του Αχιλλέα Ροδίτη
Κάπου στις αρχές ’90 πρωτοσυνάντησα το Νίκο. Στη θρυλική UTOPIA, στην Αγ. Ανδρέου. Όλη η Πάτρα… εκεί. Και όλη η Πάτρα… σώπαινε και έστρεφε πάνω του το βλέμμα όταν εμφανιζόταν στη σκηνή, με ένα φως μόνο να πέφτει πάνω του. Ο ήχος απ’ το σαξόφωνο σε αιχμαλώτιζε αμέσως.
Σ’ έπαιρνε και σε ταξίδευε…
Ο Νίκος Βεντούρας γινόταν ένα με το μουσικό όργανο. Δε μπορούσες να τον φανταστείς δίχως αυτό (ακόμα και σήμερα αν τον δω στο δρόμο, χωρίς το σαξόφωνο φυσικά, νομίζω ότι πάντα κάτι… λείπει από πάνω του). Τόσο πολύ μας είχε συνεπάρει όλους τους Πατρινούς ο αγαπημένος μας μουσικός. Με το ταλέντο του, αλλά και την παντοτινή του ευγένεια και σεμνότητα.
Βέβαια η από σαξοφώνου μαγεία την οποία ο ίδιος εκπέμπει, δεν είναι κάτι που αφορά μόνο το παρελθόν. Αφορά και το τώρα. Ο Νίκος Βεντούρας πρωταγωνιστεί σε εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα ενώ στην Πάτρα τον συναντάμε κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο “Metropolis Summer”. Πρωταγωνιστεί ακόμα και στο εξωτερικό. Τον καλούν παντού.
Παίζει σε 5αστερα ξενοδοχεία (που δεν… μπαίνεις αν δεν έχεις δώσει εξετάσεις με… άριστα στον τομέα σου) στη Σαντορίνη και αλλού, κάνοντας το κοινό του να κλείνει τα μάτια και να κινεί το κεφάλι στο ρυθμό που ο Νίκος επιβάλλει με τις νότες του. Εισπράττοντας χειροκρότημα ψυχής! Αλλά και σχόλια όπως: «αν ήσουν γεννημένος στην αμερική ή αλλού θα είχες κάνει παγκόσμια καριέρα…».
Η «Πολιτεία» μίλησε μαζί του για το ταξίδι του στη μουσική και το σαξόφωνο. Απ’ όταν η λέξη «σαξόφωνο» δεν ήταν και τόσο ευρέως διαδεδομένη. Ο Νίκος, ήταν ένας από αυτός που μας έμαθαν τι σημαίνει… σαξόφωνο!
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ
ΕΡ: Νίκο, πότε ξεκίνησες το Σαξόφωνο και γιατί; Από τι παρακινήθηκες;
ΑΠ: Γενικότερα άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική από πολύ μικρός. Αφού ουσιαστικά γεννήθηκα μέσα στη δημοτική μουσική, διότι ο πατέρας μου ήταν μουσικός της μπάντας. Ξεκίνησα λοιπόν μαθήματα στο Εθνικό Ωδείο. Στην αρχή θεωρητικά μαθήματα και πιάνο. Μετά όμως άκουσα τον Κατσαρό, τον θρυλικό Έλληνα σαξοφωνίστα. Και είπα: «Αυτό θέλω να μάθω». Κι έτσι έγινε…
ΕΡ: Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή της μάθησης; Των πρώτων μαθημάτων σαξοφώνου και των πρώτων ήχων που έβγαιναν με δική σου προσπάθεια;
ΑΠ: Θυμάμαι τον δάσκαλό μου, τον αείμνηστο Γαϊτάνο Σινηγάλια. Μέλος κι εκείνος της μπάντας της Πάτρας, ο οποίος μου έμαθε τα πρώτα βήματα. Ήταν κάτι φανταστικό, οι πρώτοι ήχοι. Βέβαια με… περίμενε μεγάλος και δύσκολος δρόμος. Με πολλή μελέτη και πολλή άσκηση με ψυχή… αφού χωρίς την ψυχή τίποτα δε γίνεται σωστά!
