Προβληματίζει πολύ το θέμα των νέων. Η έξαρση της παραβατικότητας, το μπούλινγκ, οι συμμορίες, τα ναρκωτικά που μέσω διαδικτύου διακινούνται «άνετα». Παράλληλα όμως πρέπει να προβληματίσει και ο ρόλος του σχολείου. Όπως, επίσης, και ο ρόλος της οικογένειας, των γονιών. Αλλά ας επικεντρωθούμε εν προκειμένω στο σχολείο. Διότι είναι να αναρωτιέσαι εάν πράγματι το σημερινό σχολείο «παρακολουθεί» τις εξελίξεις και ανταποκρίνεται στις ανάγκες, στις απαιτήσεις, στα ζητούμενα της σύγχρονης εποχής.

Το επισημαίνω, διότι, ακόμα και το ν/σ με τα μέτρα που πρέπει να εφαρμοστούν στα σχολεία, όσο κι αν βρίσκει σύμφωνους στην αναγκαιότητα ύπαρξής του αλλά και σε όσα προβλέπει, δυστυχώς δεν πρόκειται να χτυπήσει στη ρίζα του το κακό. Διότι, μπορεί εντός του σχολείου να μην συμβαίνουν τα όποια αρνητικά, θα συνεχίσουν όμως συμβαίνουν έξω!

Ο μαθητής μπορεί να προσέξει πώς θα μιλήσει σε συμμαθητή του. Αλλά μόνο μέσα στο σχολείο. Μόλις βγουν, θα πει (ή θα κάνει) αυτό που θέλει. Και το κινητό, μπορεί να μην το χρησιμοποιήσει μες το μάθημα, αλλά θα κάνει χρήση εκτός σχολικής πόρτας. Με άλλα λόγια, τα μέτρα δεν βοηθούν τους νέους να αλλάξουν δρόμο, αλλά απλώς βοηθούν τα σχολεία από το να γλιτώσουν από τα «κακώς κείμενα» της σύγχρονης εποχής. Είναι όμως σαν να κρύβουμε τη σκόνη κάτω απ’ το χαλί.

Διότι έμφαση πρέπει να δοθεί στα αίτια που προκαλούν τη συμπεριφορά που οδηγεί σε παραβατικότητα. Διότι σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, το να γυρνάμε την πλάτη κάνοντας πως δεν βλέπουμε τις αλλαγές, δεν σημαίνει ότι αυτές δεν θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να προκαλούν συνέπειες. Άρα, το θέμα θέλει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ αντιμετώπιση – διαχείριση…