ομιλία του προέδρου Μπάιντεν ενώπιον των δύο νομοθετικών σωμάτων των ΗΠΑ, έθεσε το πλαίσιο αυτού του νέου αφηγήματος.
Στο οποίο συμπεριλαμβάνει και όσα κρίσιμα ζητήματα θέτετε στην ερώτησή σας. Ο πιο πάνω αναστοχασμός και προτεραιότητες ισχύουν στο μέγιστο και για τη χώρα μας. Την Κυβέρνηση, την αντιπολίτευση αλλά και όλους τους φορείς. Και πρέπει να αποτελέσουν πολιτικό πρόταγμα για την ζητούμενη ανασυγκρότηση της χώρας.
Ερ. Ποιος ο ρόλος, (τώρα και αύριο), των κομμάτων της Κεντροαριστεράς και του προοδευτικού τόξου; Τι προβλέπετε για ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και Αλέξη Τσίπρα και τι για ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ (εν όψει μάλιστα εσωκομματικών εκλογών);
Απ. Να μετουσιώσουν σε πολιτικό και προγραμματικό λόγο και πράξη όσα προαναφέρω. Όσα ζητήματα αναδείχθηκαν κατά την πανδημία συνιστούν προνομιακό πεδίο για την παγκόσμια αλλά και εγχώρια Αριστερά. Πέραν των γενικών αρχών της Ελευθερίας, ισότητας και δημοκρατίας, αναδείχθηκαν και επανήλθαν στο δημόσιο διάλογο η πρωτοκαθεδρία της πολιτικής έναντι της οικονομίας, του δημόσιου έναντι του ιδιωτικού, η συλλογικότητα έναντι του ατομικισμού, η δημιουργία θεσμών και δομών παγκόσμια πολιτικής διακυβέρνησης, η ανάγκη μιας νέας παγκόσμιας αλληλεγγύης, μείωση των ανισοτήτων, όχι μόνο μεταξύ πολιτών αλλά και λαών, νέων θεσμών… Οι εσωκομματικές διαδικασίες ουδόλως απασχολούν και είναι ατελέσφορες δίχως το πειστικό και ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο. «Ιδού, πεδίον δόξης λαμπρόν» για τις προοδευτικές δυνάμεις.
