«Στολίδι» βιομηχανικής και σιδηροδρομικής κληρονομιάς αποτελεί ο Σιδηροδρομικός Σταθμός στο Μαρκόπουλο Αττικής, που όπως όλα τα απομεινάρια άλλων εποχών δίνει τη μάχη με το χρόνο και τη λησμονιά. Παρήγορο είναι ότι οι παρεμβάσεις που έχουν γίνει διατηρούν σε καλή κατάσταση ό,τι έχει απομείνει.

Η σιδηροδρομική σύνδεση με το Λαύριο θα αναβιώσει στις μέρες μας, οπότε πριν εξελιχθεί στο σύνολό της η παρέμβαση, επισκεφτήκαμε το σταθμό και τον φωτογραφήσαμε όπως ήταν «πριν».

Η δημιουργία του όπως και της σιδηροδρομικής γραμμής, μας πηγαίνει πίσω στο 1882 όπου η εταιρία «Σιδηρόδρομοι Αττικής» φτιάχνει τη γραμμή στα πλαίσια αντισταθμιστικού οφέλους προς το δημόσιο από την μητρική της εταιρία ,την «Ελληνική Εταιρία Μεταλλείων Λαυρίου».Με χρόνο διαδρομής Λαύριο – Αθήνα 1 ώρα και 38 λεπτά βοήθησε στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής όχι μόνο για τους προφανείς λόγους της μεταφοράς από και προς τα μεταλλεία, αλλά και άλλους δύο λόγους. Από τη μία την αντιμετώπιση των ληστειών που στις χερσαίες μεταφορές πλην σιδηροδρόμου ήταν ένα πρόβλημα της εποχής, αλλά και στη μεταφορά αγροτικών προϊόντων. Σε ημερήσια βάση πραγματοποιούνταν δύο δρομολόγια.

  Τα βαγόνια πριν και μετά την επένδυσή τους

Δείγμα της κίνησης του σταθμού ήταν ότι διέθετε κυλικείο, εστιατόριο και χώρους φύλαξης εμπορευμάτων. Μάλιστα στα μέσα της δεκαετίας του 1910 φύλακας των οποίων, διετέλεσε ο νικητής του Μαραθωνίου του 1896, Σπύρος Λούης, που στην ιστορία έχει μείνει επαγγελματικά σαν νερουλάς του Αμαρουσίου, να όμως που είχε επαγγελματική παρουσία και στο Σιδηροδρομικό Σταθμό.Η γραμμή σταμάτησε να λειτουργεί το 1957 με απόφαση της κυβέρνησης Καραμανλή και αιτιολογία τον εκσυγχρονισμό της, αλλά το 1962 αποφασίζεται η οριστική διακοπή λειτουργίας της και η διακοπή λειτουργίας του τρένου Αθηνών – Λαυρίου.

Όπως αναφέρει ο Δήμος Μαρκοπούλου Μεσογαίας Αττικής που συμπεριέλαβε – και σωστά – το σταθμό στα αξιόλογα μέρη για επισκέψεις: «Με την πάροδο των ετών ερημώθηκε, φθάνοντας σχεδόν μέχρι την κατάρρευση του.

Τον σιδηροδρομικό Σταθμό Μαρκοπούλου επισκεύασε ο Δήμος το 1994, αξιοποιώντας μεταξύ άλλων και σχετική χορηγία του Κωνσταντίνου Δημητριάδη».Στις μέρες αξίζει τον κόπο μία επίσκεψη για να αναπολήσουμε τις εποχές που το «Θηρίο» σκόρπιζε το μαύρο καπνό από το φουγάρο του και γύρω από το σταθμό ένα μελίσσι ανθρώπων προσπαθούσε να διακινήσει τους κόπους του για να βγουν τα προς το ζην για τους ίδιους και τις φαμίλιες τους.