Πολλές φορές η δυστυχία δεν εκφράζεται άμεσα. Δεν συνοδεύεται απαραίτητα από δάκρυα ή δηλώσεις απόγνωσης. Συχνά, αποκαλύπτεται μέσα από απλές φράσεις της καθημερινότητας — εκφράσεις που περνούν απαρατήρητες, αλλά «μαρτυρούν» όσα αισθάνεται βαθιά μέσα του ένας άνθρωπος.

Σύμφωνα με το γαλλικό site ally43.fr, το οποίο βασίζεται σε μελέτες και παρατηρήσεις του καθηγητή και life coach Preston Ni, υπάρχουν πέντε φράσεις-καμπανάκια που χρησιμοποιούν συνήθως άτομα τα οποία βιώνουν συναισθηματική δυσφορία, χωρίς να το δηλώνουν ευθέως.

1. «Όλα συμβαίνουν σε μένα»

Πρόκειται για μια φράση που φανερώνει μια παγιωμένη αίσθηση αδικίας και θυματοποίησης. Το άτομο νιώθει πως οι αρνητικές καταστάσεις το κυνηγούν και δεν έχει κανέναν έλεγχο πάνω στις συνθήκες της ζωής του.

2. «Δεν είχα ποτέ τις ευκαιρίες που είχαν οι άλλοι»

Η σύγκριση με τους γύρω μας είναι ένα κοινό μοτίβο σε ανθρώπους που παλεύουν με εσωτερικές ανασφάλειες. Η συγκεκριμένη φράση υποδηλώνει αισθήματα μειονεξίας και τάση αποποίησης προσωπικής ευθύνης, με την ευτυχία να τοποθετείται αποκλειστικά στα χέρια της τύχης ή των «άλλων».

3. «Δεν θα το συγχωρήσω ποτέ στον εαυτό μου»

Η ενοχή αποτελεί συχνό συνοδό συναίσθημα της δυστυχίας. Άτομα που επαναλαμβάνουν αυτή τη φράση βασανίζονται από παλιές αποφάσεις ή λάθη, αδυνατώντας να αποδεχθούν και να συμφιλιωθούν με το παρελθόν τους.

4. «Δεν μπορώ να…»

Αυτή η διατύπωση δεν φανερώνει απλώς άρνηση ή άρση ευθύνης. Αντιθέτως, αποτυπώνει μια βαθιά ριζωμένη αίσθηση ανεπάρκειας. Το άτομο δεν πιστεύει στις δυνατότητές του και νιώθει εγκλωβισμένο σε έναν φαύλο κύκλο αδυναμίας.

5. Η σιωπηρή παραίτηση

Αν και δεν αποτελεί ρητή φράση, η σιωπή ή η απουσία επιθυμίας για συμμετοχή και προσπάθεια ενδέχεται να είναι εξίσου ηχηρή. Άνθρωποι που έχουν «παραιτηθεί» συναισθηματικά μπορεί να μην πουν τίποτα – αλλά η συμπεριφορά τους φωνάζει.

Η δυστυχία, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, μπορεί να πάρει πολλές μορφές και να προέρχεται από ποικίλες αιτίες – τραυματικές εμπειρίες, αρνητικά μοτίβα σκέψης ή παρατεταμένες δύσκολες φάσεις της ζωής. Το σημαντικό είναι να αναγνωρίσουμε εγκαίρως τα σημάδια, είτε σε εμάς είτε σε αγαπημένα μας πρόσωπα, και να αναζητήσουμε υποστήριξη.

Η επίγνωση είναι το πρώτο βήμα προς την αποκατάσταση της ψυχικής ισορροπίας. Και πολλές φορές, αυτή ξεκινά με μια απλή φράση.