ΕΡ: Πώς θα περιέγραφες αυτή τη σχέση που δημιουργήθηκε μεταξύ εσένα και του σαξοφώνου;
ΑΠ: Θα την χαρακτήριζα… εξαρτημένη. Και… προέκταση της ψυχής μου, φίλε Αχιλλέα. Και ξέρεις, για τα πνευστά όργανα και γενικά τη μουσική πιστεύω ότι όσο κι αν σπουδάσεις αν δεν βάλεις ψυχή, αν δεν παίξεις με ψυχή, δεν θα έχεις αποτέλεσμα. Αυτό είναι που περνά στον κόσμο που σε ακούει. Οι νότες με την ψυχή σου μαζί. Χωρίς αυτήν, οι νότες μόνες δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα…
ΤΟ «ΧΤΕΣ» ΤΟ «ΣΗΜΕΡΑ» ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ «ΣΤΑΘΜΟΙ»
ΕΡ: Πώς έχεις στο μυαλό σου τον κόσμο, το κοινό σου; Πώς θα περιέγραφες ό,τι ένιωσες παίζοντας στο «χτες» και το «σήμερα»;
ΑΠ: Έρχονται αμέσως στα μυαλό μου οι δύο περίοδοι. Τότε που η Πάτρα ήταν «Αρχόντισσα». Τότε που στα μαγαζιά ήταν όλοι μια παρέα και διασκέδαζαν όλοι μαζί σαν «ένα»! Και σε αντιδιαστολή, τα τελευταία χρόνια που νοιώθω ότι χάθηκε το συναίσθημα. Έτσι τουλάχιστον νομίζω και αισθάνομαι. Και κατ’ εμέ, μεγάλο μέρος σε αυτό έπαιξε και το οικονομικό κομμάτι, που την τελευταία 16ετία, τουλάχιστον, κυριαρχούν οι μεγάλες δυσκολίες που δεν αφήνουν το περιθώριο στον κόσμο να χαλαρώσει απόλυτα, να αφήσει τον εαυτό του να αισθανθεί, να «ταξιδέψει»…
ΕΡ: Ποια ήταν η επαγγελματική πορεία που ακολούθησες; Οι συνεργασίες «σταθμοί» που θυμάσαι πιο έντονα;
ΑΠ: Οι συνεργασίες «σταθμοί» ήταν φυσικά: το OGGI, η UTOPIA και οι Χάντρες. Και μετά από αρκετά χρόνια, συνεργασία «σταθμό» θα χαρακτηρίσω κι αυτήν του τελευταίου καιρού. Μια πολύ καλή συνεργασία στο roof garden του MY WAY Hotel & Events. Και θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τη Σοφία και τη Διονυσία Στεφανοπούλου για αυτό που έφτιαξαν τον χειμώνα και που επάξια το αγάπησε η πόλη!
«ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΗ… ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ»
ΕΡ: Αν δεν ήσουν στην Πάτρα, αλλά στην Αθήνα ή στο εξωτερικό, πώς θα είχες εξελιχθεί πιστεύεις; Και γιατί;
ΑΠ: Νομίζω ότι θα ήταν ασυγκρίτως καλύτερα! Δυστυχώς δεν άκουσα τον παλιό μαέστρο του Πάριου, τον Χάρη Καλέα, με τον οποίο συνεργάστηκα και μου ‘λεγε συνεχώς κι επίμονα μια συγκεκριμένη ατάκα: «Άσχημα τα… λίγα σπίτια». Βέβαια, λόγω του νεαρού της ηλικίας μου δεν καταλάβαινα. Αλλά τώρα στα 50 μου, πια, το έχω εμπεδώσει καλά. Και λυπάμαι που θα το πω αλλά… αυτή η πόλη «τρώει» τα παιδιά της!
Σε διάφορα επίπεδα δυστυχώς και όχι μόνο στη μουσική. Φαντάσου ότι τα τελευταία χρόνια δουλεύω εκτός Πατρών. Στη Σαντορίνη και σε ξενοδοχεία ανά την Ελλάδα. Πέρασε μια 10ετία μέχρι να δουλέψω στην Πάτρα, στο ξενοδοχείο MY WAY. Γι’ αυτό και ευχαρίστησα τις αδελφές Στεφανοπούλου που το τόλμησαν, εμπιστεύτηκαν αυτή τη συνεργασία.
ΕΡ: Τι θα συμβούλευες κάποιον που θέλει να γίνει σαξοφωνίστας;
ΑΠ: Αν ασχοληθεί με τη μουσική και το σαξόφωνο, να το κάνει… μόνο με τη ψυχούλα του!
